Artiest onbekend
ON de eerste nacht van mijn missies in Louisiana afgelopen herfst, kwam er een vrouw naar me toe, haar ogen wijd open en haar mond open.
'Ik heb haar gezien,' fluisterde ze zachtjes. "Ik heb de gezegende moeder gezien."
Ze pakte mijn handen en zei met tranen in haar ogen zachtjes: "Bedankt dat je haar hebt uitgenodigd." Inderdaad, aan het begin van die avond had ik de Heilige Moeder uitgenodigd om bij ons aanwezig te zijn, om ons te onderwijzen en te leiden als de goede Moeder die ze is. Terwijl ik die avond aan het spreken was, zei de vrouw dat ze haar ogen had geopend, en Onze Lieve Vrouw zat daar naast haar in een blauw gewaad. Nu, stomverbaasd, bleef de vrouw herhalen: "Ik zag haar ... ik zag haar… dank je."
Een paar minuten later, nadat deze vrouw was vertrokken, kwam een andere man naar me toe, een mysticus die ik al jaren persoonlijk ken. Sinds hij een radicale bekering heeft meegemaakt, heeft hij de gave gehad om bij vele gelegenheden Onze Lieve Heer en de heiligen te zien. Hij zei tegen mij: "Onze moeder was hier." Ik glimlachte en zei: "Waar?" Hij wees naar het Heiligdom. "Ze knielde voor het altaar voor haar Zoon tijdens Aanbidding." Ja, wat je zou verwachten dat Onze Lieve Vrouw doet.
Twaalf avonden later, tijdens de laatste zending, was ik mijn soundcheck aan het afronden terwijl mensen binnenkwamen voor biecht en gebed. Toen ik klaar was, begon ik mijn weg naar achteren te banen. Maar plotseling kreeg ik dit overweldigende verlangen om me tussen de mensen te bewegen, hen te begroeten en hen. En dat deed ik ook. Ik was overweldigd door zoveel liefde voor hen ... ze zagen er moe, bang, lammetjes uit die begeleiding nodig hadden. En ik hoefde ze alleen maar aan te raken en ze te laten weten dat ze geliefd waren.
Het was een krachtige avond. Daarna, terwijl we aan het inpakken waren, zag ik mijn vriend weer, de mysticus. Ik klopte hem op zijn schouder. "Dus, is Onze Lieve Vrouw vanavond weer komen opdagen?" Hij schudde zijn hoofd en zei: 'Nee, ik heb haar niet gezien. Maar ik zag Jezus."Ik glimlachte en zei:" Waar? "
"O, Hij liep gewoon tussen de mensen door en raakte ze aan."
AANRAKEN…
Een paar gedachten komen in me op. De eerste is die Jezus wil gebruiken jij en ik om Zijn handen en voeten te zijn, Zijn ogen, oren en lippen. Zijn we niet "het lichaam van Christus"? Waarom zouden we dan anders denken? In de New American Bible zegt het kortere einde van het Evangelie volgens Marcus:
... daarna Jezus zelf, door hen, uitgezonden van oost naar west de heilige en onvergankelijke verkondiging van eeuwige redding. (Hoofdstuk 16:20 ...)
Ik denk echter dat er onder veel katholieken een misvatting bestaat dat Jezus alleen ‘aanraakt’ via de 
sacramenteel priesterschap of mensen met het charisma van wonderen, genezingen en dergelijke. Maar in werkelijkheid elk gedoopte christen heeft de macht, waardigheid en bellen om instrumenten te worden van het goddelijke leven in hen. Dit is Gods Woord:
Wie gelooft en zich laat dopen, zal worden gered ... ze zullen de handen op de zieken leggen en ze zullen genezen. (Marcus 16:18)
De grootste ziekte van vandaag is die van de hart- Nooit eerder was de wereld zo "verbonden" en toch zo verdeeld; zo "in contact" en toch onaangetast.
Het toenemende gebruik van elektronische communicatie heeft in sommige gevallen paradoxaal genoeg geleid tot meer isolatie ... —POPE BENEDICT XVI, toespraak in St. Joseph's Church, 8 april 2008, Yorkville, New York; Catholic News Agency
Dus een ander aspect van De contrarevolutie waartoe we worden opgeroepen, is de noodzaak om uit deze technologische woestijn te komen en een oase van Christus 'aanwezigheid voor anderen te worden. We moeten alert worden op de 
'Zalving' van de Heilige Geest - een gevoeligheid die alleen door gebed kan worden gevoed - en dan in die genade bewegen zoals de Heer dat vraagt. En deze helende 'aanraking' kan vele vormen aannemen: simpelweg aanwezig zijn bij een ander, luisteren naar een ander, de aanwezigheid van een ander erkennen, een glimlach, een kleine daad van vriendelijkheid of dienstbaarheid, en wanneer het moment daar is, het delen van de waarheden van de ander. Evangelie.
