ព្រលឹងខ្វិន

 

នៅទីនោះ គឺជាពេលដែលការសាកល្បងមានសភាពខ្លាំងក្លាការល្បួងខ្លាំង ៗ អារម្មណ៍រំជួលចិត្តការចងចាំនោះពិបាកណាស់។ ខ្ញុំចង់អធិស្ឋានប៉ុន្តែគំនិតខ្ញុំកំពុងវិល។ ខ្ញុំចង់សម្រាកប៉ុន្តែរាងកាយរបស់ខ្ញុំកំពុងវិល។ ខ្ញុំចង់ជឿប៉ុន្តែព្រលឹងរបស់ខ្ញុំកំពុងចំបាប់ជាមួយនឹងការសង្ស័យមួយពាន់។ ពេលខ្លះទាំងនេះគឺជាពេលវេលា សង្គ្រាមខាងវិញ្ញាណ -ការវាយប្រហាររបស់សត្រូវដើម្បីធ្វើឱ្យធ្លាក់ទឹកចិត្តនិងជំរុញព្រលឹងឱ្យចូលទៅក្នុងអំពើបាបនិងភាពអស់សង្ឃឹម ... ​​ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ដោយព្រះបានអនុញ្ញាតឱ្យព្រលឹងមើលឃើញភាពទន់ខ្សោយនិងតម្រូវការថេររបស់គាត់ហើយដូច្នេះកាន់តែខិតជិតប្រភពនៃកម្លាំងរបស់វា។

ចុង Fr ។ លោក George Kosicki ដែលជាជីតាម្នាក់នៃជីតានៃការធ្វើឱ្យគេស្គាល់សារនៃព្រះដ៏ទេវភាពដែលត្រូវបានលាតត្រដាងឱ្យ St. Faustina បានផ្ញើឱ្យខ្ញុំនូវសេចក្តីព្រាងនៃសៀវភៅដ៏មានឥទ្ធិពលរបស់គាត់។ អាវុធហ្វាហ្វារីណា មុនពេលគាត់ស្លាប់។ សាយ។ ចចកំណត់ពីបទពិសោធន៍នៃការវាយប្រហារខាងវិញ្ញាណដែលផ្លូវហ្វូស្តូណាឆ្លងកាត់៖

ការវាយប្រហារដោយគ្មានមូលដ្ឋានការបង្វែរចិត្តបងប្អូនស្រីការធ្លាក់ទឹកចិត្តការល្បួងរូបភាពប្លែកៗមិនអាចនឹកចាំពីការអធិស្ឋានការភាន់ច្រលំមិនអាចគិតពីការឈឺចាប់ចម្លែកហើយនាងបានយំ។ - អេហ្វ។ George Kosicki, អាវុធរបស់ហ្វាសូវីណា

គាត់ថែមទាំងកំណត់នូវការវាយប្រហារផ្ទាល់ខ្លួនមួយចំនួនដែលរួមមានការប្រគំតន្ត្រីឈឺក្បាលអស់កម្លាំងលង់ស្មារតីក្បាល“ ខ្មោចឆៅ” ការវាយប្រហារនៃភាពងងុយគេងអំឡុងពេលអធិស្ឋានលំនាំដំណេកមិនទៀងទាត់បន្ថែមលើការសង្ស័យការគៀបសង្កត់ការថប់បារម្ភ និងការព្រួយបារម្ភ។

នៅពេលខ្លះដូចនេះយើងប្រហែលជាមិនស្គាល់អត្តសញ្ញាណជាមួយប្រជាជនដ៏វិសុទ្ធទេ។ យើងមិនអាចចាត់ទុកខ្លួនយើងជាមិត្ដជិតស្និទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូដូចចនឬពេត្រុសឡើយ។ យើងមានអារម្មណ៍ថាមិនសក្តិសមជាងស្ត្រីកំផិតឬឈាមរាវដែលប៉ះគាត់។ យើងមិនទាំងមានអារម្មណ៍ថាអាចនិយាយជាមួយគាត់ដូចជាមនុស្សឃ្លង់ឬមនុស្សខ្វាក់នៅបេថ្លេសាដាផង។ មានពេលខ្លះដែលយើងមានអារម្មណ៍ធម្មតា ខ្វិន។

