ពេលណា ខ្ញុំទំនេរអស់មួយរយៈពីការសាកល្បងនិងការល្បួងខ្ញុំសារភាពថាខ្ញុំគិតថានេះគឺជាសញ្ញានៃការរីកចម្រើននៅក្នុងភាពបរិសុទ្ធ…ចុងក្រោយដើរក្នុងជំហានរបស់ព្រះគ្រីស្ទ!
…ដរាបណាព្រះវរបិតាបន្ទាបខ្លួនខ្ញុំដល់ដី ទុក្ខវេទនា។ ហើយជាថ្មីម្តងទៀតខ្ញុំបានដឹងថាដោយខ្លួនឯងខ្ញុំគ្រាន់តែយកជំហានទារកជំពប់ដួលនិងបាត់បង់តុល្យភាព។
ព្រះជាម្ចាស់មិនទុកខ្ញុំចោលទេព្រោះព្រះអង្គលែងស្រឡាញ់ខ្ញុំហើយក៏មិនបោះបង់ចោលខ្ញុំដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញខ្ញុំដឹងថាជំហានដ៏ធំបំផុតក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណត្រូវបានធ្វើឡើងមិនមែនជាការឈានទៅមុខទេប៉ុន្តែគឺ ឡើងត្រឡប់ចូលទៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ទ្រង់។
