යේසුස් වහන්සේ අපේ කුරුස උදුරා ගන්නේ නැත - ඒවා රැගෙන යාමට ඔහු අපට උපකාර කරයි.

බොහෝ විට දුක් විඳීමේදී දෙවියන් වහන්සේ අපව අතහැර දමා ඇති බව අපට හැඟේ. මෙය දරුණු අසත්‍යයකි. යේසුස් පොරොන්දු වුනා අපිත් එක්ක ඉන්න ”යුගය අවසන් වන තුරු."

දුක් විඳින තෙල්

චිත්‍ර ශිල්පියෙකුගේ නිරවද්‍යතාවයෙන් හා සැලකිල්ලෙන් දෙවියන් වහන්සේ අපගේ ජීවිතයේ සමහර දුක් වේදනා වලට ඉඩ දෙයි. ඔහු බ්ලූස් ඉරීමට ඉඩ දෙයි (දුක); ඔහු ටිකක් රතු පාටින් මිශ්‍ර වේ (අසාධාරණයක්); ඔහු ටිකක් අළු පාටයි (සැනසිල්ල නොමැතිකම)… සහ කළු පවා (අවාසනාව).

ගොරෝසු බුරුසු හිසකෙස් ප්‍රතික්ෂේප කිරීම, අතහැර දැමීම සහ ද .ුවම් කිරීම සඳහා වූ ආ roke ාතය අපි වැරදියට තේරුම් ගනිමු. නමුත් දෙවියන් වහන්සේ ඔහුගේ අද්භූත සැලැස්මේ, භාවිතා කරයි දුක් විඳීමේ තෙල්අපි අපේ පාපයෙන් ලෝකයට හඳුන්වා දුන්නා - අපි ඔහුට ඉඩ දුන්නොත් විශිෂ්ට කෘතියක් නිර්මාණය කිරීම.

නමුත් සියල්ල ශෝකය හා වේදනාව නොවේ! දෙවියන් වහන්සේ මෙම කැන්වසයට කහ එකතු කරයි (සැනසීමක්), දම් පාට (සාම), සහ කොළ (දයාව).

තම කුරුසිය උසුලාගෙන යන සයිමන්ගේ සහනය, වෙරෝනිකාගේ මුහුණ පිසදැමීම, ජෙරුසලමේ හැ ep ූ කාන්තාවන්ගේ සැනසීම සහ ඔහුගේ මවගේ සහ ආදරණීය මිතුරා වූ ජෝන් පැමිණ සිටීම හා ප්‍රේමය ක්‍රිස්තුස් වහන්සේ විසින්ම ලබාගත්තේ නම්, අපට අණ කරන ඔහු නොවේ අපේ කුරුසය ඔසවා උන් වහන්සේව අනුගමනය කරන්න, මාර්ගය දිගේ සැනසිල්ලට ඉඩ නොදෙන්නේද?

එහෙත් ඇදහිල්ලේ උන්නතාංශය මත අපට සැබවින්ම ස්වර්ගයට පියාසර කළ හැකිද (ඊයේ ලිපිය බලන්න)?

නැත, අපට පියාපත් ද තිබිය යුතුය: පුණ්යායතනයයි, එය ක්‍රියාවෙහි ප්‍රේමයයි. ඇදහිල්ල හා ප්‍රේමය එකට වැඩ කරන අතර, සාමාන්‍යයෙන් අනෙකා නොමැතිව අපව පොළොවට ඇද දමයි.

නමුත් ආදරය මේ අතරින් ශ්‍රේෂ් greatest තම දෙයයි. සුළඟට ගල් කැටයක් පොළොවෙන් ඔසවා තැබිය නොහැකි අතර, පියාපත් සහිත ජම්බෝ විලයනයකට අහසට නැඟිය හැකිය.

මගේ ඇදහිල්ල දුර්වල නම් කුමක් කළ යුතුද? තම අසල්වැසියාට කරන සේවය තුළ ප්‍රේමය ශක්තිමත් නම්, ශුද්ධාත්මයාණන් බලවත් සුළඟක් මෙන් පැමිණ, ඇදහිල්ලට නොහැකි විට අපව ඔසවා තබයි.

If I have faith to move mountains, but have not love, I am nothing. - එස්.ටී. පෝල්, 1 කොරි 13

නිහතමානිකම අපේ රැකවරණය.

සාතන්ට අපගේ ඇස් පොළඹවා ගත නොහැකි ආරක්ෂිත ස්ථානය එයයි, මන්ද අපගේ මුහුණ බිම වැටී ඇත. අපි වැඳ වැටෙන්නේ නැත, මන්ද අපි වැඳ වැටී සිටිමු. අපගේ දිව තදින් බැඳී ඇති නිසා අපි ප්‍ර wisdom ාව ලබා ගනිමු.

තුළ පසුගිය සතියේ යාච් prayer ාව, මගේ සිතුවිලි වල මා කොතරම් අවධානය වෙනතකට යොමු වී ඇත්ද යත්, වාක්‍යයක් ඉවතට නොගොස් යාච් pray ා කළ හැකිය.

අද සවස, පල්ලියේ හිස් ගව ඔරුව ඉදිරිපිට මෙනෙහි කරමින් සිටියදී, මම උපකාරය හා දයාව ඉල්ලා ස්වාමින් වහන්සේට මොරගැසුවෙමි. වැටෙන තාරකාවක් තරම් ඉක්මනින්, වචන මට ආවේ:

"ආත්මයේ දුප්පතුන් භාග්‍යවන්තයෝය".

ග්රැප්ස් වැඩිපුරම වර්ධනය වනු ඇත්තේ සිසිල් තෙත් නොව දවසේ රස්නයෙනි. පීඩා වල සූර්යයා එය මතට වැටෙන විට ඇදහිල්ල ද එසේමය.

කවදා ද මම යම් කාලයක සිට පීඩා සහ පරීක්ෂාවන්ගෙන් නිදහස් වී සිටිමි, මෙය ශුද්ධකමේ වර්ධනය වීමේ ලකුණක් යැයි මම සිතුවෙමි… අවසානයේදී, ක්‍රිස්තුස් වහන්සේගේ අඩිපාරේ ගමන් කිරීම!

… පියාණන් මෘදු ලෙස මාගේ පාද බිම හෙළන තුරු පීඩාව. මම තනිවම ළදරු පියවර තබමින්, පැකිලී මගේ සමබරතාවය නැති කර ගන්නා බව නැවත වරක් මට වැටහුණි.

දෙවියන් වහන්සේ මාව පහත් කරන්නේ නැත, මන්ද ඔහු තවදුරටත් මට ප්‍රේම නොකරන නිසා හෝ මා අතහැර නොයන බැවිනි. ඒ වෙනුවට, අධ්‍යාත්මික ජීවිතයේ විශාලතම දියුණුව ඇති බව මම හඳුනා ගතිමි ඉහළටය, නැවත ඔහුගේ දෑතට.