God vechten

GEACHTE vrienden,

Ik schrijf je vanmorgen vanaf een parkeerplaats van Wal-Mart. De baby besloot wakker te worden en te spelen, dus aangezien ik niet kan slapen, zal ik dit zeldzame moment nemen om te schrijven.

ZADEN VAN OPSTAND

Zoveel als we bidden, zoveel als we naar de mis gaan, goede werken doen en de Heer zoeken, er blijft in ons nog een zaad van rebellie. Dit zaad ligt in het "vlees", zoals Paulus het noemt, en is tegengesteld aan de "Geest". Terwijl onze eigen geest vaak gewillig is, is het vlees dat niet. Wij willen God dienen, maar het vlees wil zichzelf dienen. We weten wat het juiste is om te doen, maar het vlees wil het tegenovergestelde doen.

En de strijd woedt.

Dit zaad van rebellie zal bij je zijn totdat je bevrijd bent van dit aarden vat, deze aardse tent, wanneer je je laatste adem uitblaast. Maar als we volharden in het spirituele leven, waarbij we dagelijks ons kruis opnemen, zal de Heilige Geest deze rebellie beginnen te temperen en geleidelijk haar neigingen ter dood brengen. Maar zelfs de heiligen kwamen in de verleiding om in opstand te komen. We moeten dus altijd voorzichtig zijn.

DE TEMPTER

Vaak als iemand behoorlijk opstandig is, komt de Verleider langs en zegt: "Ah, je hebt een vechtlust! Mooi zo! Dit is goed! Je bent een vrije geest, een wilde hengst. Ja, je leeft graag…. dus leef een beetje. Je kunt God altijd om vergeving vragen.” Of hij zal zeggen: "Je bent al een beetje gevallen, waarom ga je niet naar de... geheel manier."

Voor anderen is de strijd subtieler. Het komt in de vorm van meer redelijke en getemperd aanbod. De geest wordt rommelig, verward, maar bijt in de verleiding. En langzaamaan dwalen gedachten van het gebed af naar het stilstaan bij aardse trivialiteiten en zorgen.

Dan is er de ziel die zich verzet tegen elke autoriteit, of die nu menselijk of goddelijk is.

Het resultaat is in ieder geval hetzelfde: het hart begint te verharden, en liefdadigheid verzwakt.

OP VERLEIDING

Ten eerste moeten we erkennen dat er verleiding is niet als in. In feite is sterke en intense verleiding geen zonde. Wanneer men echter met deze sterke verleidingen wordt geconfronteerd, gaan ze vaak gepaard met schaamte... "Hoe kan ik zo geneigd zijn!" Maar zelfs grote heiligen werden intens verzocht. Christus zelf werd verzocht. En Hij is ons bewijs dat sterke gevoelens van verleiding hebben geen zonde is, want we weten dat Jezus zonder zonde was.

Dus laat dit feit, deze waarheid, je zelfs nu al beginnen te bevrijden. Het doorstaan van deze verleiding wordt dan een kroon van overwinning, een moment van groei op aarde en een eeuwige beloning in de hemel. Satan zal je ervan overtuigen dat je al gezondigd hebt wanneer je in de verleiding komt, wat er in sommige gevallen voor zorgt dat velen de zonde ingaan net toen ze op het punt stonden haar te overwinnen (“...je bent al een beetje gevallen, waarom ga je niet naar de geheel manier.”) Maar je bent niet gevallen. Berisp de verleidende geest en richt je ogen stevig op Jezus door Zijn naam te bidden, door fysiek aan de verleiding te ontkomen en door je toevlucht te nemen tot de sacramenten.

ALS JE MISLUKT - HET ANTIDOTE

Maar omdat we menselijk zijn en nog niet getemperd en volledig getransformeerd door de Heilige Geest, vallen we. We zondigen. In feite zal de opstandige ziel soms zondigen met een zekere opzettelijkheid, een koppigheid als die van een peuter die weigert te komen wanneer daarom wordt gevraagd. Andere keren zondigt de ziel, maar voelt zich erin meegesleurd door totale zwakheid, terwijl het opstandige vlees de vermoeide ziel overwint.

Het tegengif is in ieder geval altijd hetzelfde: verneder je voor God. Nogmaals, de verleider zal naar je toe komen en fluisteren dat je Gods barmhartigheid hebt “opgebruikt”. Maar dit is een leugen! Je kunt de barmhartigheid van God niet uitputten. Het is voor de zondaars, vooral de opstandigen, dat Jezus kwam. Nee, het tegengif is om nog kleiner worden Te erkennen dat je echt weinig of geen deugd hebt, en dat je voor je redding volledig afhankelijk bent van Jezus. In uw oren is zo'n bekentenis pijnlijk en walgelijk. In de oren van Christus is het een lieflijk lied, want de waarheid wordt altijd tot de waarheid aangetrokken, de Genezer tot de wond, de Geneesheer tot de ziekte, de Redder tot de zondaar.

Als je niet om je zonden hebt geweend, bid dan om deze gave. Bid dat het geschenk op je gezicht valt en huil om je gebrek aan naastenliefde en vrijgevigheid. Maar wanhoop niet. Laat die tranen u liever beginnen te wassen. Want waar het je ontbreekt aan naastenliefde, zal Hij die Liefde is, die in je ziel uitstorten. Waar het u aan vrijgevigheid ontbreekt, zal Hij die oneindig Vrijgevig is, barmhartigheid schenken aan barmhartigheden.

Maar denk niet dat je ineens heilig bent. Nee, op dat moment ben je nu als een blad, opgeheven in de wind, zwevend in de hemel. Maar zodra de wind ophoudt, val je weer terug op de aarde.

Wat moet je dan doen? Twee dingen: je ego moet zo dun blijven als dat blad, zodat het loutere gewicht van trots je niet op de grond trekt. Dat wil zeggen, u moet uzelf in de loop van de dag voortdurend vernederen, aangezien uw gebruikelijke fouten steeds weer de kop opsteken. En ten tweede moet je bidden, want het gebed trekt op die wind van de Heilige Geest die u opheft; het is gebed - een voortdurend omhoog reiken naar God met een kinderlijk hart - dat je in de lucht zal blijven houden. Ja, als we God beginnen te vergeten, vallen we dan niet vrij snel?

O, opstandige ziel, Jezus wacht op uw eerlijke belijdenis, opdat Hij op zijn beurt op u zal ademen en u naar Zijn Heilig Hart zal verheffen.

Mijn eigen (weliswaar beperkte) ervaring met mensen die goede vrienden van God zijn geworden, is dat hun geestelijke capaciteit gepaard gaat met een sterke neiging tot rebellie en oproer. Hun trouw is des te groter omdat ze voortdurend worden getest. Waar het om gaat is om op de bestemming te komen, en de enige manier om dat te bereiken is door te blijven bewegen, niet afgeschrikt door fouten en ongelukken - of deze nu uit eigen wil komen, van krachtige krachten binnenin of van buitenaf. Het is te verwachten dat onze reis zal afwijken van de theoretisch correcte koers. In plaats van te ontkennen dat we verkeerd zijn gegaan, of voortdurend terug te gaan naar het punt waarop we zijn afgedwaald, moeten we een nieuwe koers bepalen die wordt bepaald door de werkelijke situatie en de relatie met onze bestemming. Bidden is ons middel om een waarneming te doen en ons te heroriënteren door opnieuw contact te maken met ons doel. In de aanwezigheid van God vallen veel onderdelen van ons leven in perspectief en begint onze reis logischer te worden. —Michael Casey, De oude wijsheid van het westerse gebed

Steun Marks volletijdbediening: