DAAR was zo weinig tijd. Een stal was alles wat Maria en Jozef konden vinden. Wat ging er door Mary's hoofd? Ze wist dat ze de Heiland, de Messias, zou baren ... maar in een kleine schuur? Ze omarmde nogmaals Gods wil, ging de stal binnen en begon een kleine kribbe voor haar Heer te bereiden.
Ja, Jezus, ik vraag me hetzelfde af: Je komt naar mij toe, in dit hart zo arm en vuil? Toch, Heer, zal ik het voorbeeld van uw moeder volgen. Ze vroeg Joseph niet om het hangende rieten dak te repareren. Ze vroeg hem niet om de overhellende balken recht te trekken of de gaten op te vullen waar de nachtsterren doorheen schenen. In plaats daarvan maakte ze stilletjes de rustplaats voor haar zoon schoon - een kleine houten voerbak waarvan de schapen zouden eten. Ze veegde het schoon met haar eigen mantel en schikte zorgvuldig het verse stro dat haar man haar had meegebracht.
Heer, het lijkt erop dat ik mijn hangende wilskracht niet kan herstellen. Ik lijk hulpeloos om de overhellende balken van mijn zwakte recht te trekken. En ik ben er niet in geslaagd de gaten in mijn ziel op te vullen met goede daden. Ik ben echt een arme Heer Maar Maria laat me zien wat ik moet doen: mijn hart voorbereiden met het reine stro van nederigheid. En dit doe ik door mijn zonden voor u te erkennen - u die belooft "onze zonden te vergeven en ons te reinigen van elk kwaaddoen" (1 Joh. 1: 9). (Op de een of andere manier lijkt het erop dat ze helpt om mijn hartje te herschikken met de hulp van haar Echtgenote, de Heilige Geest ...)
U schuwde de armoede van de stal niet, maar daalde neer in de armoede van een kribbe. De muren van mijn ziel zijn echt arm… maar ik heb mijn hart, mijn "kribbe", door uw genade voorbereid. En nu wacht ik tot je komt. Laat me van je houden Jezus! Laat me je voorhoofd kussen. Laat me je tegen mijn hart houden zoals Maria die heilige nacht deed.
Want je kwam niet voor een paleis.
Je kwam voor mij.
O nederige bezoeker, je komt voor mij!
