Widzenie

"TO Straszną rzeczą jest wpaść w ręce żywego Boga- napisał św. Paweł. ^[1]por. Hbr 10:31 Nie dlatego, że Bóg jest tyranem - nie, On jest miłością. A ta miłość, kiedy jaśnieje w niekochanych częściach mojego serca, odsłania ciemność, która przylega do mojej duszy - i rzeczywiście jest to trudna rzecz do zobaczenia.

Święta Faustyna miała kiedyś doświadczenie, w którym w wizji została wezwana na sąd Boży. Ona pisze:

Nagle zobaczyłem pełny stan mojej duszy, tak jak ją widzi Bóg. Widziałem wyraźnie wszystko, co nie podobało się Bogu. Nie wiedziałem, że nawet najmniejsze wykroczenia będą musiały zostać rozliczone. Co za chwila! Kto to może opisać? Stać przed Trzykroć Świętym Bogiem!—Św. Faustyna; Miłosierdzie Boże w mojej duszy, Dziennik, n. 36 

Większości z nas trudno byłoby od razu poznać prawdziwy stan naszych dusz. Dlatego Jezus tak delikatnie nakłada „ślinę” swojej łaski na nasze duchowe oczy, tak jak uczynił to niewidomemu w dzisiejszej Ewangelii.

„Czy coś widzisz?” Spoglądając w górę, mężczyzna odpowiedział: „Widzę ludzi wyglądających jak drzewa i chodzących”. Potem po raz drugi położył ręce na oczach mężczyzny i zobaczył wyraźnie…

Ale czy chcemy to zobaczyć? Jak Jezus lamentował we wczorajszej Ewangelii, „Czy jeszcze nie rozumiesz lub nie pojmujesz? Czy wasze serca są zatwardziałe?
Czy masz oczy, a nie widzisz, uszy i nie słyszysz? ” Ponieważ widzenie wymaga uczciwego spojrzenia w głąb duszy, prawdziwego uznania, że ​​brakuje nie tylko świętości, ale często podstawowych wymagań Ewangelii, by „kochać bliźniego swego”. To może być bardzo trudne do przyznania! Wielu z nich biegnie z tej wąskiej drogi nawrócenia na szeroką i łatwą ścieżkę, na której przyjemniej jest usłyszeć: „W porządku. Nie jesteś taki zły. Jesteś dobrą osobą… itd. ” Jednak prawda jest taka, że ​​jestem grzesznikiem i że miłość własna i duma są bardzo głębokie; że wcale nie jestem zbyt dobrą osobą i że często przypominam osobę z pierwszego czytania dzisiaj „Który patrzy na swoją twarz w lustrze. Widzi siebie, potem odchodzi i natychmiast zapomina, jak wyglądał. Ale żeby to zobaczyć Prawda o sobie jest właściwie pierwszym krokiem do prawdziwej wolności w Chrystusie. Jak często mówiłem, pierwszą prawdą, która nas wyzwala, jest prawda o tym, kim jestem, a kim nie.

Więc nie bój się widzieć siebie takim, jakim naprawdę jesteś! Czy Jezus nie powiedział, że przyszedł, aby otworzyć oczy niewidomym? Ślepota duchowa jest znacznie gorsza niż ślepota fizyczna, ponieważ pierwsza jest ciemnością, która może trwać wiecznie. To właśnie do tej ślepoty zwraca się św. Jakub w dzisiejszym pierwszym czytaniu, streszczając je w słowach:

Bądźcie wykonawcami Słowa, a nie tylko słuchaczami, oszukującymi samych siebie.

Dlatego Jezus przyszedł, aby otworzyć nam oczy, aby uwolnić nas od złudzeń i odsłonić nasze dusze przeciwko standardowi Jego słowa, które jest jak miecz obosieczny, „Przenikając nawet między duszę i ducha, stawy i szpik kostny i potrafiąc dostrzec odbicia i myśli serca”. ^[2]por. Hbr 4:12 Jest to proces bolesny, ale konieczny: czyściec w zwolnionym tempie, a jednak nie dla Niego, ale dla nas.

… Jest to błogosławiony ból, w którym święta moc Jego miłości przepala nas jak płomień, umożliwiając nam całkowite stanie się sobą, a więc całkowicie Bogiem. —BENEDYKTA XVI, Spe Salvi „Saved In Hope”, n. 47

A więc, „Z pokorą przyjmijcie słowo, które zostało w was zasiane i może zbawić wasze dusze”. Tak, słowo Boże, „Doskonałe prawo wolności” który przychodzi jak delikatny powiew, odsłaniając zasłonę oszustwa, ujawniając, tak jak to miało miejsce w przypadku Adama i Ewy, że jesteście „nędzny, żałosny, biedny, ślepy i nagi ”. ^[3]por. Ap 3:17 Wszyscy jesteśmy ślepymi żebrakami. Dlaczego więc staramy się ukrywać przed Bogiem, kiedy widzimy stan naszych dusz - jakby to była dla Niego nowina? Czy nie widział prawdziwego stanu twojego serca, zanim to zrobiłeś? Tak, a On wysyła Swoje światło do twojej duszy, słowo, które delikatnie przekonuje, abyś zobaczył i został uwolniony. Jak mówi dzisiejszy Psalm:

Kto będzie mieszkał na Twojej świętej górze, o Panie? Ten, który kroczy nienagannie i czyni sprawiedliwość; kto myśli prawdę w swoim sercu…

Nie, nie bój się widzieć siebie takim, jakim jesteś naprawdę, bo tylko Boski Doktor odsłania twoje rany, aby mieć twoje pozwolenie na ich uzdrowienie. Oczekuje więc na was w spowiedzi, tej świętej wymianie waszych grzechów w zamian za swoją miłosierną i uzdrawiającą miłość. Idź - i powiedz Mu wszystko, co On z kolei może ci dać wszystko-mianowicie Siebie.

Nie bój się swojego Zbawiciela, grzeszna duszo. Robię pierwszy krok, aby przyjść do ciebie, bo wiem, że sam nie jesteś w stanie podnieść się do mnie. Dziecko, nie uciekaj od Ojca swego; bądźcie chętni do otwartej rozmowy z waszym Bogiem miłosierdzia, który chce wypowiedzieć słowa przebaczenia i obdarzyć was swymi łaskami. Jak droga jest Mi twoja dusza!… Nie spieraj się ze Mną o swoją nędzę. Sprawisz mi przyjemność, jeśli przekażesz mi wszystkie swoje kłopoty i smutki. Złożę na was skarby Mojej łaski… Nie pochłaniajcie się swoją nędzą - wciąż jesteście zbyt słabi, by o tym mówić - ale raczej patrzcie na Moje Serce pełne dobroci i przepojone Moimi uczuciami. Dążcie do łagodności i pokory… Nie powinniście się zniechęcać, ale starajcie się, aby Moja miłość królowała w miejsce waszej miłości własnej. Miej zaufanie, Moje dziecko. Nie trać ducha, przychodząc po przebaczenie, bo zawsze jestem gotów ci wybaczyć. Ilekroć o to błagacie, wychwalacie miłosierdzie Moje. —Jezus do św. Faustyny, Miłosierdzie Boże w mojej duszy, Dziennik, rz. 1486, 1488

To jedna z moich ulubionych piosenek, które napisałem - nigdy nie męczę się jej śpiewaniem, zwłaszcza gdy prowadzę innych w adoracji eucharystycznej. Ponieważ zawsze jestem zdumiony, że Bóg mógł kochać „kogoś takiego jak ja”…