Ferdwûn

IT WURD NO OAN MASSA-LEZINGEN
foar 9 desimber 2014
Monumint fan Sint Juan Diego

Liturgyske teksten hjir

IT wie hast middernacht doe't ik nei in reis nei de stêd in pear wike lyn op ús pleats oankaam.

"It keal is út," sei myn frou. 'De jonges en ik gongen út en seagen, mar koene har net fine. Ik hearde har baweljen nei it noarden, mar it lûd kaam hieltyd fierder fuort. ”

Dat ik stapte yn myn frachtwein en begon te riden troch de greiden, dy't op plakken hast in foet snie hiene. Noch mear snie, en dit soe it drukke, Tocht ik by mysels. Ik sette de frachtwein yn 4 × 4 en begon te riden om beamboskjes, boskjes en lâns fekânsje. Mar der wie gjin keal. Noch ferrassender, d'r wiene gjin spoaren. Nei in heal oere besleat ik mysels te wachtsjen oant moarns.

Mar de wyn begûn te gûlen en it snie. Har spoaren kinne moarns bedekt wurde. Myn tinzen dreaun nei de pakken coyotes dy't faaks om ús lân rûnen, en ús hûnen bespotten mei har skriklike falske blaffen dy't faaks de nachtlucht trochbokje.

"Ik kin har net ferlitte," sei ik tsjin myn frou. En sa pakte ik in zaklamp, en sette wer útein.

DE SYKTOCHT

Oké, Sint Antonius. Help my asjebleaft har spoaren te finen. Ik ried nei de perifery fan ús eigendom, wanhopich op syk nei elk teken fan hoefprinten. Ik bedoel, se koe net samar yn 'e loft ferdwine. Dan ynienen, dêr se wiene ... ferskynden út 'e bush foar mar in pear fuotten lâns de hek line. Ik naam in brede lis om 'e beammen en werom nei de hekline dy't mear as in kilometer nei it noarden begon te gean. Goed, spoaren der noch. Tankewol Sint Antonius. No asjebleaft, help my ús heif te finen ...

De wyn, de snie, it tsjuster, it gûlen... alles moat it keal desoriïntearre hawwe. De spoaren namen my troch fjilden, feeën, oer diken, troch sleatten, oer treinspoaren, lâns houtpeallen, boppe op rotsen... Fiif kilometer wie no foarby gien op wat no in mear as twa oeren reis yn 'e nacht wurden wie.

Doe ferdwûnen ynienen de spoaren.

Dat is ûnmooglik. Ik lake, seach nei de nachtlike himel foar in romteskip en in bytsje komysk reliëf. Gjin aliens. Dat ik gie har stappen werom, werom yn 'e sleat, troch wat beammen, en dan wer werom nei wêr't se ynienen stoppe. Ik kin no net opjaan. Ik jou no net op. Help my asjebleaft, Hear. Wy hawwe dit bist nedich om ús bern te fieden.

Dat ik naam in wyld rieden, en ried krekt noch hûndert meter de dyk op. En dêr wiene se - hoefprinten dy't mar in momint wer opkomme njonken de bannen dy't har eardere spoaren bedekt hiene. En fierder gongen se, einlings in bocht nei de stêd, werom troch grêften en fjilden.

DE REIS HUIS

It wie 3 oere moarns doe't myn koplampen de gloed fan har eagen fongen. Tankewol Hear, tankje jo ... Ik betanke "Tony" ek (dy't ik neam St. Anthony soms). Dêr stean, desoriïntearre en wurch (it keal, net ik), besefte ik ynienen dat ik gjin tou, lasso of in mobyltsje meinommen hie om help te roppen. Hoe krij ik dy thús, famke? Dat ik dus ried efter har om, en begûn har yn 'e rjochting fan hûs te "triuwen". Sadree't se wer op 'e dyk komt, sil ik har gewoan trochgean oant wy thús komme. Se sil wierskynlik oplucht wêze om op platte grûn te rinnen.

Mar sadree't se de kroan fan 'e dyk krûpte, stie it keal der op om werom te gean yn 'e sleat, werom yn sirkels, om stobben en beammen en rotsen en ... der wie gjin manier dat se op 'e dyk bliuwe soe! "Jo meitsje it dreech, famke!" Ik rôp it finster út. Dus doe't se ienris rêstich wie, bleau ik efter har, en koe har in bytsje nei lofts, in bytsje nei rjochts, troch grêften, fjilden en feeën, oant ik úteinlik, nei mear as in oere, de ljochten fan hûs sjen koe.

