EEN VRIEND schreef me vandaag, zeggend dat ze een leegte ervaart. In feite voelen ik en veel van mijn metgezellen een zekere stilte. Ze zei: 'Het is alsof de tijd van voorbereiding nu ten einde loopt. Voel je het?'
Het beeld kwam bij mij op van een orkaan, en dat we nu in de oog van de storm… een "pre-storm" voor de komende grote storm. In feite voel ik dat de zondag van de Goddelijke Barmhartigheid (gisteren) het middelpunt van het oog was; die dag waarop plotseling de lucht boven ons openbrak en de Zon van Barmhartigheid met al zijn kracht op ons scheen. Die dag waarop we konden komen uit het puin van schaamte en zonde dat om ons heen vloog, en naar de schuilplaats van Gods barmhartigheid en liefde konden rennen -als we ervoor kiezen om dit te doen.
Ja, mijn vriend, ik voel het. De wind van verandering staat op het punt weer te waaien, en de wereld zal nooit meer hetzelfde zijn. Maar we mogen nooit vergeten: de Zon van Barmhartigheid zal alleen worden verborgen door donkere wolken, maar nooit gedoofd.