 

ប៉ាស្តាហ្វីលីព

នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីមនុស្សខ្វិនដែលត្រូវបានគេទំលាក់ចុះមកក្រោមព្រះបាទាព្រះយេស៊ូនៅលើពិដានបុរសដែលមានជម្ងឺមិននិយាយអ្វីទាំងអស់។ យើងសន្មត់ថាគាត់ចង់បានជាសះស្បើយប៉ុន្តែពិតណាស់គ្មានអំណាចសូម្បីតែនាំខ្លួនគាត់ទៅជើងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ វាជារបស់គាត់ មិត្ត​ភក្តិ ដែលបាននាំគាត់ទៅមុខមុខនៃសេចក្ដីមេត្តាករុណា។

“ ខ្វិន” ម្នាក់ទៀតគឺជាកូនស្រីរបស់យ៉ៃរ៉ុស។ នាងបានស្លាប់ហើយ។ ទោះបីជាព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា“ សូមឱ្យក្មេងៗមកឯខ្ញុំ” នាងមិនអាចធ្វើបានទេ។ ពេលដែលយ៉ារីរីកំពុងនិយាយនាងបានស្លាប់ហើយ…ដូច្នេះព្រះយេស៊ូវក៏ទៅរកនាងហើយប្រោសនាងអោយរស់ឡើងវិញ។

ឡាសារក៏ស្លាប់ដែរ។ ក្រោយពីព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសគាត់ ឲ្យ រស់ឡើងវិញឡាសារបានចេញពីផ្នូររបស់គាត់ទាំងរស់ហើយរុំដោយបញ្ចុះ។ ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាឱ្យមិត្តភក្តិនិងក្រុមគ្រួសារជួបជុំគ្នាដើម្បីយកក្រណាត់បញ្ចុះ។

អ្នកបំរើរបស់នាយទាហាននោះក៏ជាមនុស្សខ្វិនម្នាក់ដែលជិតស្លាប់ឈឺធ្ងន់មិនហ៊ានមករកព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់។ ប៉ុន្ដែនាយទាហានយល់ថាខ្លួនមិនសមនឹងទទួលព្រះយេស៊ូចូលក្នុងផ្ទះរបស់គាត់ទេដោយអង្វរព្រះអម្ចាស់អោយតែនិយាយពាក្យសំដីដែលប្រោសអោយជាប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើហើយអ្នកបំរើបានជា។

ហើយបន្ទាប់មកមាន«ចោរល្អ»ដែលជា«មនុស្សខ្វិន»ផងដែរគឺដៃនិងជើងរបស់គាត់ដែលជាប់លើឈើឆ្កាង។

 

“ មិត្តភក្តិ” នៃឪពុកម្តាយ

នៅក្នុងឧទាហរណ៍នីមួយៗមាន“ មិត្ដសំឡាញ់” ម្នាក់ដែលនាំព្រលឹងមនុស្សខ្វិនទៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ក្នុងករណីដំបូងអ្នកជំនួយការដែលបន្ទាបមនុស្សខ្វិនឆ្លងកាត់ពិដានគឺជានិមិត្តរូបនៃ បព្វជិតភាព។ តាមរយៈការសារភាពសាក្រាម៉ង់ខ្ញុំបានទៅរកបូជាចារ្យ«ដូចខ្ញុំដែរ»ហើយគាត់ដែលតំណាង ឲ្យ ព្រះយេស៊ូវដាក់ខ្ញុំនៅមុខព្រះវរបិតាដែលបន្ទាប់មកប្រកាសដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើចំពោះមនុស្សខ្វិន៖

កូនអើយបាបរបស់អ្នកត្រូវបានអត់ទោសហើយ ... (ម៉ាកុស ២: ៥)

យ៉ារេសតំណាងមនុស្សទាំងអស់ដែលបានអធិស្ឋានហើយអង្វរជំនួសយើងរួមទាំងអ្នកដែលយើងមិនធ្លាប់បានជួប។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅម៉ាស្កាសបាននិយាយនៅទូទាំងពិភពលោកការអធិស្ឋានដ៏ស្មោះត្រង់ថា« ... ហើយខ្ញុំសូមជូនពរដល់វឺដ្យីន Virgin Mary និងទេវតានិងប្រជាជនដ៏វិសុទ្ធទាំងអស់ហើយអ្នកនិងបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានសម្រាប់ខ្ញុំចំពោះព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់យើង»។

