Дар гирду атрофи мо бодҳои ин тӯфони бузург ба сари ин инсонияти бечора сар заданд. Паради ғамангези марг таҳти роҳбарии савораи Мӯҳри дуюми Ваҳй, ки «сулҳро аз ҷаҳон дур мекунад» (Ваҳй 6:4), далерона аз байни халқҳои мо мегузарад. Новобаста аз он ки он тавассути ҷанг, исқоти ҳамл, эвтаназия, ба заҳролудшавӣ аз ғизо, ҳаво ва оби мо ё фармакия аз тавоно, шаъну шараф одамро дар зери пои он аспи сурх поймол мекунанд... ва оромии вай дуздидаанд. Ин «симои Худо» аст, ки зери ҳамла қарор дорад.