WANNEAR Ik skreau De Grutte Meshing foar Kryst besleat ik te sizzen:
... de Hear begon my it tsjinplan te iepenbierjen: De frou beklaaid mei de sinne (Op. 12). Ik wie sa fol fan freugde tsjin 'e tiid dat de Hear klear wie mei sprekken, dat de plannen fan' e fijân yn ferliking minuskulêr like. Myn gefoelens fan ûntmoediging en in gefoel fan hopeleazens ferdwûnen as mist op in simmermoarn.
Dy "plannen" hingje no al mear dan in moanne yn myn hert, om't ik de timing fan 'e Hear mei ferwachting wachte om oer dizze dingen te skriuwen. Juster spruts ik oer it opheffen fan 'e sluier, fan' e Hear dy't ús frisse begripen joech fan wat der oan komt. It lêste wurd is gjin tsjuster! It is gjin hopeleasheid ... want krekt doe't de sinne dit tiidrek fluch ûndergiet, rint it nei in nije Dawn ...