មានទេវតាមួយរូបទៀតចូលមកឈរនៅជិតអាសនៈទាំងកាន់កាន់ពានមាសមួយផង។ គាត់បានទទួលគ្រឿងក្រអូបជាច្រើនដើម្បីថ្វាយជាមួយនឹងអធិដ្ឋានរបស់ពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់នៅលើអាសនៈមាសដែលនៅមុខបល្ល័ង្ក។ ផ្សែងនៃគ្រឿងក្រអូបនិងការអធិស្ឋានរបស់មនុស្សដ៏វិសុទ្ធបានកើនឡើងនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ (បប ៨: ៣-៤)

វាគឺជាការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេដែលនាំមកនូវគ្រានៃព្រះគុណភ្លាមៗនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវ មករកយើង នៅពេលដែលយើងមិនអាចមករកទ្រង់។ ចំពោះអ្នកដែលកំពុងអធិស្ឋាននិងអង្វរជាពិសេសសំរាប់មនុស្សជាទីស្រលាញ់ដែលបានឃ្លាតឆ្ងាយពីសេចក្ដីជំនឿព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេដូចដែលទ្រង់បានធ្វើចំពោះយ៉ៃរូសថា៖

កុំ​ខ្លាច; គ្រាន់តែមានជំនឿ។ (មិ។ ៥:៣៦)

ចំពោះពួកយើងដែលពិការហើយទន់ខ្សោយនិងវង្វេងស្មារតីដូចកូនស្រីរបស់យ៉ៃរូសយើងត្រូវយកចិត្តទុកដាក់តែលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលនឹងមកក្នុងទម្រង់មួយផ្សេងទៀត។ កុំបោះបង់ចោលពួកគេដោយមោទនភាពឬការអាណិតខ្លួនឯង:

ហេតុអ្វីបានជាភាពច្របូកច្របល់និងយំដូច្នេះ? ក្មេងនេះមិនស្លាប់ទេតែកំពុងដេកលក់…ក្មេងស្រីតូចអើយខ្ញុំប្រាប់អ្នកថាចូរក្រោកឡើង!” ។ [ព្រះយេស៊ូវ] បានមានបន្ទូលថានាងគួរតែទទួលបានអ្វីមួយដើម្បីបរិភោគ។ (ម្លែ ៥:៣៩, ៤១, ៤៣)

នោះគឺព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅកាន់ព្រលឹងខ្វិនថា៖

ហេតុអ្វីបានជាភាពច្របូកច្របល់និងយំបែបនេះដូចជាអ្នកវង្វេងបាត់? តើខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកគង្វាលល្អដែលបានមករកចៀមដែលវង្វេងបាត់នោះទេឬ? ហើយនៅទីនេះខ្ញុំ! អ្នកមិនស្លាប់ទេប្រសិនបើជីវិតបានរកឃើញអ្នក។ អ្នកមិនវង្វេងបាត់ទេប្រសិនបើវិធីបានមកដល់អ្នក។ អ្នកមិនល្ងង់ទេប្រសិនបើការពិតនិយាយទៅកាន់អ្នក។ ក្រោកឡើង, ព្រលឹង, យកគ្រែរបស់អ្នកហើយដើរ!

នៅពេលមួយក្នុងពេលដែលខ្ញុំអស់សង្ឃឹមខ្ញុំបានស្រែកថ្ងូរដល់ព្រះអម្ចាស់ថា៖ «ខ្ញុំដូចជាដើមឈើងាប់ដែលទោះបីដាំដោយទឹកហូរក៏ខ្ញុំមិនអាចទាញទឹកចូលក្នុងព្រលឹងខ្ញុំបានដែរ។ ខ្ញុំនៅតែស្លាប់មិនផ្លាស់ប្តូរគ្មានផ្លែ។ តើធ្វើដូចម្តេចទើបខ្ញុំមិនជឿថាខ្ញុំមានទោស? ការឆ្លើយតបនេះមានការភ្ញាក់ផ្អើលហើយបានធ្វើអោយខ្ញុំភ្ញាក់ឡើង៖

