Ruimte maken voor engelen

HET NU WOORD OVER MASSAMETINGEN
voor 7 juni 2017
Woensdag van de negende week in gewone tijd

Liturgische teksten hier

IETS opmerkelijk gebeurt wanneer we God loven: Zijn dienende engelen worden in ons midden vrijgelaten.

We zien dit keer op keer in zowel het Oude als het Nieuwe Testament waar God geneest, ingrijpt, bevrijdt, instrueert en verdedigt door zijn angels, vaak op de hielen van wanneer Zijn mensen Hem loven. Het heeft niets te maken met het feit dat God degenen zegent die in ruil daarvoor “Zijn ego aaien”… alsof God een soort mega-egomaan is. Het prijzen van God is eerder een daad van waarheid, een die voortvloeit uit de realiteit van wie we zijn, maar vooral van wie God is-en "de waarheid maakt ons vrij." Als we de waarheden over God erkennen, stellen we ons echt open voor een ontmoeting met Zijn genade en kracht.

Zegen drukt de fundamentele beweging van het christelijk gebed uit: het is een ontmoeting tussen God en de mens ... omdat God zegent, kan het menselijk hart op zijn beurt Degene zegenen die de bron is van elke zegen ... Aanbidding is de eerste houding van de mens die erkent dat hij een schepsel is voor zijn Schepper. -Catechismus van de Katholieke Kerk (CCC), 2626; 2628

In de eerste lezing van vandaag zien we een directe relatie tussen lof en ontmoeting.

'Gezegend bent u, o Heer, barmhartige God, en gezegend is uw heilige en eervolle naam. Gezegend bent u in al uw werken voor altijd! " Op dat moment werd het gebed van deze twee smekelingen verhoord in de glorieuze aanwezigheid van de almachtige God. Dus Raphael werd gestuurd om ze allebei te genezen ...

Tobit werd lichamelijk genezen terwijl Sara werd verlost van een slechte demon.

Bij een andere gelegenheid, toen de Israëlieten door vijanden werden omringd, kwam God tussenbeide toen ze Hem begonnen te prijzen:

Verlies de moed niet bij het zien van deze enorme menigte, want de strijd is niet de jouwe maar die van God. Ga morgen naar buiten om hen te ontmoeten, en de Heer zal met je zijn. Ze zongen: "Dank de Heer, want zijn barmhartigheid is eeuwig." En toen ze begonnen te zingen en te prijzen, plaatste de Heer een hinderlaag tegen de mannen van Ammon ... en vernietigde hen volledig. (2 Kron. 20: 15-16, 21-23)

Toen de hele menigte buiten de tempel aan het bidden was op het uur van het wierookoffer, verscheen er een engel van de Heer aan Zacharia om de onwaarschijnlijke conceptie van Johannes de Doper in zijn bejaarde vrouw aan te kondigen. ^[1]cf. Lukas 1:10

Zelfs toen Jezus de Vader openlijk prees, bracht dit een ontmoeting met het goddelijke te midden van de mensen teweeg.

"Vader, verheerlijk uw naam." Toen kwam er een stem uit de hemel: "Ik heb het verheerlijkt en zal het opnieuw verheerlijken." De menigte hoorde het en zei dat het onweer was; maar anderen zeiden: "Een engel heeft tot hem gesproken." (Johannes 12: 28-29)

Toen Paulus en Silas gevangenzaten, was het hun lof die de weg vrijmaakte voor Gods engelen om hen te bevrijden.

Omstreeks middernacht, terwijl Paulus en Silas aan het bidden waren en hymnes voor God zongen terwijl de gevangenen luisterden, was er plotseling zo'n zware aardbeving dat de fundamenten van de gevangenis beefden; alle deuren vlogen open en de kettingen van alle werden losgetrokken. (Handelingen 16: 23-26)

Nogmaals, het is onze lof die een goddelijke uitwisseling mogelijk maakt:

… Ons gebed opstijgt in de Heilige Geest door Christus tot de Vader - we zegenen hem omdat hij ons heeft gezegend; het smeekt dat de genade van de Heilige Geest afdaalt door Christus van de Vader - hij zegent ons. -CCC, 2627

... je bent heilig, troont op de lofprijzingen van Israël (Psalm 22: 3, RSV)

Andere vertalingen luiden:

God bewoont de lof van Zijn volk (Psalm 22: 3)

Ik suggereer niet dat, zodra je God looft, al je problemen zullen verdwijnen - alsof lofprijzing is als een munt in een kosmische automaat steken. Maar authentieke aanbidding geven en God danken "onder alle omstandigheden" ^[2]cf. 1 Thess 5: 18 is echt een andere manier om te zeggen: "Jij bent God - ik niet." Eigenlijk is het alsof je zegt: "Je bent een ontzagwekkend God, ongeacht de uitkomst. " Als we God op deze manier loven, is het echt een daad van verlating, een daad van geloof- en Jezus zei dat een geloof ter grootte van een mosterdzaadje bergen kan verzetten. ^[3]cf. Mat 17: 20 Zowel Tobit als Sarah prezen God op deze manier en gaven Hem hun levensadem in handen. Ze loofden Hem niet om iets te “krijgen”, maar juist omdat aanbidding de Heer toebehoorde, ondanks hun omstandigheden. Het waren deze pure daden van geloof en aanbidding die Gods engel ‘vrijgaven’ om in hun leven te werken.

