DAAR is een klein 'nu-woord' dat al jaren, zo niet decennia in mijn gedachten is blijven hangen. En dat is de groeiende behoefte aan authentieke christelijke gemeenschap. Hoewel we zeven sacramenten in de kerk hebben, die in wezen 'ontmoetingen' met de Heer zijn, denk ik dat er ook sprake zou kunnen zijn van een 'achtste sacrament' op basis van Jezus 'leer:
Want waar twee of drie in mijn naam samenkomen, daar ben ik in hun midden. (Matt 18:20)
Hier heb ik het niet noodzakelijkerwijs over onze katholieke parochies, die vaak groot en onpersoonlijk zijn, en om eerlijk te zijn, niet altijd de eerste plaats waar men christenen in vuur en vlam ziet staan voor Christus. Ik heb het eerder over kleine geloofsgemeenschappen waar Jezus wordt geleefd, geliefd en gezocht.
DE ONTMOETING VAN LIEFDE
Halverwege de jaren negentig begon ik een muziekbediening met het woord op mijn hart "Muziek is een deuropening om te evangeliseren." Onze band repeteerde niet alleen, maar we baden, speelden en hielden van elkaar. Hierdoor kwamen we allemaal een diepere bekering en verlangen naar heiligheid tegen.
Direct voor onze evenementen kwamen we altijd samen voor het Heilig Sacrament en aanbaden en hielden we Jezus gewoon. Het was tijdens een van deze tijden dat een jonge baptistenman de beslissing nam om katholiek te worden. "Het waren niet zozeer uw gebeurtenissen," vertelde hij me, "maar de manier waarop u bad en Jezus liefhad vóór de eucharistie." Hij zou later naar het seminarie gaan.
Tot op de dag van vandaag, ook al zijn we al lang van elkaar gescheiden, herinneren we ons allemaal die tijden met grote genegenheid, zo niet met eerbied.
Jezus zei niet dat de wereld in Zijn Kerk zal geloven omdat onze theologie nauwkeurig is, onze liturgieën zuiver, of onze kerken grote kunstwerken. Liever,
Dit is hoe iedereen zal weten dat u mijn discipelen bent, als u liefde voor elkaar hebt. (Johannes 13:35)
Het is binnen deze gemeenschappen van liefde dat Jezus echt wordt ontmoet. Ik kan je niet vertellen hoe vaak je erbij bent 
gelijkgestemde gelovigen die ernaar streven God lief te hebben met heel hun hart, ziel en kracht, hebben mij een vernieuwd hart, een verlichte ziel en een versterkte geest nagelaten. Het is inderdaad als een “achtste sacrament” omdat Jezus aanwezig is waar twee of drie samenkomen in zijn naam, overal waar we Jezus impliciet of expliciet in het middelpunt van ons leven plaatsen.
Inderdaad, zelfs een heilige vriendschap met een andere persoon vormt dit kleine sacrament van Christus 'tegenwoordigheid. Ik denk aan mijn Canadese vriend Fred. Soms komt hij bij me op bezoek en verlaten we de boerderij en gaan we 's avonds in een klein zandhokje zitten. We steken een lamp en een kleine kachel aan en duiken dan in Gods Woord, de worstelingen van onze reis, en luisteren dan naar wat de Geest zegt. Dat zijn diepe tijden geweest waarin de een of de ander de ander opbouwt. We leven vaak de woorden van St. Paul na:
Moedig elkaar daarom aan en bouw elkaar op, zoals u inderdaad doet. (1 Tessalonicenzen 5:11)
Vervang bij het lezen van de volgende passage van de Schrift het woord "Trouw" door "Geloof vervuld", wat in deze context in wezen hetzelfde betekent:
Trouwe vrienden zijn een stevige schuilplaats; wie er een vindt, vindt een schat. Getrouwe vrienden zijn onbetaalbaar, geen enkel bedrag kan hun waarde in evenwicht brengen. Trouwe vrienden zijn levensreddende medicijnen; zij die God vrezen, zullen ze vinden. Degenen die de Heer vrezen, genieten van een stabiele vriendschap, want zoals ze zijn, zullen hun naasten ook zijn. (Sirach 6: 14-17)
Er is nog een kleine groep vrouwen in Carlsbad, Californië. Toen ik vele jaren geleden in hun kerk sprak, noemde ik ze de "dochters van Jeruzalem" omdat er die dag zo weinig mannen in de gemeente waren! Ze gingen verder met het vormen van een kleine gemeenschap van lekenvrouwen, genaamd Dochters van Jersualem. Ze dompelen zich onder in Gods Woord en worden tekenen van liefde en Gods leven voor degenen om hen heen.
