ЯК аз «суханони ҳозира»-е, ки Худованд бар дили ман мӯҳр задааст, ин аст, ки Ӯ ба халқи худ иҷозат медиҳад, ки дар як навъ озмоиш ва тоза карда шаванд.занги охирин” ба муқаддасон. Вай имкон медиҳад, ки «тарқишҳо» дар ҳаёти рӯҳонии мо ошкор ва истифода шаванд моро ларзонад, зеро барои нишастан дар болои девор дигар вакт намондааст. Гӯё огоҳии нарм аз ҷониби осмон аст ба Огоҳӣ, мисли нури равшанкунандаи субх пеш аз он ки Офтоб уфукро шиканад. Ин равшанӣ а тӯҳфа ^[1]Ибриён 12: 5-7: "Писарам, аз насиҳати Худованд беэътиноӣ макун ва ҳангоми мазаммати Ӯ рӯҳафтода нашав; Ҳар киро Худованд дӯст медорад, тарбия мекунад; вай ҳар писареро, ки эътироф мекунад, тозиёна мезанад». Ба озмоишҳои худ ҳамчун “интизом” тоб оваред; Худо ба шумо ҳамчун писар муносибат мекунад. Барои кадом «писар» ҳаст, ки падараш ӯро тарбия намекунад?» ки моро ба бузургон бедор кунад хатарҳои рӯҳонӣ ки мо аз он вакте ки мо ба дигаргунихои даврй дохил шудаем, дучор меоем — ба вақти дарав. Идома →