Páfarnir og nýja heimsskipanin

 

THE niðurstaða seríunnar um Nýja heiðni er frekar edrú. Röng umhverfisvernd, að lokum skipulögð og kynnt af Sameinuðu þjóðunum, leiðir heiminn á braut í átt að sífellt guðlausri „nýrri heimsmynd“. Svo af hverju, gætirðu spurt, er Frans páfi að styðja SÞ? Af hverju hafa aðrir páfar tekið undir markmið sín? Ætti kirkjan ekki að hafa neitt með þessa ört vaxandi alþjóðavæðingu að gera?

 

VEGNARSÝN

Reyndar var Jesús „hnattstétt“. Hann bað að þjóðirnar myndu ...

... heyrðu rödd mína, og það verður ein hjörð, einn hirðir. (Jóhannes 10:16)

Leo XIII páfi fullyrti að þetta væri líka markmið eftirmanns Péturs - markmið sem miðaði ekki aðeins að hinu kristna heldur borgaralega skipuninni:

Við höfum reynt og staðið stöðugt í langri pontificate í átt að tveimur megin endum: í fyrsta lagi í átt að endurreisn, bæði í höfðingjum og þjóðum, af meginreglum kristins lífs í borgaralegu og innlendu samfélagi, þar sem það er ekkert satt líf fyrir menn nema frá Kristi; og í öðru lagi að stuðla að sameiningu þeirra sem hafa fallið frá kaþólsku kirkjunni annaðhvort með villutrú eða með klofningi, þar sem það er tvímælalaust vilji Krists að allir ættu að vera sameinaðir í einum hjörð undir einum hirði. -Divinum Illud Munus, n. 10. mál

Fyrsta ræðan sem heilagur Píus X hélt frá hásæti heilags Péturs var spádómsboð um yfirvofandi þessarar „endurreisnar“ með því að lýsa yfir því sem á undan kemur - Andkristur eða „Sonur Perdition“ sem hann sagði, „gæti þegar verið til í heiminum.“ Útbreitt ofbeldi hafði látið „það virðast eins og deilur væru algildar“ og þannig:

Löngunin til friðar er vissulega höfð í hverju brjósti og það er enginn sem ákallar hana ekki með ákaftum hætti. En að vilja frið án Guðs er fáránlegt, að sjá að þar sem Guð er fjarverandi flýgur líka réttlætið og þegar réttlæti er tekið burt er það einskis að varðveita friðarvonina. „Friður er verk réttlætisins“ (Jes. 22:17). -E Supremi, Október 4th, 1903

Og þannig hafði St. Pius X fært orðin „réttlæti og friður“ eða „friður og þróun“ inn á 20. öldina. Þetta hróp um guðlega endurreisn varð svo miklu brýnni í hans arftaki þegar áratug síðar braust út fyrri heimsstyrjöldin.

„Og þeir munu heyra rödd mína, og það verður einn hjarður og einn hirðir“ ... Megi Guð ... brátt fullnægja spádómi sínum með því að breyta þessari huggulegu framtíðarsýn í núverandi veruleika ... Páfinn, sama hver hann verður , mun alltaf endurtaka orðin: „Ég held að hugsanir um frið en ekki þjáningu“ (Jeremiah 29: 11), hugsanir um sannan frið sem er byggður á réttlæti og sem gerir honum satt að segja: „Réttlæti og friður hefur kysst.“ (Sálmur 84: 11) ... Þegar það kemur, mun það reynast hátíðleg stund, ein stór með afleiðingum, ekki aðeins fyrir endurreisn ríkis Krists, heldur einnig fyrir friðun Ítalíu og heimsins. Við biðjum innilega og biðjum aðra sömuleiðis að biðja fyrir þessari eftirsóttu friðun samfélagsins ... —PÁVI PIUS XI, Ubi Arcani dei Consilioi „Um frið Krists í ríki sínu“, Desember 23, 1922

Hörmulega leiddi seinni heimsstyrjöldin af sér að skilja þjóðir sundraðar, vantraustar og í heitri leit að banvænni eyðingarvopnum. Það var strax á hælunum á þessum alþjóðlega hamförum að Sameinuðu þjóðirnar fæddist árið 1945 með það að markmiði að mynda „alþjóðlegt samstarf við að leysa efnahagsleg, félagsleg, menningarleg og mannúðarvandamál um allan heim.“ ^[1]history.com Það var forseti Franklin Roosevelt forseti, Winston Churchill forsætisráðherra og Joseph Stalin, forsætisráðherra Sovétríkjanna. Allir þrír voru frímúrarar.