De Kerk zal iedereen - priesters, religieuzen en leken - moeten inwijden in deze “kunst van begeleiding” die ons leert onze sandalen uit te doen voor de heilige grond van de ander (vgl. Ex 3: 5). Het tempo van deze begeleiding moet stabiel en geruststellend zijn en onze nabijheid en onze medelevende blik weerspiegelen, die ook geneest, bevrijdt en groei in het christelijk leven aanmoedigt. PAUS FRANCISCUS, Evangelii Gaudium, n. 169
En de Heilige Vader voegt eraan toe dat het er niet alleen om gaat onszelf of anderen een goed gevoel te geven. Liever,
Hoewel het vanzelfsprekend klinkt, moet spirituele begeleiding anderen steeds dichter bij God brengen, in wie we ware vrijheid bereiken. Sommige mensen denken dat ze vrij zijn als ze God kunnen vermijden; ze zien niet in dat ze existentieel wees, hulpeloos en dakloos blijven. Ze houden op pelgrims te zijn en worden zwervers, die rond zichzelf fladderen en nergens komen. Hen begeleiden zou contraproductief zijn als het een soort therapie zou worden die hun zelfingenomenheid ondersteunt en niet langer een pelgrimstocht met Christus naar de Vader is. -Evangelii Gaudium, n. 170
… EN AAN TE RAKEN
De tweede gedachte die bij me opkomt, is dat Jezus naar de aarde kwam in het vlees juist om ons te raken! Hij zweefde niet in een wolk en kondigde aan dat het Koninkrijk van God nabij is. Hij bleef niet afstandelijk, verborgen in de hoeken van de tempel. In plaats daarvan werd Jezus, de Godmens, zoals wij, zodat we Hem konden aanraken. En 
dus, stinkende herders hielden zijn babylichaam vast. Maria verzorgde Hem. Joseph legde zijn neus tegen Hem onder zijn kin. De profeet Simeon wiegde Hem in zijn armen. De kinderen klommen op zijn schoot. De
Apostel Johannes rustte op zijn borst. De Romeinse soldaten hielden zijn armen en benen vast en maakten ze aan een kruis vast. En Thomas reikte in zijn zij en raakte zijn wonden aan. Ja, dit was het hele plan vanaf het allereerste begin-dat jij en ik zijn wonden konden aanraken, want daarin wordt onvoorwaardelijke liefde, onpeilbare genade en redding gevonden.
Maar hij werd doorboord vanwege onze zonden, verbrijzeld vanwege onze ongerechtigheid. Hij droeg de straf die ons gezond maakt, door zijn wonden werden we genezen. (Jesaja 53: 5)
We raken de wonden van Christus erdoorheen geloof- door erop te vertrouwen dat Hij van me houdt en me nooit zal verlaten, ondanks mijn ergste zonden. En elke dag in de heilige eucharistie strekt Hij zijn hand uit en raakt ons opnieuw aan, fysiek, intiem, tastbaar. Daar, in die kleine Hostie, is de aanraking van Iemand die tot het einde van je heeft gehouden.
Tot slot wil ik mijn vurige vriend Daniel O'Connor citeren, een jonge echtgenoot en vader met de revolutionaire geest van St. Maximiliaan Kolbe… die priester wiens aanraking zo velen genas in het concentratiekamp Auschwitz. Jezus beloofde dat Hij “open wijd de deuren van barmhartigheid”Voordat de deur van Justitie moet openen. Het is in die verwachting dat Daniël profeteert:
Noem me gek, maar dat geloof ik echt in gebed door de straten lopen kan nu bereiken wat eens een eucharistische processie nodig had om te bereiken. Ik geloof echt dat, als je leeft in de goddelijke wil en de wens hebt om de goddelijke barmhartigheid te verkondigen, zeggende "God zegene u" iemand kan bereiken wat eens een lange preek kostte. Ik geloof echt dat iemand een eenvoudige kaart van Goddelijke Barmhartigheid (of zelfs maar ergens neer te zetten) kan in een ziel doen wat ooit nodig was om haar te overtuigen om een lang boek te lezen. Ik geloof echt dat, zelfs als onze pogingen ons zo ontoereikend, ellendig en mager lijken, dat we niettemin door ons gebed in de Goddelijke Wil de grootste voorbidders en missionarissen in de geschiedenis kunnen zijn. Moeten we daarom op zijn minst stoppen? Natuurlijk niet. Maar laten we erop vertrouwen dat zelfs deze kleine handelingen van onze kant inderdaad duizendvoudig kunnen en zullen worden vermenigvuldigd, en laat dat vertrouwen de mate van onze inspiratie bepalen om trouw en aandachtig te zijn voor zo'n grote uitnodiging. Het is heel gemakkelijk voor ons om te zeggen "Fiat Laten we het dit zeggen [Jaar van barmhartigheid]. -van "En zo begint het", 8 december 2015; dsdoconnor.com
Zult u zijn aanraking zijn?
Ik ben met Christus gekruisigd; toch leef ik, niet meer ik, maar Christus leeft in mij ... Uw goedheid zou bij iedereen bekend moeten zijn. (Gal 2: 19-20; Fil 4: 5)
GERELATEERDE LEZING
De deuren van barmhartigheid wijd openen
* De afbeelding van Maria die Jezus vasthoudt is "Be Unto Me" door Liz Lemon Swindle.
Zegen u, en bedankt.
Om met Mark in de De Nu Word deze advent,
klik op onderstaande banner om abonneren.
Uw e-mail wordt met niemand gedeeld.
