සිතන්න කුඩා දරුවෙකු, දැන් ඇවිදීමට ඉගෙනගෙන ඇති අතර, ඔහු කාර්යබහුල සාප්පු සංකීර්ණයකට ගෙන යනු ලැබේ. ඔහු තම මව සමඟ සිටින නමුත් ඇගේ අත ගැනීමට කැමති නැත. ඔහු ඉබාගාතේ යාමට පටන් ගන්නා සෑම අවස්ථාවකම ඇය ඔහුගේ අත මෘදු ලෙස ළඟා වේ. ඔහු ඉක්මනින් එය ඉවතට ඇදගෙන ඔහුට අවශ්ය ඕනෑම දිශාවකට ගමන් කරයි. එහෙත් ඔහු අන්තරායන් නොසලකා හරියි: ඔහුව යන්තම් නොදකින කඩිනම් සාප්පු හිමියන්ගේ සමූහය; ගමනාගමනයට තුඩු දෙන පිටවීම්; ලස්සන නමුත් ගැඹුරු ජල උල්පත් සහ රාත්‍රියේදී දෙමාපියන් අවදියෙන් සිටින අනෙක් නොදන්නා අන්තරායන්. ඉඳහිට, සෑම පියවරක්ම පිටුපසින් සිටින මව, පහළට පැමිණ, ඔහු මෙම ගබඩාවට හෝ එම පුද්ගලයාට හෝ එම දොරටුවට දිව යාමෙන් වළක්වා ගැනීමට කුඩා අතක් අල්ලා ගනී. ඔහුට අනෙක් දිශාවට යාමට අවශ්ය වූ විට, ඇය ඔහු වටා හැරෙනවා, නමුත් තවමත්, ඔහුට තනිවම ගමන් කිරීමට අවශ්‍යයි.
දැන්, තවත් දරුවෙකු සිතන්න, සාප්පුවට ඇතුළු වූ විට, නොදන්නා අයගේ අන්තරායන් දැනේ. ඇය කැමැත්තෙන් මවට අත දී ඇයව මෙහෙයවීමට ඉඩ දෙයි. හැරවිය යුත්තේ කවදාද, නැවැත්විය යුත්තේ කොතැනද, බලා සිටිය යුත්තේ කොතැනද යන්න මව දනී. දරුවා රැගෙන යාමට කැමති වූ විට මව ඇවිදිනවා හරියටම ඉදිරියෙන්, ඇගේ ගමනාන්තයට වේගවත්ම හා පහසුම මාවත ගෙන යාම.
දැන්, ඔබ දරුවෙක් යැයි සිතන්න, මරියා ඔබේ මව ය. ඔබ රෙපරමාදු භක්තිකයෙක් හෝ කතෝලිකයෙක්, ඇදහිලිවන්තයෙක් හෝ නොඇදහිලිකරුවෙක් වේවා, ඇය නිතරම ඔබ සමඟ ඇවිදිනවා… නමුත් ඔබ ඇය සමඟ ඇවිදිනවාද?
Continue reading →