អ្នកនឹងត្រូវខូចចិត្តប្រសិនបើអ្នកមិនទុកចិត្តលើសេចក្តីល្អរបស់ខ្ញុំ។ វាមិនមែនសម្រាប់អ្នកដើម្បីកំណត់ពេលវេលាឬរដូវកាលដែលដើមឈើនឹងបង្កើតផលនោះទេ។ កុំថ្កោលទោសខ្លួនឯងប៉ុន្តែនៅតែបន្តនៅក្នុងសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ខ្ញុំ។

បន្ទាប់មកមានឡាសារ។ ទោះបីទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញក៏ដោយក៏ទ្រង់នៅតែជាប់នឹងក្រណាត់នៃសេចក្តីស្លាប់នៅឡើយ។ គាត់តំណាង ឲ្យ ព្រលឹងគ្រីស្ទបរិស័ទដែលបានសង្រ្គោះហើយបានរស់ឡើងវិញក្នុងជីវិតថ្មីប៉ុន្តែនៅតែមានទំងន់ដោយសារអំពើបាបនិងការភ្ជាប់ដោយ…ការថប់បារម្ភក្នុងលោកីយ៍និងការលោភលន់ចង់បានទ្រព្យសម្បត្ដិដែលរារាំងដល់ព្រះបន្ទូលហើយវាមិនបង្កើតផលអ្វីឡើយ(ម៉ាថ។ ១៣:២២) ។ ព្រលឹងបែបនេះកំពុងតែដើរក្នុងភាពងងឹតដែលជាមូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូកំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់ផ្នូររបស់ឡាសារលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថា៖

ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ដើរនៅពេលថ្ងៃគាត់មិនជំពប់ដួលទេព្រោះគាត់មើលឃើញពន្លឺនៃពិភពលោកនេះ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ដើរនៅពេលយប់គាត់នឹងជំពប់ជើងដួលព្រោះពន្លឺមិននៅក្នុងខ្លួនទេ។ (យ៉ូហាន ១១: ៩-១០)

មនុស្សខ្វិនបែបនេះពឹងផ្អែកលើមធ្យោបាយខាងក្រៅដើម្បីដោះលែងគាត់ពីការក្តាប់ដ៏សាហាវនៃអំពើបាប។ បទគម្ពីរបរិសុទ្ធអ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណការបង្រៀនរបស់ពួកបរិសុទ្ធពាក្យរបស់អ្នកមានប្រាជ្ញាដែលមានប្រាជ្ញាឬពាក្យសំដីនៃចំណេះដឹងពីបងប្អូនប្រុសស្រី ... ទាំងនេះគឺជាពាក្យទាំងនោះ។ សេចក្តីពិត ដែលនាំ ជីវិត និងសមត្ថភាពក្នុងការបង្កើតថ្មី វិធី។ ពាក្យដែលអាចដោះលែងគាត់បានប្រសិនបើគាត់មានប្រាជ្ញានិងបន្ទាបខ្លួនល្មម
គោរពតាមដំបូន្មានរបស់ពួកគេ។

ខ្ញុំជាការរស់ឡើងវិញនិងជាជីវិត។ អ្នកណាជឿលើខ្ញុំទោះបីស្លាប់ទៅហើយក៏នឹងមានជីវិតរស់ហើយអស់អ្នកដែលរស់នៅនិងជឿលើខ្ញុំមិនស្លាប់ឡើយ។ (យ៉ូហាន ១១: ២៥-២៦)

ពេលឃើញព្រលឹងបែបនេះជាប់ក្នុងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាអាក្រក់របស់ខ្លួននោះព្រះយេស៊ូរំជួលចិត្ដមិនចង់ថ្កោលទោសទេតែជាការអាណិតអាសូរ។ នៅឯផ្នូររបស់ឡាសារបទគម្ពីរចែងថា៖

ព្រះយេស៊ូវបានព្រះកន្សែង។ (យ៉ូហាន ១១:៣៥)

អ្នកបំរើរបស់នាយទាហានគឺជាមនុស្សខ្វិនម្នាក់ទៀតមិនអាចជួបនឹងព្រះអម្ចាស់នៅតាមផ្លូវដោយសារជំងឺរបស់គាត់។ ដូច្នេះហើយនាយទាហានបានមកនៅលើក្នុងនាមរបស់គាត់ទៅព្រះយេស៊ូថា:

ឱព្រះអម្ចាស់អើយកុំធ្វើបាបខ្លួនឯងឡើយដ្បិតទូលបង្គំមិនសមនឹងអោយព្រះអង្គចូលទៅក្រោមដំបូលទូលបង្គំឡើយ។ ដូច្នេះខ្ញុំមិនបានគិតថាខ្លួនឯងសមនឹងមកឯអ្នកទេ។ សូមលោកមេត្ដាមានប្រសាសន៍តែមួយម៉ាត់ហើយអោយអ្នកបំរើរបស់ខ្ញុំជាសះស្បើយ។ (លូកា ៧: ៦-៧)

នេះគឺជាការអធិស្ឋានដូចគ្នាដែលយើងនិយាយមុនពេលទទួលបានការរួបរួមបរិសុទ្ធ។ នៅពេលយើងអធិស្ឋានការអធិស្ឋាននេះពីដួងចិត្តដោយភាពរាបសារនិងការទុកចិត្តដូចមេបញ្ជាការនោះព្រះយេស៊ូវនឹងយាងមកអង្គទ្រង់ - រាងកាយឈាមព្រលឹងនិងវិញ្ញាណ - ទៅកាន់ព្រលឹងខ្វិនដោយនិយាយថា៖

ខ្ញុំសុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថាសូម្បីតែនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលក៏គ្មានជំនឿបែបនេះដែរ។ (ឡក ៧: ៩)

ពាក្យសំដីបែបនេះមើលទៅដូចជាមិនសមនឹងព្រលឹងមនុស្សខ្វិនដែលឈឺចាប់ក្នុងស្ថានភាពខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់មានអារម្មណ៍ដូចជាម្តាយថេរ៉េសាធ្លាប់បានធ្វើៈ

កន្លែងរបស់ព្រះនៅក្នុងព្រលឹងខ្ញុំគឺទទេ។ គ្មានព្រះនៅក្នុងខ្ញុំទេ។ នៅពេលដែលការឈឺចាប់នៃការអត់ធន់គឺអស្ចារ្យណាស់ - ខ្ញុំទន្ទឹងរង់ចាំព្រះជាម្ចាស់យូរអង្វែង ... ហើយបន្ទាប់មកខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាគាត់មិនចង់បានខ្ញុំទេ - គាត់មិននៅទីនោះទេ - ព្រះមិនចង់បានខ្ញុំទេ។  - ម័រតេរេស សូមអញ្ជើញមកដោយពន្លឺរបស់ខ្ញុំ, Brian Kolodiejchuk, ពិធីករ; pg ។ ២

ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវពិតជាបានមករកព្រលឹងតាមរយៈព្រះដ៏បរិសុទ្ធ។ ទោះបីនាងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាក្តីជំនឿតិចតួចនៃព្រលឹងដែលពិការដែលមានទំហំប៉ុនគ្រាប់មូស្ដាតបានរើភ្នំដោយគ្រាន់តែបើកមាត់ទទួលព្រះអម្ចាស់។ មិត្តរបស់នាង“ មេបញ្ជាការ” របស់នាងនៅក្នុងពេលនេះគឺ បន្ទាបខ្លួន៖

ការលះបង់របស់ខ្ញុំឱព្រះជាម្ចាស់ជាវិញ្ញាណដែលខ្ពើមរអើម។ ឱព្រះអង្គអើយ! ព្រះអង្គមិនអាណិតអាសូរនិងបន្ទាបខ្លួនទេ។ (ទំនុកតម្កើង ៥១:១៩)

នាងមិនគួរសង្ស័យថាទ្រង់បានយាងមកទេព្រោះនាងមានអារម្មណ៍ថាទ្រង់នៅទីនោះលើអណ្តាតនាងដោយក្លែងធ្វើនំប៉័ងនិងស្រា។ នាងត្រូវការត្រឹមតែរក្សាបេះដូងរបស់នាងអោយរាបទាបនិងបើកចំហហើយព្រះអម្ចាស់ពិតជានឹង“ បរិភោគអាហារ” ជាមួយនាងនៅក្រោមដំបូលបេះដូងរបស់នាង (បប 3: 20) ។