De Kerk in deze wereld is het sacrament van het heil, het teken en het instrument van de gemeenschap van God en mensen. -Catechismus van de Katholieke Kerk, n. 780
IS "GEMEENSCHAP" HET NU WOORD?
Enkele jaren geleden had ik sterk het gevoel dat, om deze cultuur te overleven, christenen zich zouden moeten terugtrekken zoals de woestijnvaders eeuwen geleden deden om hun ziel te redden van de aantrekkingskracht van de wereld. Ik bedoel echter niet dat we ons moeten terugtrekken in woestijngrotten, maar door de constante blootstelling aan media, internet, het constante streven naar materiële dingen, enzovoort. Het was rond die tijd dat er een boek uitkwam genaamd De Benedict-optie.
… Orthodoxe christenen moeten begrijpen dat het veel moeilijker voor ons zal worden. We zullen moeten leren hoe we als ballingen in ons eigen land moeten leven ... we zullen de manier waarop we ons geloof belijden en het onze kinderen leren, moeten veranderen om veerkrachtige gemeenschappen op te bouwen. —Rob Dreher, “Orthodoxe christenen moeten nu leren leven als ballingen in ons eigen land”, TIME, 26 juni 2015; time.com
En dan hebben zowel kardinaal Sarah als paus emeritus Benedictus de afgelopen week gesproken over het opkomende belang van het vormen van christelijke gemeenschappen van gelijkgestemde gelovigen die volledig toegewijd zijn aan Jezus Christus:
We moeten ons geen speciaal programma voorstellen dat een oplossing zou kunnen bieden voor de huidige veelzijdige crisis. We moeten gewoon ons geloof leven, volledig en radicaal. De christelijke deugden zijn het geloof dat bloeit in alle
menselijke vermogens. Ze markeren de weg voor een gelukkig leven in harmonie met God. We moeten plaatsen creëren waar ze kunnen floreren. Ik roep christenen op om oases van vrijheid te openen midden in de woestijn die is ontstaan door ongebreidelde winstbejag. We moeten plaatsen creëren waar de lucht kan worden ingeademd, of gewoon waar het christelijke leven mogelijk is. Onze gemeenschappen moeten God centraal stellen. Temidden van de lawine van leugens moeten we plaatsen kunnen vinden waar de waarheid niet alleen wordt uitgelegd, maar ook wordt ervaren. Kortom, we moeten het evangelie naleven: het niet alleen als een utopie beschouwen, maar het op een concrete manier beleven. Het geloof is als een vuur, maar het moet branden om op anderen te worden overgedragen. —Kardinaal Sarah, Katholieke heraut, April 5, 2019
Op een gegeven moment in mijn gesprek met de mannen tijdens een retraite afgelopen weekend, merkte ik dat ik schreeuwde: “Waar zijn zielen die zo leven? Waar zijn mannen die branden voor Jezus Christus? " Mede-evangelist, John Connelly, trok de analogie van hete kolen. Zodra je er een uit het vuur haalt, sterft hij snel uit. Maar als je de kolen bij elkaar houdt, houden ze het “heilige vuur” brandend. Dat is een perfect beeld van authentieke christelijke gemeenschap en wat het doet met het hart van de betrokkenen.
Benedictus XVI deelde zo'n ervaring mee in zijn prachtige brief aan de kerk deze week:
Een van de grote en essentiële taken van onze evangelisatie is om, voor zover we kunnen, leefgebieden van geloof vast te stellen en vooral om ze te vinden en te herkennen. Ik woon in een huis, in een kleine gemeenschap van mensen die in het dagelijks leven steeds weer zulke getuigen van de levende God ontdekken en die mij daar ook met vreugde op wijzen. De levende kerk zien en vinden is een geweldige taak die ons kracht geeft en ons keer op keer blij maakt in ons geloof. —EMERITUS PAUS BENEDICT XVI, Katholiek persbureau, April 10, 2019
Habitats van het geloof. Dit is waar ik het over heb, kleine liefdesgemeenschappen waar Jezus echt in de ander wordt aangetroffen.
