De verrassingsarmen

HET NU WOORD OVER MASSAMETINGEN
voor 10 december 2013

Liturgische teksten hier

IT was een buitengewone sneeuwstorm midden mei 1987. De bomen bogen zo laag naar de grond onder het gewicht van zware natte sneeuw dat sommigen van hen tot op de dag van vandaag gebogen blijven alsof ze permanent vernederd zijn onder de hand van God. Ik speelde gitaar in de kelder van een vriend toen het telefoontje kwam.

Kom naar huis, zoon.

Waarom? Ik vroeg.

Kom gewoon naar huis…

Toen ik onze oprit opreed, kreeg ik een vreemd gevoel. Bij elke stap die ik naar de achterdeur zette, voelde ik dat mijn leven zou veranderen. Toen ik het huis binnenliep, werd ik begroet door betraande ouders en broers.

Je zus Lori is vandaag omgekomen bij een auto-ongeluk.

..................................

Aan het einde van de zomer keerde ik terug naar de universiteit. Ik herinnerde me mijn moeder die op de rand van mijn bed zat, die dag voor de begrafenis. Ze keek mijn broer en ik teder aan en zei: 'Jongens, we hebben twee keuzes. We kunnen God hiervoor de schuld geven. We kunnen zeggen: "Waarom heb je ons, na alles wat we hebben gedaan, zo behandeld?" "Zie je, mijn ouders waren prachtige getuigen van wat evangelisatie is ... van de jeugdgroep die ze vormden, tot de gevangenen die ze bezochten, zwangere vrouwen hielpen ze, aan het kind dat van abortus werd gered en hun peetdochter werd.

En nu stonden ze op het punt hun enige dochter, 22 jaar oud, twee meter onder de sneeuw te begraven.

'Of,' vervolgde mama, 'daar kunnen we op vertrouwen Jezus is hier nu bij ons. Dat Hij ons vasthoudt en met ons huilt, en dat Hij ons hier doorheen zal helpen. "

Terwijl ik uit het raam van mijn slaapzaal staarde, leek het alsof de wind die woorden weer naar me toe had gedragen, woorden die als een baken voor me waren in de duisternis van verdriet. ​Troost, geef troost aan mijn mensen ...,”Zegt Jesaja in de eerste lezing van vandaag. Mijn moeder was, ondanks haar vreselijke verdriet, die dag Christus voor ons jongens.

En toch was er iets in mij dat nu gebroken was. Toen ik met verleiding begon te worden geconfronteerd, zei iets van binnen - of misschien was het de stem van iemand anders -: 'God laat dit reusachtig er is iets met je gebeurd. Hij kan deze kleine zonde aan. " En dus begon ik een compromis te sluiten. Het was geen ronduit vreugdevuur van rebellie ... maar een klein vlammetje van woede.

Maar naarmate de tijd verstreek, begon ik een beetje meer toe te geven, vooral in mijn relaties met vriendinnen. Al snel brandde de kleine vlam van een compromis mijn vreugde weg. Schuldgevoel begon me te verzwaren en boog me voorover als een boom die verpletterd wordt onder het gewicht van natte sneeuw. Ik riep dan uit: "Heer, verlos mij van mij ...", en toch bleef ik een gevangene van mijn zwakheid.

Vijf jaar later, nadat ik met mijn mooie vrouw Lea was getrouwd, merkte ik dat ik verslaafd was aan mijn ‘kleine’ compromissen. Ik worstelde om puur te zijn en voelde me hulpeloos en beschaamd. Opmerkelijk genoeg was het in deze tijd dat de Heer riep me in de bediening. Net als Matthew en Magdalena en Zacheüs, riep de Heer mij in het midden van mijn ellende en gebrokenheid!

Toch worstelde ik. Ik ging vaak naar de biecht, maar het was alsof ik geketend en machteloos was om weg te komen. Op een avond, toen ik op weg was om andere mannen in mijn bediening te ontmoeten voor een tijd van gebed en planning, was mijn ziel diep in wanhoop gebogen. Ik voelde niets dan duisternis en schaamte. Toen ik de kamer binnenliep, keek ik in de gezichten van mijn vrienden, vervuld met de Heilige Geest, vol vreugde. Ik voelde me als het "zwarte schaap". Ze deelden wat liedjesblaadjes uit, maar het laatste waar ik zin in had, was zingen.

Maar als een lof- en aanbiddingsleider, zou ik de menigte willen leren dat zingen voor God een daad van geloof is. We zingen en aanbidden Hem, niet omdat het ons een goed gevoel geeft, maar omdat het van Hem is. En geloof, zelfs zo groot als een mosterdzaadje, kan dat bergen verzetten. En dus pakte ik, ondanks mezelf, dat liedblad op en begon te zingen.

Opeens voelde ik dit geweldig liefde kom over mij heen. Mijn handen begonnen oncontroleerbaar te trillen. Toen zag ik voor mijn geestesoog mezelf worden opgetild, als in een lift zonder deuren, in een enorme kamer met een kristalglazen vloer. Ik wist dat ik in de aanwezigheid van God was​ Ik voelde zijn ongelooflijke liefde voor me​ Ik was zo stomverbaasd. Ik voelde me als de verloren zoon, van top tot teen bedekt met de varkensslip van de zonde, en toch was ik hier, gehuld in de liefdevolle armen van de Vader ...

En hier is de kers op de taart. Toen ik die avond wegging, was de kracht van die zonde over mij gebroken. Ik kan niet uitleggen hoe God het deed, ik weet gewoon dat Hij het deed. Ik leefde de woorden van Jesaja na:

Spreek teder tot Jeruzalem en verkondig haar dat haar dienst ten einde is, haar schuld is goedgemaakt.

Ik was dat verloren schaap waarvoor Jezus de "negenennegentig" achterliet. Hij nam me “in Zijn armen”, nam de “boezem” van de Vader naar me toe, die me tegen Zijn hart drukte en zei: “Ik hou van je. Jij bent van mij. Ik zal je nooit vergeten…"

Tot dat moment kon ik nauwelijks een spiritueel liedje schrijven. Enkele maanden later stortte de Heer zijn Geest op een diepgaande manier op mij uit. Ik begon, zoals de Psalm zegt, 'een nieuw lied voor de Heer te zingen'.

Ik wil hier een van de eerste van die nummers van mijn debuutalbum delen Verlos mij van mij. Dit is het titelnummer: