ДЕНЕС, нашето семејство стоеше на Божјото длето.
Деветмината не одведоа над глечерот Атабаска во Канада. Беше надреално додека стоевме на мраз длабоко колку што е висока Ајфеловата кула. Јас велам „длето“, бидејќи очигледно глечерите се оние што ги врежале пејзажите на земјата како што ги знаеме.
Можеше да се почувствува страшната, груба моќ на Бога. Овој глечер се влева во три океани. Испраќа порои вода во големите реки кои не само што носат свежа вода за милиони луѓе, туку ги храни хидростаниците кои носат струја во големите северноамерикански градови. И ги привлекува луѓето од целиот свет да зјапаат со стравопочит во силите на природата.
Но, се прашувам… дали некој го слушна глечерот како зборува? Како и многу од природата денес, и овој глечер доживува „траума“ бидејќи брзо се топи… заедно со драматичните поплави, разорните торнада, насилните земјотреси, цунамито и смртоносните топлотни бранови што го погодуваат светот. И што точно зборуваше овој глечер, заедно со целата природа?
Ever since the creation of the world, his invisible attributes of eternal power and divinity have been able to be understood and perceived in what he has made. As a result, they have no excuse...(Рим 1:20)
Да се негира Божјото постоење, очигледно во изобилството на натприродни чуда, ангелски појави и пред сè, во мудроста на природата, не е ниту интелектуално ниту логично. Павле продолжува да вели во стиховите 21-23,
...for although they knew God they did not accord him glory as God or give him thanks. Instead, they became vain in their reasoning, and their senseless minds were darkened. While claiming to be wise, they became fools and exchanged the glory of the immortal God for the likeness of an image of mortal man or of birds or of four-legged animals or of snakes.
Глечер Атабаска, Националниот парк Глечер, Канада
(се зема непосредно пред спиење)
