Echt christendom

De echte heiligen

Waar vind je vandaag dit authentieke Evangelie, geïncarneerd in zielen wier leven een levende, ademende palpatie is van het hart van Jezus; degenen die Hem samenvatten die zowel “waarheid” is^[1]John 14: 6 en liefde"?^[2]1 John 4: 8 Ik durf te zeggen dat zelfs als we de literatuur over de heiligen doornemen, we vaak een opgeschoonde en verfraaide versie van hun echte leven te zien krijgen.

Ik denk aan Thérèse de Lisieux en de prachtige ‘Kleine Weg’ die ze omarmde toen ze haar pruilende en onvolwassen jaren achter zich liet. Maar zelfs toen hebben weinigen gesproken over haar strijd tegen het einde van haar leven. Ze zei een keer tegen haar verpleegster aan het bed, terwijl ze worstelde met de verleiding tot wanhoop:

Het verbaast me dat er niet meer zelfmoorden onder atheïsten zijn. - zoals gerapporteerd door zuster Marie van de Drie-eenheid; CatholicHousehold.com

Op een gegeven moment leek St. Thérèse de verleiding te voorspellen die we nu in onze generatie ervaren – die van een ‘nieuw atheïsme’:

Als je eens wist welke angstaanjagende gedachten me bezighouden. Bid heel veel voor me, zodat ik niet luister naar de duivel die me van zoveel leugens wil overtuigen. Het is de redenering van de ergste materialisten die mij wordt opgelegd. Later, terwijl ze onophoudelijk nieuwe vorderingen maakt, zal de wetenschap alles op een natuurlijke manier uitleggen. We zullen de absolute reden hebben voor alles wat bestaat en dat nog steeds een probleem blijft, omdat er nog heel veel dingen te ontdekken zijn, enz. Enz. -St. Theresia van Lisieux: haar laatste gesprekken, Vr. John Clarke, geciteerd in katholieketothemax.com

En dan is er nog de jonge zalige Giorgio Frassati (1901 – 1925) wiens liefde voor bergbeklimmen werd vastgelegd op deze klassieke foto... waarop vervolgens zijn pijp werd gefotoshopt.

Ik kan doorgaan met voorbeelden. Het gaat er niet om onszelf beter te laten voelen door de zwakheden van de heiligen op te sommen, laat staan ​​om onze eigen zondigheid te excuseren. Door hun menselijkheid te zien, door hun worstelingen te zien, geeft het ons juist hoop in de wetenschap dat zij net als wij gevallen zijn. Ze werkten, spanden zich in, werden verleid en vielen zelfs – maar stonden op om door de stormen te volharden. Het is net als de zon; je kunt de grootsheid en waarde ervan alleen echt waarderen, juist tegen het contrast van de nacht.

We bewijzen de mensheid een grote slechte dienst door een vals front op te zetten en onze zwakheden en strijd voor anderen te verbergen. Juist door transparant, kwetsbaar en authentiek te zijn, worden anderen op de een of andere manier genezen en tot genezing gebracht.

Hijzelf droeg onze zonden in zijn lichaam aan het kruis, zodat wij, vrij van zonde, voor gerechtigheid zouden kunnen leven. Door zijn wonden ben je genezen. (1 Peter 2: 24)

Wij zijn het “mystieke lichaam van Christus”, en daarom zijn het de genezen wonden in ons, geopenbaard aan anderen, waardoor genade stroomt. Let op, zei ik genezen wonden. Want onze niet-genezen wonden verwonden alleen anderen. Maar wanneer we ons hebben bekeerd, of bezig zijn met het toestaan ​​dat Christus ons geneest, is het onze eerlijkheid jegens anderen, naast onze trouw aan Jezus, die ervoor zorgt dat Zijn kracht door onze zwakheid heen kan stromen (2 Kor. 12:9).^[3]Als Christus in het graf zou zijn gebleven, zouden wij nooit gered zijn. Het is door de kracht van Zijn opstanding dat ook wij tot leven zijn gewekt (vgl. 1 Kor. 15-13). Wanneer onze wonden genezen zijn, of wanneer we bezig zijn met genezing, is het daarom juist die kracht van de opstanding die wij en anderen tegenkomen. Hierin ontmoeten anderen Christus in ons, ontmoeten ze elkaar vast Christendom