ហើយចុងក្រោយមាន“ ចោរល្អ” ។ តើអ្នកណាជា“ សំឡាញ់” ដែលបាននាំមនុស្សខ្វិនដ៏ក្រម្នាក់នេះមកឯព្រះយេស៊ូវ? ការរងទុក្ខ។ មិនថាវាជាការរងទុក្ខដែលបានកើតឡើងដោយខ្លួនយើងឬអ្នកដទៃក៏ដោយការរងទុក្ខអាចធ្វើអោយយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអស់សង្ឃឹម។ «ចោរអាក្រក់»បានបដិសេធមិនអនុញ្ញាត ឲ្យ ការរងទុក្ខអាចធ្វើឱ្យគាត់បរិសុទ្ធទេដូច្នេះគាត់បានធ្វើឱ្យគាត់ទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូវនៅកណ្ដាល។ ប៉ុន្ដែ«ចោរល្អ»បានទទួលស្គាល់ថាគាត់ជា មិនមាន គ្មានទោសហើយថាដែកគោលនិងឈើដែលចងគាត់គឺជាមធ្យោបាយមួយដែលធ្វើឱ្យមានអារម្មណ៍ដើម្បីទទួលយកឆន្ទៈរបស់ព្រះដោយស្ងាត់ស្ងៀមក្នុងការលាក់បាំងទុក្ខវេទនា។ វាគឺនៅក្នុងការបោះបង់ចោលនេះដែលគាត់បានទទួលស្គាល់មុខរបស់ព្រះនៅក្បែរទ្រង់។

នេះគឺជាអ្នកដែលខ្ញុំយល់ព្រម៖ មនុស្សកំសាកនិងខ្ទេចខ្ទាំដែលញាប់ញ័រពាក្យខ្ញុំ ... ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ព្រះសណ្តាប់នឹងមនុស្សទ័លក្រហើយមិនធ្វើឱ្យអ្នកបំរើរបស់គេជាប់ច្រវាក់ឡើយ។ (គឺ ៦៦: ២; ទំនុក។ ៦៩:៣៤)

វាស្ថិតនៅក្នុងភាពអស់សង្ឃឹមនេះដែលគាត់បានអង្វរព្រះយេស៊ូឱ្យចងចាំគាត់នៅពេលគាត់ចូលក្នុងនគររបស់គាត់។ ហើយនៅក្នុងពាក្យដែលគួរតែផ្តល់ឱ្យមនុស្សមានបាបដ៏ធំបំផុត - បានដេកនៅលើគ្រែដែលគាត់បានធ្វើដោយការបះបោរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ - ជាសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យបំផុតព្រះយេស៊ូវបានឆ្លើយតបថា

អាម៉ែនខ្ញុំប្រាប់អ្នកថាថ្ងៃនេះអ្នកនឹងនៅជាមួយខ្ញុំក្នុងសួនមនោរម្យ។ (លូកា ២៣:៤៣)

 

ផ្លូវត្រូវ

ក្នុងករណីនីមួយៗអ្នកខ្វិនទីបំផុតបានក្រោកឡើងហើយដើរម្តងទៀតរួមទាំងចោរល្អដែលក្រោយពីបញ្ចប់ដំណើរឆ្លងកាត់ជ្រលងភ្នំនៃភាពងងឹតបានដើរក្នុងវាលស្មៅបៃតងនៃឋានសួគ៌។

ខ្ញុំប្រាប់អ្នកថាចូរក្រោកឡើងយកគ្រែស្នែងរបស់អ្នកហើយត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ (ម៉ាក។ ២:១១)

