МАН МЕХОҲАМ барои паёми умед доданумеди беандоза. Ман мактубҳо мегирам, ки хонандагон дар онҳо таназзули доимӣ ва таназзули фавқулоддаи ҷомеаи атрофро мушоҳида карда, ноумеданд. Мо ранҷидем, зеро ҷаҳон дар гардиши поин ба торикие, ки дар таърих мислаш дида нашудааст. Мо азоб мекашем, зеро ин ба мо хотиррасон мекунад ин хонаи мо нест, аммо биҳишт ин аст. Пас бори дигар Исоро гӯш кунед:
Хушо онҳое ки гуруснагӣ ва ташнагии адолат ҳастанд, зеро ки онҳо сер хоҳанд шуд. (Матто 5: 6)