Nú, að öllum líkindum, var það ekki aðeins kirkjan heldur önnur „alhliða“ samtök sem vinna að „heimsfriði“.

Páll VI skildi greinilega að félagslega spurningin var orðin alþjóðleg og hann greip samtengingu hvatans að sameiningu mannkyns og kristinnar hugsjónar einnar fjölskyldu þjóða í samstöðu og bræðralagi. —PÓPI BENEDICT XVI, Caritas í staðfestu, n. 13. mál

 

VIÐSKIPTI SÉR

Heilar þjóðir höfðu lent í árekstri, ekki aðeins með stríði, heldur með fjöldasamskiptum. Prent, útvarp, kvikmyndahús, sjónvarp ... og að lokum internetið myndi skreppa saman hinn mikla heim í „alþjóðlegt þorp“ á nokkrum áratugum. Skyndilega fundu þjóðir í sitthvorum enda jarðarinnar sig sem nágranna, eða kannski, nýja óvini.

Eftir allar þessar vísindalegu og tæknilegu framfarir, og jafnvel vegna þeirra, er vandamálið enn: hvernig á að byggja upp nýja samfélagsreglu sem byggir á jafnvægi mannlegra tengsla milli stjórnmálasamfélaga á innlendum og alþjóðlegum vettvangi? —PÁPA ST. JOHN XXIII, Mater et Magistra, Alfræðiorðabók, n. 212

Það var spurning sem kirkjan virtist næstum óundirbúin fyrir.

Helsta nýjungin hefur verið sprenging alþjóðlegrar gagnkvæmni, almennt þekktur sem hnattvæðing. Páll VI hafði séð fyrir því að hluta en ekki hefði verið hægt að sjá fyrir grimman hraða sem hann hefur þróast á. —FÉLAG BENEDICT XVI, Caritas í staðfestu, n. 33. mál

Samt sagði hann: „Þegar samfélagið verður stöðugt alþjóðavæddara gerir það okkur að nágrönnum en gerir okkur ekki að bræðrum.“^[2]PÁFA BENEDICT XVI, Caritas í staðfestu, n. 19. mál Hnattvæðingin var óhjákvæmileg en ekki endilega vond.

Hnattvæðing, a priori, er hvorki gott né slæmt. Það verður það sem fólk gerir úr því. —PÁPA ST. JOHN PAUL II, Ávarp til Pontifical Academy of Social Sciences, 27. apríl 2001

Þegar Jóhannes Páll II hafði stigið upp í hásæti Péturs voru Sameinuðu þjóðirnar stofnaðar sem alheimsdómari, aðallega með friðargæsluverkefnum. En þegar ný alþjóðleg vitund um brot á mannlegri reisn á sér stað á sjónvarpsskjánum þróaðist hugmyndin um alhliða „mannréttindi“ fljótt. Og hér er framtíðarsýnin um „réttlæti og frið“ eins og Sameinuðu þjóðirnar skilja á móti kirkjunnar, fór að dreifa sér.