GEBED EN PRUDENTIE
Dit alles gezegd, wil ik u aanmoedigen om deze klaroenoproep tot de gemeenschap met gebed en voorzichtigheid te benaderen. Zoals de psalmist zei:
Tenzij de Heer het huis bouwt, werken zij tevergeefs die bouwen. (Psalm 127: 1)
Enkele jaren geleden zat ik te ontbijten met een priester. Ik had Onze Lieve Vrouw een paar dagen eerder gevoeld dat hij mijn nieuwe geestelijk leidsman zou worden. Ik koos ervoor om het niet met hem te bespreken en er gewoon voor te bidden. Terwijl hij zijn menu bekeek, gluurde ik over de mijne en dacht bij mezelf: "Deze man is misschien wel mijn nieuwe directeur ..." Op dat moment liet hij zijn menu vallen, keek me recht in de ogen en zei: "Mark, een geestelijk leidsman wordt niet gekozen, hij wordt gegeven Hij pakte zijn menu weer op alsof er niets was gebeurd.
Ja, ik denk dat het zo is met de gemeenschap. Vraag Jezus om je er een te geven. Vraag Hem om het huis te bouwen. Vraag Jezus om u naar gelijkgestemde gelovigen te leiden - vooral u die mannen bent. We moeten stoppen met praten over voetbal en politiek, maar beginnen met praten over de dingen die er echt toe doen: ons geloof, onze gezinnen, de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd, enzovoort. Als we dat niet doen, weet ik niet zeker of we kunnen overleven wat er komt en, in feite, wat huwelijken en gezinnen al verscheurt.
Nergens in de evangeliën lezen we dat Jezus de apostelen instrueert dat ze, zodra Hij vertrekt, gemeenschappen moeten vormen. En toch, na Pinksteren, was het allereerste wat de gelovigen deden, het vormen van georganiseerde gemeenschappen. Bijna instinctief ...
… Degenen die eigendommen of huizen bezaten, verkochten ze, brachten de opbrengst van de verkoop en legden ze aan de voeten van de apostelen, en ze werden naar behoefte aan iedereen verdeeld. (Handelingen 4:34)
Het was uit deze gemeenschappen dat de kerk groeide, inderdaad explodeerde. Waarom?
De gemeenschap van gelovigen was één van hart en geest ... Met grote kracht legden de apostelen getuigenis af van de opstanding van de Heer Jezus, en ze werden allemaal een grote gunst verleend. (vers 32-33)
Hoewel het moeilijk, zo niet onmogelijk (en niet noodzakelijk) is om het economische model van de vroege Kerk te imiteren, voorzagen de kerkvaders van het Tweede Vaticaans Concilie dat, door onze trouw aan Jezus ...
… De christelijke gemeenschap zal een teken worden van Gods aanwezigheid in de wereld. -Ad Gentes Divinitus, Vaticanum II, nr.15
Het lijkt mij dat de tijd nu aangebroken is om Jezus tenminste te vragen om het huis te bouwen, leefgebieden van het geloof in een ongelovige wereld.
Een renaissance komt eraan. Binnenkort zal er een veelheid van gemeenschappen ontstaan die gebaseerd zijn op aanbidding en aanwezigheid voor de armen, verbonden met elkaar en met de grote gemeenschappen van de kerk, die zelf vernieuwd worden en al jaren en soms eeuwen op reis zijn. Er wordt inderdaad een nieuwe kerk geboren ... De liefde van God is zowel tederheid als trouw. Onze wereld wacht op gemeenschappen van tederheid en trouw. Ze komen er aan —Jean Vanier, Gemeenschap en groei, p. 48; oprichter van L'Arche Canada
GERELATEERDE LEZING
Het sacrament van de gemeenschap
De komende toevluchtsoorden en eenzaamheid
Uw financiële steun en gebeden zijn waarom
u leest dit vandaag.
Zegen u en dank u.
Om met Mark mee te reizen De Nu Word,
klik op onderstaande banner om abonneren.
Uw e-mail wordt met niemand gedeeld.
Voor meer informatie over de français, cliquez sur le drapeau:
