HVAÐ um þá sem eru ekki kaþólskir eða kristnir? Eru þeir bölvaðir?
Hversu oft hef ég heyrt fólk segja að sumir fínustu menn sem þeir þekkja séu „trúleysingjar“ eða „fari ekki í kirkju“. Það er satt, það eru margir „góðir“ menn þarna úti.
En enginn er nógu góður til að komast til himna á eigin vegum.
Týndi sonurinn, eftir Liz Lemon Swindle
EFTIR að lesa miskunnsamlega boðið frá Kristi í „Til þeirra sem eru í dauðasyndum“Fáir hafa skrifað með miklum áhyggjum af því að vinir og vandamenn sem hafa fallið frá trúnni„ viti ekki einu sinni að þeir séu í synd, hvað þá dauðasynd. “
Fork Lake, Alberta, Kanada
(Endurprentað hér frá 1. ágúst 2006 ...) Ég fann það í hjarta mínu í dag að við megum ekki gleyma að snúa aftur og aftur að undirstöðunum ... sérstaklega á þessum brýnu dögum. Ég tel að við ættum ekki að eyða tíma í að nýta okkur þetta sakramenti, sem veitir mikla náð til að vinna bug á göllum okkar, endurheimtir gjöf eilífs lífs til dauðans syndara og smellir hlekkjunum sem hinn vondi bindur okkur við.
NEXT fyrir evkaristíuna, vikulega játning hefur veitt öflugustu upplifun á kærleika og nærveru Guðs í lífi mínu.
Játning er sálinni, hvað sólarlag er fyrir skynfærin ...
Játning, sem er hreinsun sálarinnar, ætti að fara fram eigi síðar en á átta daga fresti; Ég þoli ekki að halda sálum frá játningu í meira en átta daga. —St. Pio frá Pietrelcina
Það væri blekking að leita að heilagleika, samkvæmt kölluninni sem maður hefur hlotið frá Guði, án þess að taka oft þátt í þessu sakramenti umbreytingar og sátta. -Jóhannes Páll páfi mikli; Vatíkanið, 29. mars (CWNews.com)
SJÁ EINNIG:
Smelltu hér til Afskráðu þig or Gerast áskrifandi til þessa tímarits.
THE algeng þula í dag er: „Þú hefur engan rétt til að dæma mig!“
Þessi yfirlýsing ein og sér hefur knúið marga kristna menn í felur, hræddir við að tjá sig, hræddir við að ögra eða rökræða við aðra af ótta við að hljóma „dómandi“. Vegna þessa, Kirkjan er víða orðin máttlaus og þögn óttans hefur gert mörgum kleift að villast.
IN ferðir mínar um Norður-Ameríku hef ég hitt marga presta sem segja mér frá reiðinni sem þeir verða fyrir ef messa fer yfir eina klukkustund. Ég hef orðið vitni að því að margir prestar biðjast afsökunar á því að hafa haft óþægilega sóknarbörn í nokkrar mínútur. Sem afleiðing af þessum ótta hafa margir helgisiðir fengið vélrænan eiginleika - andleg vél sem aldrei skiptir um gír og púlsar á klukkuna með skilvirkni verksmiðju.
Og þannig höfum við búið til eins tíma fangelsið.
Vegna þessa ímyndaða frests sem fyrst og fremst er settur af leikmönnum en sáttir við klerka höfum við að mínu mati kæft heilagan anda.
Ljósmynd Declan McCullagh
TRADITION er eins og blóm.
Með hverri kynslóð þróast það enn frekar; ný skilningsblöð birtast og sannleiksprýði hellir út nýjum ilmum frelsisins.
Páfinn er eins og forráðamaður, eða réttara sagt garðyrkjumaður—Og biskuparnir eru garðyrkjumenn með honum. Þeir hafa tilhneigingu til þessa blóms sem spratt í móðurkviði Maríu, teygði sig til himna í gegnum þjónustu Krists, spratti þyrna á krossinn, varð brum í gröfinni og opnaði í efri stofu hvítasunnunnar.
Og það hefur blómstrað síðan.
Listamaður Óþekktur
BREYTA frá lesanda:
Halló Mark,
Mark, mér finnst að við verðum að vera varkár þegar við tölum um dauðasyndir. Fyrir fíkla sem eru kaþólskir getur ótti við dauðasyndir valdið dýpkaðri sektarkennd, skömm og vonleysi sem eykur fíknina. Ég hef heyrt marga fíkla á batavegi tala neikvætt um kaþólsku reynslu sína vegna þess að þeim fannst þeir dæmdir af kirkjunni sinni og gátu ekki skynjað ást á bakvið viðvaranirnar. Flestir skilja einfaldlega ekki hvað gerir vissar syndir dauðlegar syndir ...
Kæri Mark,
Ég er trúaður til kaþólskrar trúar frá lútersku kirkjunni. Ég var að spá hvort þú gætir gefið mér frekari upplýsingar um „Megakirkjur“? Mér sýnist þeir vera meira eins og rokktónleikar og skemmtistaðir frekar en dýrkun, ég þekki sumt fólk í þessum kirkjum. Svo virðist sem þeir boði meira „sjálfshjálpar“ fagnaðarerindi en nokkuð annað.
EFTIR einn af tónleikunum mínum bauð hýsingarpresturinn mér í prestssetrið í síðbúna kvöldmat.