Sérstaklega var krafa Sameinuðu þjóðanna um að aðildarþjóðir viðurkenndu „alhliða rétt til æxlunarheilsu.“ Þetta var skammaryrði fyrir „réttinn“ til fóstureyðinga og getnaðarvarna. Jóhannes Páll II (og trúfastir kaþólikkar sem tengjast SÞ) mótmæltu þessu kröftuglega. Hann harmaði þá ógeðfelldu mótsögn að einmitt ferlið sem leiddi til hugmyndarinnar um „mannréttindi“, væri nú fótum troðið „sérstaklega á mikilvægari augnablikum tilverunnar: fæðingarstundinni og andartakinu. Hinn framtíðar heilagi sendi spámannlega viðvörun til leiðtoga heimsins:

Þetta er það sem er að gerast líka á vettvangi stjórnmála og stjórnvalda: Upprunalegi og ófrávíkjanlegur réttur til lífs er dreginn í efa eða hafnað á grundvelli atkvæðagreiðslu á þingi eða vilja eins hluta þjóðarinnar - jafnvel þó að það sé meirihlutinn. Þetta er óheillavænleg afleiðing afstæðishyggju sem ríkir ótvírætt: „rétturinn“ hættir að vera slíkur, vegna þess að hann er ekki lengur grundvallaður á ósnertanlegri reisn viðkomandi heldur er háð vilja sterkari hlutans. Þannig gengur lýðræði, þvert á eigin meginreglur, í raun í átt að einhvers konar alræðisstefnu. —PÁFA JOHN PAUL II, Evangelium vitae, n. 18, 20

Samt var „æxlunarheilbrigðisþjónusta“ ekki eina markmið Sameinuðu þjóðanna. Þeir miðuðu einnig að því að binda enda á fátækt og hungur og stuðla að alhliða aðgangi að vatni, hreinlætisaðstöðu og áreiðanlegri orku. Án efa eru þetta markmið sem renna saman við verkefni kirkjunnar sjálfs að þjóna Kristi í „Minnst af bræðrum.“ ^[3]Matt 25: 40 Spurningin hér er þó ekki svo mikið um iðju heldur undirliggjandi heimspeki. Setjið nánar, „Jafnvel Satan klæðist sem engli ljóssins.“ ^[4]2 Corinthians 11: 14 Þótt hann væri enn kardínáli beindi Benedikt XVI þessum grundvallaráhyggjum vegna framsækinnar dagskrár Sameinuðu þjóðanna.

... viðleitni til að byggja upp framtíðina hefur verið gerð með tilraunum sem draga meira eða minna djúpt frá uppruna frjálslyndrar hefðar. Undir yfirskriftinni Ný heimsskipan tekur þessi viðleitni á sér stillingar; þau tengjast í auknum mæli SÞ og alþjóðlegum ráðstefnum þess ... sem opinbera heimspeki nýja mannsins og nýja heimsins ... —Kardínálinn Joseph Ratzinger (PÁFI BENEDÍKT XVI), Guðspjallið: Að horfast í augu við truflun heimsins, eftir Msgr. Michel Schooyans, 1997

Reyndar geta slík andstæð markmið verið til staðar? Hvernig getur maður stuðlað að rétti barns til hreins vatnsbolla á sama tíma og stuðlað að hægri að tortíma því barni áður en það kemur úr móðurkviði?

 

Sameinað mannkyn VS. ALÞJÓÐLEG fjölskylda

Svar Magistrium hefur verið að stuðla að því góða sem þeir sjá í SÞ en fordæma vandlega illskuna. Ég geri ráð fyrir að það sé það sem móðurkirkjan gerir með okkur öllum sem einstaklingum, hvetur okkur og hvetur okkur til hins góða, en kallar okkur til iðrunar og trúar þar sem við erum ekki. Samt var Jóhannes Páll II ekki barnalegur við möguleiki fyrir stórfellt illindi eftir því sem áhrif Sameinuðu þjóðanna jukust.

Er þetta ekki tíminn fyrir alla að vinna saman að nýjum stjórnskipulagi mannfjölskyldunnar, sem er sannarlega fær um að tryggja frið og sátt milli þjóða, sem og heildstæðan þróun þeirra? En látinn vera enginn misskilningur. Þetta þýðir ekki að skrifa stjórnarskrá alheimsríkis. -Skilaboð fyrir heimsdaginn í friði, 2003; vatíkanið.va

Þess vegna var mörgum kaþólikkum og evangelískum kristnum mönnum brugðið þegar Benedikt páfi virtist stuðla að hugmyndinni um „alþjóðlegt ofurríki“. Hér er það sem hann sagði í alfræðiritinu:

