ДАР БОРАИ ТАВСИЯИ СТ. ЮСУФ,
ШАВХАРИ МАРИЯМ БАРОДАРИ

 

SO дар ин рӯзҳо бисёр воқеа рӯй дода истодааст, ҳамон тавре ки Худованд гуфта буд.^[1]cf. Суръат, зарба ва тарсу ҳарос Дар хакикат, мо хар кадар ба «Чашми туфон» наздик шавем, хамон кадар тезтар мешавад боди тағир вазида истодаанд. Ин тӯфони сунъӣ бо суръати ғайриоддӣ ба сӯи «ҳайрат ва тарс«инсоният ба ҷои тобеъият - ҳама «барои манфиати умумӣ», албатта, аз рӯи номенклатураи «Бозсозии бузург» бо мақсади «барқарорсозии беҳтар». Масианистҳо дар паси ин утопияи нав ҳама асбобҳои инқилоби худро - ҷанг, нооромиҳои иқтисодӣ, гуруснагӣ ва вабоҳоро ба берун кашидан мегиранд. Он воқеан ба бисёриҳо «мисли дузди шаб» меояд.^[2]1 Thess 5: 12 Калимаи оперативӣ «дузд» аст, ки дар маркази ин ҳаракати нав-коммунистӣ қарор дорад (ниг Пешгӯии Ишаъё дар бораи коммунизми ҷаҳонӣ).

Ва хамаи ин боиси ларзониши одами беимон мешуд. Тавре ки Юҳанно дар рӯъё 2000 сол пеш аз мардуми ин соат шунида буд, ки мегӯяд:

«Кӣ бо ҳайвони ваҳшӣ муқоиса карда метавонад ё кӣ бо он мубориза бурда метавонад?» (Ваҳй 13:4)

Аммо барои онҳое, ки имонашон ба Исо аст, онҳо ба зудӣ мӯъҷизаҳои пешакии илоҳӣ хоҳанд дид, агар на ин ки аллакай…Идома →