Ik ben vandaag in Rome aangekomen voor de oecumenische conferentie dit weekend. Met jullie allemaal, mijn lezers, op mijn hart, liep ik de avond in. Enkele willekeurige gedachten terwijl ik op de kasseien op het Sint-Pietersplein zat ...
VREEMD gevoel, neerkijkend op Italië terwijl we afdaalden van onze overloop. Een land met een oude geschiedenis waar Romeinse legers marcheerden, heiligen liepen en het bloed van nog veel meer werd vergoten. Nu geven snelwegen, infrastructuur en mensen die als mieren ronddobberen zonder de angst voor indringers de schijn van vrede. Maar is echte vrede slechts de afwezigheid van oorlog?
••••••
Ik checkte in in mijn hotel na een razendsnelle taxirit vanaf het vliegveld. Mijn zeventigjarige chauffeur reed in een Mercedes met een gierend achterdifferentieel en de schijnbare onverschilligheid dat ik vader ben van acht kinderen.
Ik ging op mijn bed liggen en luisterde naar de constructie, het verkeer en de ambulances die langs mijn raam passeerden met een gejammer dat je alleen op Engelse televisiedrama's hoort. Het eerste verlangen van mijn hart was om een kerk met het Heilig Sacrament te vinden en voor Jezus te gaan liggen en te bidden. Het tweede verlangen van mijn hart was om horizontaal te blijven en een dutje te doen. De jetlag heeft gewonnen.
••••••
Het was elf uur 's ochtends toen ik in slaap viel. Ik werd zes uur later wakker in het donker. Een beetje teleurgesteld dat ik de middag slapend blies (en nu schrijf ik je hier na middernacht), besloot ik de nacht in te trekken. Ik liep naar het Sint-Pietersplein. Er heerst daar 's avonds zo'n rust. De basiliek was op slot en de laatste paar bezoekers druppelden naar buiten. Opnieuw steeg er een honger om bij Jezus te zijn in de eucharistie in mijn hart. (Een genade. Het is allemaal genade.) Dat, en het verlangen naar belijdenis. Ja, het sacrament van verzoening - het meest genezende ding dat een mens kan tegenkomen: om op Gods gezag door zijn vertegenwoordiger te horen dat je vergeven bent.
••••••
Ik ging op de oude kasseien aan het einde van het plein zitten en dacht na over de gebogen zuilengalerij die zich uitstrekte vanaf de basiliek.
Het architectonisch ontwerp was bedoeld om de open armen van een moeder-Moederkerk - haar kinderen van over de hele wereld omhelzen. Wat een mooie gedachte. Rome is inderdaad een van de weinige plekken op aarde waar je priesters en nonnen van over de hele wereld voorbij ziet komen en katholieken uit alle culturen en rassen. Katholicus, van het Griekse bijvoeglijk naamwoord καθολικός (katholikos), betekent "universeel". Multiculturalisme is de mislukte seculiere poging om te dupliceren wat de kerk al heeft bereikt. De staat gebruikt dwang en politieke correctheid om een gevoel van eenheid te creëren; de Kerk gebruikt gewoon liefde.
••••••
Ja, de kerk is een moeder. We mogen deze onderliggende waarheid niet vergeten. Ze voedt ons aan haar borst met de genade van de sacramenten en ze verheft ons in waarheid door de leerstellingen van het geloof. Ze geneest ons als we gewond zijn en moedigt ons aan om door haar heilige mannen en vrouwen een andere gelijkenis van Christus te worden. Ja, die beelden bovenop de colonnade zijn niet alleen marmer en steen, maar mensen die leefden en de wereld veranderden!
Toch voel ik een zekere droefheid. Ja, de seksuele schandalen hangen als golvende onweerswolken boven de Roomse Kerk. Maar onthoud tegelijkertijd dit: elke priester, bisschop, kardinaal en paus die vandaag leeft, zal hier over honderd jaar niet zijn, maar de Kerk zal het doen. Ik heb verschillende foto's gemaakt zoals hierboven, maar in elk geval veranderden de figuren in de scène, maar de Sint-Pieters bleven ongewijzigd. Zo kunnen we ook de Kerk gelijkstellen aan alleen de personages en acteurs van dit huidige moment. Maar dat is slechts een gedeeltelijke waarheid. De Kerk is ook degenen die ons zijn voorgegaan, en zeker degenen die komen. Als een boom waarvan de bladeren komen en gaan, maar de stam blijft, zo blijft ook altijd de stam van de kerk, ook al moet hij van tijd tot tijd worden gesnoeid.
Piazza. Ja, dat woord doet me denken pizza Tijd om het avondeten te zoeken.
••••••
Een oudere bedelaar (hij bedelde tenminste) hield me tegen en vroeg om een muntje om wat te eten. De armen zijn altijd bij ons. Het is een teken dat de mensheid nog steeds gebroken is. Of het nu in Rome is of in Vancouver, Canada, waar ik net vandaan ben gevlogen, op elke hoek staan bedelaars. In Vancouver waren mijn vrouw en ik zelfs verbaasd over het aantal mensen dat we tegenkwamen die als zombies door de straten zwierven, jong en oud, doelloos, behoeftig en wanhopig. Terwijl het winkelend publiek en toeristen langskwamen, zal ik nooit de stem vergeten van een uitgemergelde man die op de hoek zit en naar elke voorbijganger roept: "Ik wil gewoon eten zoals jullie allemaal."
••••••
We geven wat we kunnen aan de armen, en dan eten we zelf. Ik stopte bij een klein Italiaans restaurant niet ver van het hotel. Het eten was verrukkelijk. Ik dacht na over hoe geweldige mensen worden geschapen. We zijn in ons wezen net zo ver van de dieren verwijderd als de maan van Venetië is. Dieren snuffelen en eten wat ze kunnen vinden in de staat waarin ze het vinden, en denken niet twee keer na. Mensen, aan de andere kant, nemen hun eten en bereiden het voor, kruiden het, kruiden het en garneren het, waardoor rauwe ingrediënten een vreugdevolle ervaring worden (tenzij ik kook). Ah, hoe mooi is de menselijke creativiteit als ze wordt gebruikt om waarheid, schoonheid en goedheid in de wereld te brengen.
Mijn ober uit Bangladesh vroeg hoe ik van de maaltijd genoot. "Het was heerlijk," zei ik. "Het bracht me een beetje dichter bij God."
••••••
Ik heb vanavond veel aan mijn hart… dingen die mijn vrouw Lea en ik bespreken, praktische manieren waarop we u, onze lezers, willen helpen. Dus dit weekend luister ik, stel ik mijn hart open voor de Heer en vraag Hem om het te vullen. Ik heb daar zoveel angst! We doen het allemaal. Zoals ik onlangs iemand hoorde zeggen: "Excuses zijn gewoon goed doordachte leugens." Dus in Rome, de eeuwige stad en het hart van het katholicisme, kom ik als pelgrim die God vraagt om mij de genade te geven die ik nodig heb voor de volgende fase van mijn leven en bediening met hoeveel tijd ik nog over heb op deze aarde.
En ik zal jullie allemaal, mijn beste lezers, in mijn hart en gebeden dragen, vooral wanneer ik naar het graf van St. Johannes Paulus II ga. Je bent geliefd.
Het Nu-woord is dat een volletijdbediening
gaat door met uw steun.
Zegen u, en bedankt.
Om met Mark mee te reizen De Nu Word,
klik op onderstaande banner om abonneren.
Uw e-mail wordt met niemand gedeeld.
