Verlaten wezen van Roemenië
FEEST VAN DE AANNEMING
Het is moeilijk om de beelden van 1989 te vergeten, toen het brutale bewind van de Roemeense dictator Nicolae Ceaucescu zakte in elkaar. Maar de foto's die mij het meest bijblijven, zijn die van de honderden kinderen en baby's in staatsweeshuizen.
Opgesloten in metalen kribben, werden de onwillige gevangenen vaak wekenlang achtergelaten zonder ooit door een ziel te worden aangeraakt. Door dit gebrek aan lichaamscontact zouden veel van de kinderen emotieloos worden en zichzelf in hun vuile wiegjes in slaap wiegen. In sommige gevallen stierven baby's gewoonweg aan gebrek aan liefdevolle fysieke genegenheid.
Voordat Jezus naar de hemel opsteeg, keek Hij naar zijn kinderen die op de berg waren verzameld en zei
Zie, ik ben altijd bij je, tot het einde van het tijdperk. (Matthew 28: 20)
Jezus zou ons niet als wees achterlaten. Maar Hij, onze Schepper, wist dat we dat nog steeds zouden moeten zijn aangeraakt door Hem, opdat we niet voelen verlaten. En dus liet Hij een manier achter om bij ons te blijven fysiek: in de eucharistie. Zei Christus niet:
Want mijn vlees is echt voedsel, en mijn bloed is echte drank. (John 6: 55)
Dat wil zeggen, het is waarlijk onze Heer die we ontvangen en aanbidden, echt onze Heer die we hebben smaak, en zien, zij het in de bescheiden vermomming van brood en wijn.
Jezus is ook onzichtbaar bij ons aanwezig, woont in ons hart en waar twee of drie ook samenkomen. Maar hoe vaak heb ik Hem moeten aanraken, om dichtbij Hem te zijn in de woning van de Tabernakel, al was het maar om de rand van het altaarkleed aan te raken ... en de woorden kwamen tot mijn lippen: Ik ben niet in de steek gelaten.
Kan een moeder haar baby vergeten, zonder tederheid zijn voor het kind van haar baarmoeder? Zelfs als ze het vergeet, zal ik je nooit vergeten. Kijk, in mijn handpalmen heb ik je naam geschreven ... (Jesaja 49: 15)
