Зеро вақти он расидааст, ки доварӣ аз хонаи Худо оғоз шавад;
агар он аз мо оғоз шавад, барои онҳо чӣ гуна анҷом меёбад
ки ба башорати Худо итоат намекунанд?
(1 Петрус 4: 17)
WE ҳастанд, бе шубҳа, сар ба зиндагӣ тавассути баъзе аз фавқулодда бештар ва ҷиддӣ лаҳзаҳои ҳаёти калисои католикӣ. Бисёр чизҳое, ки ман дар тӯли солҳо огоҳ карда будам, дар пеши назари мо амалӣ мешаванд: бузург осият, як ихтилоф омадан, ва албатта, самараи «ҳафт мӯҳри Ваҳй», ва гайра.. Хамаи инро бо ибораи Эътилофи Калисои католикӣ:
Пеш аз омадани Масеҳ, Калисо бояд аз озмоиши ниҳоӣ гузарад, ки имони бисёр имондоронро ба ларза меорад ... Калисо ба ҷалоли Малакут танҳо ба воситаи ин иди Фисҳи охирин ворид хоҳад шуд, вақте ки Парвардигори худро дар марг ва эҳёи Ӯ пайравӣ хоҳад кард. —CCC, н. 672, 677
Чӣ имони бисёре аз имондоронро ба ларза меорад, аз он ки шояд шоҳиди чӯпонони онҳо ба рама хиёнат кардан?Идома