ផ្ទះសម្រាប់យើងគឺសាមញ្ញ ឆន្ទៈរបស់ព្រះ។ ខណៈពេលដែលយើងអាចឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលខ្វិនពីមួយពេលទៅមួយពេលទោះបីយើងមិនអាចរំលឹកខ្លួនឯងបានក៏យើងនៅតែអាចជ្រើសរើសដើម្បីរក្សាព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះដដែល។ យើងនៅតែអាចបំពេញកាតព្វកិច្ចនៅពេលនេះបានទោះបីមានសង្គ្រាមផ្ទុះឡើងក្នុងព្រលឹងយើងក៏ដោយ។ ចំពោះ«នឹមរបស់លោកស្រួលហើយបន្ទុកក៏ស្រាល»។ ហើយយើងអាចពឹងផ្អែកលើ“ មិត្តភក្តិ” ទាំងនោះដែលព្រះនឹងបញ្ជូនយើងនៅពេលដែលយើងត្រូវការ។

មានអ្នកខ្វិនទី ៦ ។ គឺលោកយេស៊ូផ្ទាល់។ នៅក្នុងម៉ោងនៃការស្រែកថ្ងូររបស់គាត់គាត់ត្រូវបាន "ខ្វិន" នៅក្នុងធម្មជាតិរបស់មនុស្សដូច្នេះដើម្បីនិយាយដោយទុក្ខព្រួយនិងការភ័យខ្លាចនៃផ្លូវដែលដើរនៅចំពោះទ្រង់។

«ខ្ញុំមានទុក្ខព្រួយរហូតដល់ស្លាប់ ... »គាត់មានទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំងហើយគាត់បានអធិស្ឋានយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់ញើសរបស់គាត់ប្រែដូចជាដំណក់ឈាមស្រក់នៅលើដី។ (ម។ ២៦:៣៨; ឡ។ ២២:៤៤)

ក្នុងពេលមានទុក្ខព្រួយនេះ“ មិត្តម្នាក់” ក៏ត្រូវបានបញ្ជូនទៅទ្រង់ដែរ។

…ដើម្បីពង្រឹងកម្លាំងដល់គាត់មានទេវតាពីស្ថានសួគ៌លេចមកឯគាត់។ (ឡ។ ២២:៤៣)

ព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋាន

អាបាបាឪពុកអ្វីៗទាំងអស់អាចធ្វើទៅបានសម្រាប់អ្នក។ សូមយកពែងនេះចេញឆ្ងាយពីខ្ញុំទៅតែកុំតាមចិត្តនឹងខ្ញុំទេតែសូមតាមចិត្ដប្រាថ្នា។ (មិ។ ១៤:៣៦)

ជាមួយនោះព្រះយេស៊ូវបានក្រោកឡើងហើយដើរដោយស្ងៀមស្ងាត់នូវផ្លូវនៃព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះវរបិតា។ ព្រលឹងខ្វិនអាចរៀនពីរឿងនេះ។ នៅពេលដែលយើងនឿយហត់ភ័យខ្លាចនិងបាត់បង់ពាក្យនៅក្នុងភាពស្ងួតនៃការអធិស្ឋានវាគ្រប់គ្រាន់ហើយក្នុងការរក្សាឆន្ទៈរបស់ព្រះវរបិតាក្នុងការសាកល្បង។ វាគ្រប់គ្រាន់ហើយក្នុងការផឹកពីភាពច្របូកច្របល់នៃទុក្ខវេទនាដោយស្ងៀមស្ងាត់ដោយជំនឿរបស់ព្រះយេស៊ូដូចកូនក្មេង៖

បើអ្នករាល់គ្នាប្រតិបត្ដិតាមបទបញ្ជាទាំងប៉ុន្មានរបស់ខ្ញុំអ្នករាល់គ្នាពិតជាទុកសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំអោយស្ថិតនៅជាប់នឹងខ្ញុំមែនដូចខ្ញុំប្រតិបត្ដិតាមបទបញ្ជាទាំងប៉ុន្មានរបស់ព្រះបិតាហើយទុកអោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គស្ថិតនៅជាប់នឹងខ្ញុំដែរ។ (យ៉ូហាន ១៥:១០)

 

បោះពុម្ពលើកទី ៥ ខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ ២០០៦ ។ 

 

ការអានដែលទាក់ទង

សន្តិភាពក្នុងវត្តមានមិនមែនអវត្តមាន

លើការរងទុក្ខ សមុទ្រខ្ពស់

ខ្វិន

កម្រងអត្ថបទជាច្រើនទាក់ទងនឹងការភ័យខ្លាច៖ ពិការដោយការភ័យខ្លាច