Er wordt tegenwoordig vaak gezegd dat de huidige eeuw dorst naar authenticiteit. Vooral over jongeren wordt gezegd dat ze een afschuw hebben van het kunstmatige of onware en dat ze vooral op zoek zijn naar waarheid en eerlijkheid. Deze “tekenen der tijden” zouden ons waakzaam moeten maken. Stilzwijgend of hardop – maar altijd krachtig – wordt ons gevraagd: Gelooft u werkelijk wat u verkondigt? Leef jij wat je gelooft? Predikt u werkelijk wat u leeft? Het getuigenis van het leven is meer dan ooit een essentiële voorwaarde geworden voor echte effectiviteit in de prediking. Juist hierdoor zijn wij tot op zekere hoogte verantwoordelijk voor de voortgang van het Evangelie dat wij verkondigen. —POPE ST. PAULUS VI, Evangelii nuntiandi, N. 76

De echte kruisen

Vorige maand werd ik getroffen door een eenvoudig woord van Onze Lieve Vrouw:

Lieve kinderen, de weg naar de hemel gaat door het kruis. Wees niet ontmoedigd. —20 februari 2024, tot Pedro Regis

Dit is nauwelijks nieuw. Maar weinig christenen begrijpen dit vandaag de dag volledig – ze worden heen en weer geslingerd tussen een vals ‘voorspoedsevangelie’ en nu een ‘ontwaakt’ evangelie. Het modernisme heeft de boodschap van het Evangelie, de kracht van versterving en lijden, zo uitgeput, dat het geen wonder is dat mensen ervoor kiezen zelfmoord te plegen. in plaats daarvan van de Kruisweg.

In mijn eigen leven heb ik, onder niet-aflatende eisen, vaak ‘verlichting’ gezocht door iets rond de boerderij te doen. Maar zo vaak bevond ik mij aan het einde van een kapotte machine, een nieuwe reparatie, een nieuwe eis. En ik werd boos en gefrustreerd.

Nu is er niets mis mee om troost en rust te willen vinden; zelfs Onze Heer zocht dit vóór zonsopgang in de bergen. Maar ik zocht vrede op de verkeerde plaatsen, om zo te zeggen – op zoek naar perfectie aan deze kant van de hemel. En de Vader zorgde er altijd voor dat het Kruis mij zou ontmoeten.

Ook ik pruilde en klaagde, en als een zwaard tegen mijn God leende ik de woorden van Teresa van Avila: “Wie heeft er met vrienden als jij vijanden nodig?”

Zoals Von Hugel het zegt: “Wat dragen wij veel bij aan onze kruisen door boos op hen te zijn! Meer dan de helft van ons leven bestaat uit huilen om andere dingen dan die ons zijn gestuurd. Toch zijn het deze dingen, zoals ze gezonden worden en wanneer ze gewild en uiteindelijk geliefd zijn, die ons trainen voor Thuis, die zelfs hier en nu een spiritueel Thuis voor ons kunnen vormen.’ Voortdurend weerstand bieden en tegen alles schoppen, zal het leven ingewikkelder, moeilijker en moeilijker maken. Je kunt het allemaal zien als het construeren van een doorgang, een weg die je moet bewandelen, een oproep tot bekering en opoffering, tot nieuw leven. —Zuster Mary David Totah, OSB, De vreugde van God: verzamelde geschriften van zuster Mary David, 2019, Bloomsbury Publishing Plc.; Magnificat, februari 2014

Maar God heeft zoveel geduld met mij gehad. In plaats daarvan leer ik mezelf aan Hem over te geven allen dingen. En dit is een dagelijkse strijd, die zal voortduren tot mijn laatste ademtocht.