Andspænis óþrjótandi vexti alþjóðlegrar háðs gagnkvæmni er mjög þörf þörf, jafnvel í miðri samdrætti á heimsvísu, fyrir umbætur á Sameinuðu þjóðanna, og sömuleiðis af efnahagsstofnanir og alþjóðleg fjármál, svo að hugmyndin um fjölskyldu þjóðanna geti öðlast raunverulegar tennur. —FÉLAG BENEDICT XVI, Caritas í staðfestu, n.67

Benedikt kallaði að sjálfsögðu ekki eftir neinu slíku heldur „umbótum“ á nútíma Sameinuðu þjóðunum svo „fjölskylda þjóðanna“ geti raunverulega starfað sín á milli í sönnu réttlæti og friði. Engin uppbygging, þó lítil (hvort sem það er fjölskyldan) eða stór (samfélag þjóða) getur starfað saman án siðferðislegrar samstöðu sem um leið heldur meðlimum sínum til ábyrgðar. Það er bara skynsemi.

Einnig var þýðingarmikið (og spámannlegt) ákall Benedikts um umbætur á öllu efnahagsumgjörð heimsins (sem er að mestu stjórnað af frímúrurum og alþjóðlegum bankamönnum þeirra). Ljóst er að Benedikt vissi hvaða tennur voru skaðlegar og hverjar ekki. Þó að hann viðurkenndi hvernig hnattvæðingin hefði möguleika á að halda áfram að hjálpa vanþróuðum löndum, varaði hann við apókalyptísku máli (sjá Kapítalismi og skepnan og Nýja dýrið að rísa):

... án leiðsagnar kærleika í sannleika gæti þetta alheimsafl valdið fordæmalausu tjóni og skapað ný sundrungu innan mannfjölskyldunnar ... mannkynið stafar af nýrri áhættu vegna ánauðar og meðhöndlunar. —FÉLAG BENEDICT XVI, Caritas í staðfestu, n.33, 26

Og aftur,

Opinberunarbókin inniheldur meðal hinna miklu synda Babýlonar - tákn hinna miklu ótrúlegu borga heims - þá staðreynd að hún verslar við líkama og sál og meðhöndlar þær sem verslunarvara (sbr. Op 18:13)... —PÁPA BENEDICT XVI, í tilefni jólakveðjunnar 20. desember 2010; http://www.vatican.va/

Meira um vert, Benedikt var ekki að kynna hugmyndina um yfirgripsmikla alþjóðlega stofnun sem blandaði sér í svæðisbundin málefni heldur frekar kaþólsku samfélagskenninguna um „nærgætni“: að hvert stig samfélagsins ætti að vera ábyrgt fyrir því sem það getur verið.

Til þess að framleiða ekki hættulegan alheimsveldi af ofríki, stjórnarháttur alþjóðavæðingarinnar verður að vera merktur með nálægð, sett saman í nokkur lög og taka mismunandi stig sem geta unnið saman. Hnattvæðing krefst vissulega valds, að svo miklu leyti sem það stafar af vandamáli alþjóðlegrar almannaheilla sem þarf að sækjast eftir. Þessu valdi ber þó að skipuleggja á dótturfyrirtæki og lagskiptan hátt, ef það á ekki að brjóta í bága við frelsið ... -Caritas í staðfestu, n.57

Þannig höfðu páfar stöðugt staðfest að í miðju þessara nýju samtaka samfélagsins hljóti að vera reisn og eðlislæg mannréttindi. Þess vegna er það góðgerðarstarf, ekki stjórn, í hjarta kaþólskrar sýnar um „alþjóðlega einingu“ og þar með Guð sjálfan, vegna þess að „Guð er kærleikur.“

Húmanismi sem útilokar Guð er ómannlegur húmanismi. —PÓPI BENEDICT XVI, Caritas í staðfestu, n. 78. mál

Ef páfar þangað til virtust varkárir og óákveðnir gagnvart markmiðum Sameinuðu þjóðanna, hvað með eftirmann þeirra, Frans páfa?

 

VERÐUR ÁFRAM ... lesið Part II.