خدا می خواهد سرعت ما را کم کند. بیش از این ، او ما را می خواهد استراحت، حتی در هرج و مرج. عیسی هرگز به عشق خود شتافت. او وقت خود را صرف آخرین وعده غذایی ، آخرین آموزش ، لحظه ای صمیمی برای شستن پاهای دیگری کرد. در باغ گتسمانی ، او زمانی را برای دعا ، جمع آوری قدرت و جستجوی اراده پدر اختصاص داد. بنابراین وقتی کلیسا به شور و اشتیاق خودش نزدیک می شود ، ما نیز باید از ناجی خود تقلید کنیم و به یک انسان استراحت تبدیل شویم. در واقع ، فقط از این طریق می توانیم خودمان را به عنوان ابزار واقعی "نمک و نور" ارائه دهیم.
منظور از "استراحت" چیست؟
وقتی می میری ، همه نگران کننده ها ، همه بیقراری ها ، همه اشتیاق ها متوقف می شوند و روح در حالت سکون معلق می ماند ... حالت آرامش. در این مورد مراقبه کنید ، زیرا این وضعیت باید در این زندگی باشد ، زیرا عیسی ما را به حالت "در حال مرگ" فرا می خواند:
هر کس که می خواهد به دنبال من بیاید ، باید خود را انکار کند ، صلیب خود را برداشته و به دنبال من بیاید. زیرا هرکسی که بخواهد جان خود را نجات دهد آن را از دست می دهد ، اما هرکسی که جان خود را به خاطر من از دست بدهد آن را پیدا خواهد کرد ... من به شما می گویم ، مگر اینکه یک دانه گندم به زمین بیفتد و بمیرد ، فقط یک دانه گندم باقی می ماند. اما اگر بمیرد ، میوه زیادی می دهد. (مات 16: 24-25 ؛ یوحنا 12:24)
البته در این زندگی نمی توانیم با احساسات خود مبارزه کنیم و با نقاط ضعف خود مبارزه کنیم. بنابراین ، نکته اصلی این است که نگذارید خود را در جریان هجوم و انگیزه های گوشتی ، در امواج پرتاب احساسات گیر بیندازید. بلکه در اعماق روح فرو بروید ، جایی که آبهای روح در آن ساکن هستند.
ما این کار را با زندگی در یک کشور انجام می دهیم اعتماد کردن