'Vader, als u wilt, neem deze beker dan van mij weg; toch, niet mijn wil, maar de jouwe geschiede. " En om hem te versterken verscheen er een engel uit de hemel aan hem. (Lucas 22: 42-43)

Of God nu handelt op de manier die u wilt of wanneer u dat wilt, één ding is zeker: uw overgave aan Hem - dit "offer van lof" - trekt u altijd in Zijn aanwezigheid en de aanwezigheid van Zijn engelen. Wat moet u dan vrezen?

Betreed zijn poorten met dankzegging en zijn voorhoven met lof (Psalm 100: 4)

Want hier hebben we geen blijvende stad, maar we zoeken degene die komen gaat. Laten we dan door middel van hem God voortdurend een lofoffer brengen, dat wil zeggen de vrucht van de lippen die zijn naam belijden. (Heb 13: 14-15)

Te vaak hebben we in de kerk "lofprijs en aanbidding" gedegradeerd tot een categorie mensen, of tot de enige uitdrukking van 'Hand opsteken', en zo de rest van het Lichaam van Christus beroofden van de zegeningen die ze anders zouden toekomen door vanaf de kansel de kracht van lofprijzing te onderwijzen. Hier heeft het leergezag van de kerk iets te zeggen:

We zijn lichaam en geest, en we ervaren de behoefte om onze gevoelens naar buiten toe te vertalen. We moeten met ons hele wezen bidden om onze smeekbede alle mogelijke kracht te geven. -CCC, 2702

... als we ons in formaliteit sluiten, wordt ons gebed koud en onvruchtbaar ... Davids lofgebed bracht hem ertoe alle vormen van kalmte achter zich te laten en met al zijn kracht voor de Heer te dansen. Dit is het gebed van lof!… 'Maar, Vader, dit is voor degenen van Vernieuwing in de Geest (de Charismatische beweging), niet voor alle christenen.' Nee, het lofgebed is een christelijk gebed voor ons allemaal! —POPE FRANCIS, 28 januari 2014; Zenit.org

Lofprijs heeft niets te maken met het opzwepen van gevoelens en emoties. In feite komt de krachtigste lof wanneer we Gods goedheid erkennen midden in de droge woestijn of in de donkere nacht. Dat was het geval aan het begin van mijn bediening, vele jaren geleden ...

GETUIGENIS VAN DE KRACHT VAN LOF

In de beginjaren van mijn bediening hielden we maandelijkse bijeenkomsten in een van de plaatselijke katholieke kerken. Het was een twee uur durende avond van lof- en aanbiddingsmuziek met persoonlijk getuigenis of onderwijs in het midden. Het was een krachtige tijd waarin we getuige waren van veel bekeringen en dieper berouw.

Een week hadden de teamleiders een bijeenkomst gepland. Ik herinner me dat ik daarheen liep met deze donkere wolk die boven me hing. Ik worstelde al heel lang met een bepaalde zonde van onreinheid. Die week had ik echt geworsteld - en jammerlijk gefaald. Ik voelde me hulpeloos en vooral diep beschaamd. Hier was ik de muziekleider ... en zo'n mislukking en teleurstelling.

Tijdens de bijeenkomst begonnen ze liedbladen uit te delen. Ik had helemaal geen zin om te zingen, of liever, ik had geen zin waardig zingen. Ik voelde dat God me moest hebben veracht; dat ik niets meer was dan vuilnis, een schande, het zwarte schaap. Maar als aanbiddingsleider wist ik genoeg dat het prijzen van God iets is wat ik Hem verschuldigd ben, niet omdat ik daar zin in heb, maar omdat Hij God is Lof is een daad van geloof… en geloof kan bergen verzetten. Dus, ondanks mezelf, begon ik te zingen. ik begon te lof.

Terwijl ik dat deed, voelde ik de Heilige Geest op mij neerdalen. Mijn lichaam begon letterlijk te trillen. Ik was niet iemand die op zoek ging naar bovennatuurlijke ervaringen, en ook niet probeerde een hoop hype te creëren. Nee, als ik op dat moment iets genereerde, was het zelfhaat. Toch what overkwam met mij was vast.

Plotseling kon ik voor mijn geestesoog een beeld zien, alsof ik werd opgetild in een lift zonder deuren ... opgetild in wat ik op de een of andere manier beschouwde als de troonzaal van God. Alles wat ik zag was een vloer van kristalglas (enkele maanden later las ik in Openbaring 4: 6:"Voor de troon was iets dat leek op een zee van glas als kristal" ik wist Ik was daar in Gods aanwezigheid en het was zo geweldig. Ik kon zijn liefde en genade voor mij voelen, mijn schuld, mijn vuiligheid en mislukking wegwoelen. Ik werd genezen door liefde.

Toen ik die avond wegging, was de kracht van die verslaving in mijn leven kapot Ik weet niet hoe God het deed - en ook niet welke engelen mij dienden - ik weet alleen dat Hij het deed: Hij heeft me vrijgelaten - en dat heeft hij tot op de dag van vandaag gedaan.