DÊR wie sa'n bytsje tiid. In stâl wie alles wat Maria en Jozef koene fine. Wat gie Mary troch de holle? Se wist dat se de Rêder berne, de Messias ... mar yn in lytse skuorre? Doe't se Gods wil noch ien kear omfette, gyng se de stâl yn en begon in lytse krûp foar te meitsjen foar har Hear.
Ja, Jezus, ik freegje my itselde ôf: Jo komme nei my, yn dit hert sa earm en fersmoarge? Dochs, Hear, sil ik it foarbyld fan jo mem folgje. Se frege Joseph net om it hingjende rietdak te befestigjen. Se frege him net om de leunende balken te rjochtsjen, of de gatten yn te foljen wêr't de nachtstjerren troch skeaten. Leaver hat se rêstich it rêstplak foar har Soan skjinmakke - in lyts houten krûd dêr't de skiep fan ite soene. Se feegde it skjin mei har eigen mantel, en skikte dan foarsichtich it farske strie dat har man har brocht.
Heare, ik kin myn hingjende wilskrêft net lykje te beheinen. Ik lykje helpleas de leunende balken fan myn swakte rjocht te meitsjen. En it is my net slagge de gatten fan myn siel yn te foljen mei goede dieden. Ik bin wier earme Hear, Mar Mary lit my sjen wat ik moat dwaan: bereid myn hert mei it skjinne strie fan dimmenens. En dat doch ik troch myn sûnden foar jo te erkennen - jo dy't tasizze "ús sûnden te ferjaan en ús te reinigjen fan alle misdieden" (1 Joh 1: 9). (Op de ien of oare manier liket it derop dat se helpt om myn lytse hert te herskikken mei de help fan har Spouse, de Hillige Geast ...)
Jo hawwe de earmoed fan 'e stâl net foarkommen, mar deljûn oan' e earmoed fan in krybbe. De muorren fan myn siel binne wirklik earm ... mar ik haw myn hert, myn "kream", troch jo genede taret. En no wachtsje ik oant jo komme. Lit my fan dy hâlde Jezus! Lit my jo foarhoede tútsje. Lit my jo tsjin myn hert hâlde lykas Maria die hillige nacht die.
Want jo binne net foar in paleis kaam.
Jo kamen foar my.
O Nederige besiker, jo komme foar my!