Sawat in heale myl fierderop rûkte se de geur fan har mem en begûn wer te razen, har stim heas en wurch. Doe't wy wer yn 't hôf kamen, en de fertroude krûden yn it sicht kamen, sliepte se en roun nei de poarte, dêr't ik har ynlitte, en se gie rjocht nei har mem ...

BEREID DE WEG

Wy witte allegear hoe't it is om ferlern te gean, Geastlik ferlern. Wy dwale fuort fan wat wy witte dat goed is. Wy geane op syk nei grienere greiden, fuortlutsen troch de stim fan 'e Wolf dy't wille belooft - mar wanhoop leveret. De geast is wol, mar it fleis is swak. ^[1]cf. Matt 26: 42 En hoewol wy better witte, dogge wy it net better, en sa wurde wy ferlern.

Mar Jezus altyd, altyd komt ús op syk.

As in man hûndert skiep hat en ien fan harren dwaalt, sil er dan de njoggenennjoggentich yn 'e heuvels litte en op syk gean nei de dwalen? (Evangeelje fan hjoed)

Dêrom skriuwt de profeet Jesaja: "Trêst, jou myn folk treast ..." Om't de Ferlosser krekt foar de ferlerne kommen is - en dat ek de kristen dy't better wit, mar net better docht.

Dat Jesaja skriuwt fierder:

Bereid yn 'e woastenije de wei des Heare! Meitsje rjocht yn 'e woestenij in autodyk foar ús God! (Earste lêzing)

Jo sjogge, wy kinne it dreech meitsje foar de Heare om ús te finen, of wy kinne it maklik meitsje. Wat makket it maklik? As wy de bergen fan grutskens en de dellingen fan ekskús nivellerje; as wy it hege gers fan leagens ôfmaaie dêr't wy yn ferbergje en boskjes fan selsbefrediging dêr't wy dogge as yn kontrôle te wêzen. Dat wol sizze dat wy de Heare fluch helpe kinne om ús te finen as wy wurde dimmen. As ik sis: "Jezus, hjir bin ik, alles wat ik bin, lykas ik bin ... ferjou my. Fyn my. Jezus help my."

En Hy sil.

Mar dan komt miskien it dreger diel. Thús komme. Do sjochst, de wei is troch hilligen en oprjochte sielen al klearmakke, ôftrape en goed reizge. It is in snelwei yn 'e woastyn, in rjocht paad nei it hert fan 'e Heit. It paad is de wil fan God. Ienfâldich. It is de plicht fan it momint, dy taken dy't myn ropping en libben freegje. Mar dit paad kin allinnich wurde trede troch de twa fuotten fan bea en selsferkenning. Gebed is wat ús stevich op 'e grûn hâldt, altyd in stap nei hûs nimme. Sels ûntkenning is de folgjende stap, dy't wegeret om nei lofts of rjochts te sjen, om yn 'e grêften fan sûnde te dwalen of de stim fan' e Wolf te ferkennen dy't ropt, ropt .... ropt de kristen altyd fan it paad ôf. Yn feite moatte wy de leagen fersmite dat it ús bestimming is om opnij ferlern te wurden en dan te finen en dan wer ferlern te gean yn in nea einigjende syklus. It is mooglik, troch de Hillige Geast en troch de hanneling fan ús wil, altyd te bliuwen op "griene greiden" by "rêstige wetters", ^[2]cf. Psalm 23: 2-3 nettsjinsteande ús gebreken. ^[3]"Venial sûnde ûntnimme de sûnders net fan hilligjende genede, freonskip mei God, woldiedigens, en dus ivich lok." -Catechisme fan 'e Katolike Tsjerke, n. 1863

Op krekt deselde wize is it net de wil fan jo himelske Heit dat ien fan dizze lytsen ferlern giet. (Gospel)

Bruorren en susters, wy binne dejingen dy't it geastlik libben kompleks meitsje, earst troch ús swalkjen en twadde, troch de lange wei nei hûs te nimmen. Dit is wêrom Jezus sei dat wy moatte wurde as lytse bern om it Keninkryk fan God yn te gean - de poarte dy't liedt ta it ivige libben - om't it paad allinich yn it earste plak te finen is troch fertrouwe.

Dizze Advint, lit Jezus jo liede troch rjochte paden, en fersmyt de besikingen om te dwalen yn ûnreinens, habsucht en selsbefrediging. Fertrouwe jo Him? Fertrouwe jo dat syn wei jo nei it libben liede sil?

Doe't Jozef Maria nei Bethlehem liedde, naam hy de feilichste, wisste rûte ... dêr't se de Iene troffen, dy't har altyd socht.