A paz non é só a ausencia de guerra ...
A paz é "a tranquilidade da orde".
-Catecismo da Igrexa Católica, n 2304
Aínda agora, aínda que o tempo xira cada vez máis rápido e o ritmo de vida esixe máis; aínda agora a medida que aumentan as tensións entre cónxuxes e familias; aínda agora cando o diálogo cordial entre individuos se desintegra e as nacións se dirixen cara á guerra ... aínda agora podemos atopar a verdadeira paz.
Pero primeiro debemos entender o que é a "verdadeira paz". Teólogo francés, Fr. Léonce de Grandmaison (m. 1927), expresouno moi ben:
A paz que nos ofrece o mundo consiste na ausencia de sufrimento físico e en praceres de diversa índole. A paz que Xesús promete e dá aos seus amigos é doutro selo. Non consiste na ausencia de sufrimento e ansiedade senón na ausencia de discordia interior, na unidade do noso espírito en relación a Deus, a nós mesmos e aos demais. -Nós e o Espírito Santo: conversas con leigos, os escritos espirituais de Léonce de Grandmaison (Editores Fides); cf. Magnificat, Xaneiro de 2018, p. 293
É interior desorde que rouba a alma da verdadeira paz. E este trastorno é froito dun sen control vontade e sen control apetitos. É por iso que as nacións máis ricas do planeta teñen os habitantes máis infelices e inquedos: moitos teñen de todo, pero, sen embargo, non teñen nada. A verdadeira paz non se mide no que posúe, senón no que o posúe.
Tampouco é cuestión de simplemente non ter cousas. Pois como explica San Xoán da Cruz, "esta falta non desposuirá a alma se [aínda] anhela todos estes obxectos". Pola contra, trátase da desnudación ou despoxo dos apetitos da alma e desas gratificacións que a deixan insaciada e aínda máis inquieta.
Dado que as cousas do mundo non poden entrar na alma, non son por si mesmas un gravame ou un dano para ela; máis ben, é a vontade e o apetito que habitan dentro os que causan o dano cando se fixan nestas cousas. -A subida ao Monte Carmelo, Libro Un, capítulo 4, n. 4; As obras recollidas de San Xoán da Cruz, páx. 123; Traducido por Kieran Kavanaugh e Otilio Redriguez
Pero se un ten estas cousas, que entón? A pregunta, máis ben, é por que as tes en primeiro lugar? ¿Bebes varias cuncas de café todos os días para espertar ou para relaxarte? ¿Comes para vivir ou vives para comer? ¿Fas o amor coa túa parella dun xeito que fomenta a comuñón ou que só merece gratificación? Deus non condena o que creou nin condena o pracer. O que Deus prohibiu en forma de mandamento é converter o pracer ou as criaturas nun deus, nun pequeno ídolo.
Non terás outros deuses ao meu lado. Non te converterás en ídolo nin semellanza de nada nos ceos de arriba ou na terra de abaixo ou nas augas debaixo da terra; non te prosternarás diante deles nin os servirás. (Éxodo 20: 3-4)
O Señor que nos creou por amor sabe que só El é o cumprimento de todo desexo. Todo o que fixo é, no mellor dos casos, só un reflexo da súa bondade que volve á Fonte. Entón, anhelar un obxecto ou outra criatura é perder o obxectivo e converterse nun escravo deles.
Pola liberdade Cristo liberounos; así que mantense firme e non se someta de novo ao xugo da escravitude. (Gal 5: 1)
Son os nosos apetitos e a inquietude que producen os que rouban a verdadeira paz.