Echte heiligheid

Dienaar van God, aartsbisschop Luis Martínez, beschrijft deze reis die zo velen ondernemen om lijden te vermijden.

Iedere keer dat we in ons geestelijk leven met een ramp te maken krijgen, raken we gealarmeerd en denken we dat we de weg kwijt zijn. Want wij hebben ons een vlakke weg voorgesteld, een voetpad, een weg bezaaid met bloemen. Daarom denken we dat we de weg kwijt zijn, als we onszelf op een ruige weg bevinden, vol doornen en zonder enige aantrekkingskracht, terwijl de wegen van God alleen maar heel anders zijn dan onze wegen.

Soms hebben de biografieën van de heiligen de neiging deze illusie te koesteren, wanneer ze het diepgaande verhaal van die zielen niet volledig onthullen of wanneer ze het slechts fragmentarisch onthullen, waarbij ze alleen de aantrekkelijke en aangename kenmerken selecteren. Ze vestigen onze aandacht op de uren die de heiligen in gebed doorbrachten, op de vrijgevigheid waarmee ze de deugd beoefenden, op de vertroostingen die ze van God ontvingen. We zien alleen wat schitterend en mooi is, en we verliezen de worstelingen, de duisternis, de verleidingen en de valpartijen waar ze doorheen gingen uit het oog. En wij denken zo: O, als ik als die zielen kon leven! Wat een vrede, wat een licht, wat een liefde hadden zij! Ja, dat is wat we zien; maar als we diep in de harten van de heiligen zouden kijken, zouden we begrijpen dat de wegen van God niet onze wegen zijn. – Dienaar van God, aartsbisschop Luis Martinez, Geheimen van het innerlijke leven, Cluny-media; magnificat Februari, 2024

Ik herinner me dat ik door de geplaveide straten van Rome liep met de franciscaner pater. Stan Fortuna. Hij danste en draaide door de straten, en straalde vreugde uit en een volledige minachting voor wat anderen van hem dachten. Tegelijkertijd zei hij vaak: ‘Je kunt óf met Christus lijden, óf zonder Hem lijden. Ik kies ervoor om met Hem te lijden.” Dit is zo’n belangrijke boodschap. Het christendom is geen kaartje voor een pijnloos leven, maar een pad om het te doorstaan, met Gods hulp, totdat we die eeuwige poort bereiken. In feite schrijft Paulus:

Het is noodzakelijk dat wij veel ontberingen ondergaan om het koninkrijk van God binnen te gaan. (Handelingen 14: 22)

Atheïsten beschuldigen katholieken daarom van een sadomasochistische religie. Integendeel, het christendom geeft de betekenis van het lijden zelf en de genade om het lijden dat daarmee gepaard gaat niet alleen te verdragen, maar ook te omarmen alle.

De wegen van God om volmaaktheid te bereiken zijn wegen van strijd, van droogte, van vernedering en zelfs van vallen. Zeker, er is licht en vrede en zoetheid in het spirituele leven: en inderdaad een prachtig licht [en] een vrede boven alles wat maar gewenst kan worden, en een zoetheid die alle troost van de aarde te boven gaat. Er is dit allemaal, maar alles op zijn juiste tijd; en in elk geval is het iets van voorbijgaande aard. Wat gebruikelijk en het meest gebruikelijk is in het spirituele leven zijn de perioden waarin we gedwongen worden te lijden, en waarin we ons van streek maken omdat we iets anders verwachtten. – Dienaar van God, aartsbisschop Luis Martinez, Geheimen van het innerlijke leven, Cluny-media; magnificat Februari, 2024

Met andere woorden: we hebben de betekenis van heiligheid vaak afgeslacht en teruggebracht tot uiterlijke schijn en uitingen van vroomheid. Ons getuigenis is cruciaal, ja… maar het zal leeg zijn en verstoken van de kracht van de Heilige Geest als het niet een uitstroom is van een authentiek innerlijk leven, gedragen door waar berouw, gehoorzaamheid en dus een echte beoefening van deugd.