Í eftirrétt fór hann að hrósa sér af því að hann hafði ekki heyrt játningar í sókn sinni fyrir tvö ár. „Þú sérð,“ glotti hann, „meðan iðrunarbænir í messu eru syndaranum fyrirgefið. Þegar maður tekur á móti evkaristíunni eru syndir hans fjarlægðar. “ Ég var sammála. En þá sagði hann: „Maður þarf aðeins að komast að játningu þegar hann hefur framið dauðasynd. Ég hef fengið sóknarbörn til að játa án dauðasyndar og sagt þeim að fara burt. Reyndar efast ég virkilega um að einhver sóknarbörn mín hafi það raunverulega drýgði dauðasynd ... “
Rembrandt van Rijn, “Endurkoma týnda sonarins”; c.1662
OF auðvitað má spyrja Guð beint að fyrirgefa mannsyndir sínar og hann mun (að sjálfsögðu fyrirgefum við öðrum. Jesús var með þetta á hreinu.) Við getum strax, á staðnum eins og það var, stöðvað blæðingar frá sárinu á brotum okkar.
En þetta er þar sem játningarsakramentið er svo nauðsynlegt. Því að sárið getur smitast af „sjálfum“, þó ekki blæði það. Játning dregur stoltið upp á yfirborðið þar sem Kristur, í persónu prestsins (John 20: 23), þurrkar það og beitir læknandi smyrsli föðurins með orðunum, „… Guð gefi þér fyrirgefningu og frið, og ég frelsa þig frá syndum þínum ...“ Óséðir náðir baða meiðslin þegar presturinn beitir miskunn Guðs með merki krossins.
Þegar þú ferð til læknis vegna slæmrar skurðar, stöðvar hann þá aðeins blæðinguna, eða saumar hann ekki, hreinsar hann og klæðir sárið þitt? Kristur, læknirinn mikli, vissi að við þyrftum á því að halda og meiri athygli á andlegum sárum okkar.
Þannig var þetta sakramenti mótefni gegn synd okkar.
Meðan hann er í holdinu getur maðurinn ekki annað en að hafa að minnsta kosti einhverjar léttar syndir. En fyrirlít ekki þessar syndir sem við köllum „ljós“: ef þú tekur þær til ljóss þegar þú vigtar þær skaltu skjálfa þegar þú telur þær. Fjöldi ljóshluta gerir mikla messu; fjöldi dropa fyllir ána; fjöldi korna gerir hrúga. Hver er þá von okkar? Umfram allt játning. —St. Ágústínus, Catechism kaþólsku kirkjunnar, n. 1863. mál
Án þess að vera stranglega nauðsynleg, er játning á hversdagslegum göllum (veny syndir) samt sem áður eindregið mælt með því af kirkjunni. Reyndar hjálpar regluleg játning á syndum okkar að mynda samvisku okkar, berjast gegn vondum tilhneigingum, láta lækna okkur af Kristi og ná framförum í lífi andans.—Katekismi kaþólsku kirkjunnar, n. 1458. mál
HÁTÍÐ FYRIR HJÁLPINNI
Þegar hún var ólétt af Jesú heimsótti María Elísabetu frænku sína. Við kveðju Maríu segir Ritningin frá því að barnið í móðurkviði Elísabetar - Jóhannes skírari -„hljóp af gleði“.
John skynjaði Jesus.
Hvernig getum við lesið þennan kafla án þess að viðurkenna líf og nærveru manneskju í móðurkviði? Þennan dag hefur hjarta mitt verið vegið með sorg vegna fóstureyðinga í Norður-Ameríku. Og orðin „Þú uppskerð eins og þú sáir“ hafa verið að spila í huga mér.
EFTIR Játning í dag, ímynd vígvallar kom upp í hugann.
Óvinurinn skýtur eldflaugum og byssukúlum að okkur og sprengir okkur með blekkingum, freistingum og ásökunum. Við lendum oft í særðum, blæðingum og fötluðum og þrengjum að skurðunum.
En Kristur dregur okkur inn í glompu játningarinnar og lætur síðan ... sprengju náðar hans springa í andlega ríkinu, eyðileggur gróða óvinarins, endurheimtir hryðjuverk okkar og útbúa okkur aftur í þeim andlega herklæði sem gerir okkur kleift að taka þátt aftur þessi „furstadæmi og kraftar“ fyrir trú og heilagan anda.
Við erum í stríði. Það er viska, ekki hugleysi, að tíða glompuna.
Svara fyrir fjölbreytileika og þjóðir er það sem kristin trú kennir, nei, kröfur. En þetta þýðir ekki „umburðarlyndi“ gagnvart synd. “
... [okkar] köllun er að frelsa allan heiminn frá hinu illa og umbreyta honum í Guði: með bæn, með iðrun, með kærleika og umfram allt með miskunn. —Thomas Merton, enginn maður er eyja
Það er góðgerðarstarf að klæða ekki aðeins nakta, hugga sjúka og heimsækja fangann, heldur hjálpa bróður sínum ekki að verða nakin, veik eða í fangelsi til að byrja með. Þess vegna er verkefni kirkjunnar einnig að skilgreina það sem er illt, svo að vel megi velja.
Frelsi felst ekki í því að gera það sem okkur líkar, heldur að hafa réttinn til að gera það sem okkur ber. —PÁFA JOHN PAUL II