... a liberdade non pode permanecer nun corazón dominado polos desexos, no corazón dun escravo. Reside nun corazón liberado, no corazón dun neno. —San. Xoán da Cruz, Ibid. n.6, páx. 126
Se realmente quere (e quen non?) Iso "Paz que supera todo entendemento" é necesario esnaquizar estes ídolos, facelos sometidos á túa vontade, non ao revés. Isto é o que quere dicir Xesús cando di:
... quen de vós non renuncia a todo o que ten non pode ser o meu discípulo. (Lucas 14:33)
Xesús é esixente porque desexa a nosa verdadeira felicidade. —PAPA XOÁN PAULO II, Mensaxe do Día Mundial da Xuventude para 2005, Cidade do Vaticano, 27 de agosto de 2004, Zenit.org
Entrar nesta negación é como unha "noite escura", di Xoán da Cruz, porque se está privando os sentidos da "luz" do tacto, o gusto, o ver, etc. Deus Catherine Doherty, "é o obstáculo que está eternamente entre Deus e eu". [1]Poustina, p. 142 Entón, negarse a si mesmo é como entrar nunha noite na que xa non son os sentidos os que nos levan polo nariz, senón agora a fe na Palabra de Deus. Nesta "noite de fe", a alma ten que adoptar a confianza infantil de que Deus será o seu verdadeiro contento, aínda que a carne clame doutro xeito. Pero a cambio da luz sensible das criaturas, prepárase o corazón para a Luz insensible de Cristo, que é o noso verdadeiro descanso e paz.
Ven a min, todos os que traballades e estades cargados, e eu dareivos descanso. Toma o meu xugo sobre ti e aprende de min, porque son manso e humilde de corazón; e atoparás descanso para ti. Pois o meu xugo é doado e a miña carga lixeira. (Mateo 11: 28-30)
Ao principio, isto parece realmente imposible. “Gústame o meu viño! Gústame a miña comida! Gústanme os meus cigarros! Gústame o meu sexo! ¡Gústanme as miñas películas! ... " Protestamos porque temos medo, como o home rico que se afastou de Xesús triste porque tiña medo de perder as súas posesións. Pero Catherine escribe que é exactamente o contrario o que renuncia ao seu desordenado apetitos:
Onde hai kenose [baleirarse] non hai medo. —Servoa de Deus Catherine de Hueck Doherty, Poustina, p. 143
Non hai medo porque a alma xa non deixa que os seus apetitos o reduzan a un miserable escravo. De súpeto, sente unha dignidade que nunca antes tiña porque a alma está a verter o falso eu e todas as mentiras que encarnou. En lugar do medo está, en cambio, o amor, aínda que só as primeiras sementes do amor auténtico. Pois en verdade, non é o desexo constante de pracer, se non incontrolable o desexo, a verdadeira fonte da nosa infelicidade?
De onde veñen as guerras e de onde veñen os conflitos entre vós? Non é das túas paixóns que fan a guerra dentro dos teus membros? (Santiago 4: 1)
Nunca nos conformamos as nosas ansias precisamente porque o que é material nunca pode satisfacer o que é espiritual. Máis ben, "A miña comida" Xesús dixo: "É facer a vontade de quen me enviou". [2]John 4: 34 Facerse "escravo" de Cristo, levar o xugo da obediencia á súa palabra, é emprender o camiño da verdadeira liberdade.
Calquera outra carga oprime e esmaga, pero a de Cristo quítalle o peso. Calquera outra carga pesa, pero o de Cristo dálle ás. Se quitas as ás dun paxaro, pode parecer que lle quitas peso, pero canto máis peso quitas, máis o atas á terra. Alí está no chan e quería alivialo dun peso; devólvelle o peso das ás e verás como voa. —San. Agustín, Sermóns, n 126
Cando Xesús che pide que "collas a túa cruz", que te "ames uns aos outros", que "renuncies a todo", parece que che está a poñer unha carga que che roubaría o pracer. Pero é precisamente na obediencia a el o que "Atoparedes descanso para vós mesmos".
Iso atoparás verdadeira paz.
Todos os que andades atormentados, aflixidos e agobiados polos vosos coidados e apetitos, apartádevos deles, acudide a min e refrescareivos; e atoparás o resto para as túas almas que che quitan os desexos. —San. Xoán da Cruz, Ibid. Cap. 7, n.4, p. 134
Se desexa apoiar isto
ministerio a tempo completo,
fai clic no botón de abaixo.
Bendito e grazas!
Para viaxar con Mark no o Agora Word,
prema no banner de abaixo para Apúntate.
O teu correo electrónico non se compartirá con ninguén.