Maar hoe kunnen we veel zielen ontdoen van het idee dat er iets buitengewoons nodig is om heiligen te worden? Om hen te overtuigen zou ik al het buitengewone in de levens van de heiligen willen uitwissen, in het vertrouwen dat ik daarmee hun heiligheid niet zou wegnemen, aangezien het niet het buitengewone was dat hen heiligde, maar de beoefening van deugd die we allemaal kunnen bereiken. met de hulp en genade van de Heer…. Dit is des te noodzakelijker nu heiligheid slecht wordt begrepen en alleen het buitengewone de belangstelling wekt. Maar iemand die het buitengewone zoekt, heeft zeer weinig kans een heilige te worden. Hoeveel zielen bereiken nooit de heiligheid omdat ze niet voortgaan op het pad waartoe ze door God geroepen zijn. – Eerbiedwaardige Maria Magdalena van Jezus in de Eucharistie, Op weg naar de hoogten van eenheid met God, Jordanië Aumann; magnificat Februari, 2024

Dit pad werd Dienaar van God Catherine Doherty genoemd De plicht van het moment. De afwas doen is niet zo indrukwekkend als het laten zweven, bilocaliseren of lezen van zielen... maar als het met liefde en gehoorzaamheid wordt gedaan, ben ik er zeker van dat het in de eeuwigheid van grotere waarde zal zijn dan de buitengewone daden waarmee de heiligen, als we eerlijk zijn, weinig hadden. controle over iets anders dan het met volgzaamheid aanvaarden van deze genaden. Dit is de dagelijkse “martelaarschap'die veel christenen vergeten terwijl ze dromen van een rood martelaarschap...

Echt christendom

De Veronica's van de wereld staan ​​klaar om het gezicht van Christus opnieuw af te vegen, het gezicht van Zijn Kerk nu zij haar Passie binnengaat. Wie was deze vrouw, behalve iemand die gezocht te geloven, wie werkelijk gezocht om het gezicht van Jezus te zien, ondanks het geschreeuw van twijfels en lawaai dat haar overviel. De wereld hunkert naar authenticiteit, zei St. Paulus VI. De traditie vertelt ons dat op haar doek een afdruk van het Heilige Gezicht van Jezus zat.

Echt christendom is niet de presentatie van een nep, smetteloos gezicht, verstoken van het bloed, het vuil, het speeksel en het lijden van ons dagelijks leven. In plaats daarvan betekent het volgzaam genoeg zijn om de beproevingen te aanvaarden die deze beproevingen teweegbrengen en nederig genoeg om de wereld ze te laten zien terwijl we onze gezichten, de gezichten van authentieke liefde, in hun hart prenten.

De moderne mens luistert liever naar getuigen dan naar leraren, en als hij wel naar leraren luistert, is dat omdat zij getuigen zijn. De wereld vraagt ​​en verwacht van ons eenvoud van leven, de geest van gebed, naastenliefde jegens allen, vooral jegens de nederigen en armen, gehoorzaamheid en nederigheid, onthechting en zelfopoffering. Zonder dit kenmerk van heiligheid zal ons woord het moeilijk hebben om het hart van de moderne mens te raken. Het dreigt ijdel en onvruchtbaar te zijn. —POPE ST. PAULUS VI, Evangelii nuntiandi, n. 76

Gerelateerd lezen

De authentieke christen
De crisis achter de crisis

 

Steun Marks volletijdbediening:

 

Met Nihil Obstat

 

Om met Mark mee te reizen De Nu Word,
klik op onderstaande banner om abonneren.
Uw e-mail wordt met niemand gedeeld.

Nu op Telegram. Klik:

Volg Mark en de dagelijkse "tekenen des tijds" op MeWe:

Volg Mark's geschriften hier:

Luister naar het volgende: