Heeft paus Franciscus een wereldreligie bevorderd?

 

FUNDAMENTALISTISCH websites verklaarden snel:

"PAUS FRANCIS BRENGT EEN ONE WORLD RELIGION PRAYER VIDEO UIT DIE ALLE GELOOF HETZELFDE ZEGT"

Een 'eindtijd'-nieuwswebsite beweert:

"PAUS FRANCIS MAAKT PROCLAMATIE VOOR EEN ONE WORLD RELIGION"

En ultraconservatieve katholieke websites verklaarden dat paus Franciscus "KETTERIJ!"

Ze reageren op een recent video-initiatief van het door de jezuïeten geleide wereldwijde gebedsnetwerk, Apostleship of Prayer, in samenwerking met het Vatican Television Centre (CTV). De anderhalve minuut durende video is hieronder te bekijken.

Dus, zei de paus dat "alle geloven hetzelfde zijn"? Nee, wat hij zei is dat "de meeste bewoners van de planeet zichzelf beschouwen als gelovigen" in God. Heeft de paus gesuggereerd dat alle religies gelijk zijn? Nee, hij zei in feite dat de enige zekerheid tussen ons is dat we "allemaal kinderen van God" zijn. Riep de paus op tot een "één wereldreligie"? Nee, hij vroeg dat "een oprechte dialoog tussen mannen en vrouwen van verschillende religies de vruchten van gerechtelijke vrede mag voortbrengen". Hij vroeg katholieken niet om onze altaren open te stellen voor andere religies, maar vroeg om onze "gebeden" voor de bedoeling van "vrede en gerechtigheid".

Het simpele antwoord op waar deze video over gaat, is twee woorden: interreligieuze dialoog​ Maar voor degenen die dit verwarren met syncretisme - de samensmelting of poging tot samensmelting van religies - lees verder.

 

KETTERIJ OF HOOP?

Laten we naar de drie bovenstaande punten kijken in het licht van de Schrift en de heilige traditie om te bepalen of paus Franciscus een valse profeet is ... of een getrouwe.

 

I. De meesten zijn gelovigen?

Geloven de meeste mensen in God? De meeste mensen do geloven in een goddelijk wezen, hoewel ze misschien nog niet de Ene ware God kennen - Vader, Zoon en Heilige Geest. De reden is dat:

De mens is van nature en van roeping een religieus wezen. -Catechismus van de Katholieke Kerk, n. 44

Als zodanig is het drama van de menselijke geschiedenis er een die verweven is met een constant besef van het Ene Voorbij, een besef dat door de eeuwen heen plaats heeft gemaakt voor verschillende gebrekkige en misleide religieuze uitingen.

Op veel manieren, door de geschiedenis heen tot op de dag van vandaag, hebben mannen uitdrukking gegeven aan hun zoektocht naar God in hun religieuze overtuigingen en gedrag: in hun gebeden, offers, rituelen, meditaties, enzovoort. Deze vormen van religieuze expressie zijn, ondanks de dubbelzinnigheden die ze vaak met zich meebrengen, zo universeel dat men de mens wel een religieus wezen. -Catechismus van de Katholieke Kerk (CCC), n. 28

Zelfs christenen hebben vaak een verwrongen kijk op God: ze zien Hem ofwel als een afstandelijk, toornig wezen ... of een genadige welwillende teddybeer ... of een ander beeld waarop ze hun eigen vooroordelen projecteren op basis van onze menselijke ervaringen, vooral die afkomstig van onze ouders. Niettemin, of iemands kijk op God enigszins of grof is verdraaid, doet geen afbreuk aan het feit dat iedereen voor God is gemaakt en daarom inherent verlangt om Hem te kennen.

 

II. Zijn we allemaal kinderen van God?

Een christen zou kunnen concluderen dat alleen degenen die zich laten dopen “zonen en dochters van God” zijn. Want zoals Johannes schreef in zijn evangelie,

… Aan degenen die hem aanvaardden, gaf hij macht om kinderen van God te worden, aan degenen die in zijn naam geloven. (Johannes 1:12)

Dit is maar één manier waarop de Schrift onze relatie met de Heilige Drie-eenheid door de doop beschrijft. De Schrift zegt ook dat wij ‘takken’ van de wijnstok zijn; een "bruid" voor de Bruidegom; en "priesters", "rechters" en "mede-erfgenamen". Dit zijn allemaal manieren om de nieuwe spirituele relatie van gelovigen in Jezus Christus te beschrijven.

Maar de gelijkenis van de verloren zoon geeft ook een andere analogie. Dat het hele menselijke ras is als de verloren zoon; we zijn er allemaal door de erfzonde geweest gescheiden van de Vader. Maar Hij is nog steeds onze Vader. We zijn allemaal voortgekomen uit de "gedachte" van God. We delen allemaal in dezelfde voorouderlijke ouders.

Van één voorvader maakte [God] alle naties om de hele aarde te bewonen, en hij wees de tijden van hun bestaan ​​toe en de grenzen van de plaatsen waar ze zouden wonen, zodat ze naar God zouden zoeken en misschien naar hem zouden tasten en hem zouden vinden - hoewel hij inderdaad niet ver van ieder van ons is. Want "in hem leven en bewegen we en hebben we ons bestaan." -CCC, 28

En zo, door nature, wij zijn zijn kinderen; door geestmaar dat zijn we niet. Vandaar dat het proces van het terugleiden van de "verloren zoon" naar Zichzelf, om ons werkelijk zonen en dochters te maken in volledige gemeenschap, begon bij het "uitverkoren volk".

Het volk dat van Abraham afstamde, zou de beheerder zijn van de belofte aan de aartsvaders, het uitverkoren volk, geroepen om zich voor te bereiden op die dag waarop God al zijn kinderen zou verzamelen in de eenheid van de kerk. Ze zouden de wortel zijn waarop de heidenen zouden worden geënt, zodra ze gingen geloven. -CCC60

 

III. Is dialoog met andere religies hetzelfde als het creëren van een "één wereldreligie"?

Paus Franciscus stelt dat het doel van deze dialoog niet is om een ​​wereldreligie te creëren, maar om "de vruchten van vrede en gerechtigheid te produceren". De achtergrond van deze woorden is zowel het uitbreken van geweld vandaag "in de naam van God" als de interreligieuze dialoog die plaatsvond in januari 2015 in Sri Lanka. Daar verklaarde paus Franciscus dat de katholieke kerk "niets verwerpt van wat waar en heilig is in deze religies" ^[1]Katholieke heraut, 13 januari 2015; cf. Nostra Aetate, 2 en dat “het is in deze geest van respect dat de katholieke kerk met u en met alle mensen van goede wil wil samenwerken, bij het zoeken naar het welzijn van allen​ Men zou kunnen zeggen dat Franciscus 'intentie in de interreligieuze dialoog op dit moment is om het welzijn van de mensen te helpen verzekeren volgens Mattheüs 25:

'Amen, ik zeg u, wat u ook voor een van deze minste broers van mij deed, deed u voor mij.' (Mat 25:40)

In feite was St. Paulus een van de eersten die een "interreligieuze dialoog" aangingen met het doel het andere, primaire aspect van het Evangelie te verspreiden: de bekering van zielen. Hoewel de juiste term hiervoor simpelweg "evangelisatie" is, is het duidelijk dat St. Paulus dezelfde instrumenten gebruikt die we vandaag de dag gebruiken om in eerste instantie de luisteraar van niet-joods-christelijke religies te betrekken. In het boek Handelingen gaat Paulus de Areopagus binnen, het culturele centrum van Athene.

… Hij debatteerde in de synagoge met de joden en met de aanbidders, en dagelijks op het openbare plein met iedereen die daar toevallig was. Zelfs enkele epicurische en stoïcijnse filosofen raakten met hem in discussie. (Handelingen 17: 17-18)

De epicuristen waren bezorgd over het najagen van geluk door middel van een sobere redenering, terwijl de stoïcijnen meer verwant waren aan de hedendaagse pantheïsten, degenen die de natuur aanbidden. In feite, net zoals paus Franciscus bevestigde dat de Kerk erkent wat "waar" is in andere religies, zo erkent St. Paulus de waarheden van hun Griekse filosofen en dichters:

Hij maakte uit één het hele menselijke ras om op het hele oppervlak van de aarde te wonen, en hij stelde de geordende seizoenen en de grenzen van hun regio's vast, zodat mensen God konden zoeken, misschien zelfs naar hem tasten en hem vinden, hoewel hij inderdaad is niet ver van een van ons. Want 'In hem leven en bewegen we en hebben we ons bestaan', zoals zelfs enkele van uw dichters hebben gezegd: 'Want ook wij zijn zijn nakomelingen.' (Handelingen 17: 26-28)

 

GEMEENSCHAPPELIJKE GROND… EVANGELISCHE VOORBEREIDING

Het is in deze erkenning van de waarheid, van het goede in de ander, van 'wat we gemeen hebben' dat paus Franciscus hoop vindt dat 'nieuwe wegen worden geopend voor wederzijdse achting, samenwerking en zelfs vriendschap.' ^[2]Interreligieuze dialoog in Sri Lanka, Katholieke heraut, 13 januari 2015 Kortom, "relatie" vormt uiteindelijk de beste basis en kans voor het evangelie.

… Het [Tweede Vaticaans] Concilie sprak over “evangelische voorbereidingen” in relatie tot “iets goeds en authentieks” dat gevonden kan worden in personen en soms in religieuze initiatieven. Op geen enkele pagina wordt expliciet melding gemaakt van religies als manieren van verlossing. —Ilaria Morali, theoloog; "Misverstanden over interreligieuze dialoog"; ewtn.com

Er is maar één middelaar voor de Vader, en dat is Jezus Christus. Alle religies zijn niet gelijk, noch leiden alle religies tot de Ene ware God. Zoals de Catechismus luidt als volgt:

… Het concilie leert dat de kerk, een pelgrim die nu op aarde is, noodzakelijk is voor redding: de ene Christus is de middelaar en de weg van de zaligheid; hij is voor ons aanwezig in zijn lichaam dat de Kerk is. Hij bevestigde zelf expliciet de noodzaak van het geloof en de doop, en bevestigde daarmee tegelijkertijd de noodzaak van de kerk die mensen door de doop als door een deur binnengaan. Daarom konden zij niet worden gered die, wetende dat de katholieke kerk door God door Christus als noodzakelijk was gesticht, zouden weigeren er binnen te gaan of erin te blijven. -CCC, n. 848

Maar hoe genade in zielen werkt, is een andere zaak. St. Paul zegt:

Degenen die door de Geest van God worden geleid, zijn kinderen van God. (Rom 8:14)

De kerk leert dat dit zo is mogelijk dat sommigen de waarheid volgen zonder Hem bij naam te kennen:

Degenen die, buiten hun schuld, het Evangelie van Christus of zijn Kerk niet kennen, maar niettemin God zoeken met een oprecht hart en, gedreven door genade, in hun daden proberen zijn wil te doen zoals zij die kennen door de dictaten van hun geweten - ook zij kunnen eeuwige verlossing bereiken ... de Kerk heeft nog steeds de plicht en ook het heilige recht om alle mensen te evangeliseren. -CCC, zn. 847-848

We kunnen niet stoppen bij alleen 'vriendschap' met anderen. Als christenen zijn we verplicht om het evangelie te verkondigen, zelfs ten koste van ons leven. Dus toen paus Franciscus afgelopen zomer een ontmoeting had met boeddhistische leiders, verkondigde hij duidelijk de juiste context van de bijeenkomst - niet een poging om het katholicisme met het boeddhisme samen te voegen - maar in zijn eigen woorden:

Het is een bezoek van broederschap, van dialoog en van vriendschap. En dit is goed. Dit is gezond. En op deze momenten, die gekwetst zijn door oorlog en haat, zijn deze kleine gebaren zaden van vrede en broederschap​ -PAUS FRANCISCUS, Rome rapporten, 26 juni 2015; romereports.com

In de apostolische exhortatie, Evangelii Gaudium, Paus Franciscus spreekt over de "kunst van het begeleiden"^[3]cf. Evangelii Gaudium, n. 169 met anderen die zich uitstrekken tot niet-christenen, en in feite de weg bereiden voor evangelisatie. Degenen die paus Franciscus wantrouwen, moeten nogmaals zijn eigen woorden lezen:

Interreligieuze dialoog is een noodzakelijke voorwaarde voor vrede in de wereld, en daarom is het een plicht voor zowel christenen als andere religieuze gemeenschappen. Deze dialoog is in de eerste plaats een gesprek over het menselijk bestaan ​​of simpelweg zoals de bisschoppen van India hebben het gesteld, een kwestie van "voor hen openstaan, hun vreugde en verdriet delen". Op deze manier leren we anderen en hun verschillende manieren van leven, denken en spreken te accepteren ... Ware openheid houdt in dat we standvastig blijven in de diepste overtuigingen, helder en vreugdevol in de eigen identiteit, terwijl we tegelijkertijd 'openstaan ​​voor het begrijpen van die van de andere partij ”en“ wetende dat dialoog beide kanten kan verrijken ”. Wat niet helpt, is een diplomatieke openheid die tegen alles "ja" zegt om problemen te vermijden, want dit zou een manier zijn om anderen te misleiden en hen het goede te ontzeggen dat ons is gegeven om royaal met anderen te delen. Evangelisatie en interreligieuze dialoog zijn verre van tegengesteld, maar ondersteunen en voeden elkaar. -Evangelii Gaudium, n. 251, vaticaan.va

 

PAUZE VOORDAT U SCHIET

Er zijn vandaag sommigen in de kerk die heel goed leven in de “tekenen van de tijd”… maar niet zo alert op de juiste hermeneutiek en theologie. Tegenwoordig is er, net als de meeste culturen zelf, de neiging om snel conclusies te trekken, oppervlakkige veronderstellingen te nemen voor waarheid en sensationele claims als evangelie. Dit komt vooral tot uiting in de subtiele aanval op de Heilige Vader - een grondoordeel gebaseerd op slordige journalistiek, foutieve evangelische beweringen en valse katholieke profetie dat de paus een "valse profeet" is in kahutz met de antichrist. Dat er corruptie, afvalligheid en de "rook van satan" is die door sommige gangen van het Vaticaan waait, is vanzelfsprekend. Dat de geldig gekozen Plaatsvervanger van Christus de Kerk zal vernietigen, is niets minder dan ketterij. Want het was Christus - niet ik - die verklaarde dat het ambt van Petrus "rots" is en dat "de poorten van de hel niet zullen zegevieren". Dat betekent niet dat een paus geen schade kan aanrichten door verlegenheid, wereldsgezindheid of schandalig gedrag. Maar dat is een oproep om voor hem en al onze herders te bidden - geen vergunning om valse beschuldigingen en lasterlijke uitspraken te doen.

Ik blijf brieven ontvangen waarin staat dat ik "blind", "bedrogen" en "bedrogen" ben omdat ik blijkbaar "emotioneel gehecht" ben aan paus Franciscus (ik denk dat het niet alleen Franciscus is onder de toorn van het oordeel). Tegelijkertijd heb ik ben tot op zekere hoogte sympathiek tegenover degenen die bezwaar maken tegen deze video (en we kunnen niet aannemen dat paus Franciscus het heeft goedgekeurd, laat staan ​​gezien hoe het samen is gemonteerd.) De manier waarop de beelden worden gepresenteerd, draagt ​​een vleugje syncretisme, zelfs hoewel de boodschap van de paus in overeenstemming is met de richtlijnen van de kerk inzake interreligieuze dialoog.

De sleutel hier is om te onderscheiden wat de paus zegt in het licht van de heilige traditie en de Schrift - en dat is zeker niet wat een handvol slordige journalisten en bloggers hebben geconcludeerd. Geen van hen rapporteerde bijvoorbeeld wat de paus te zeggen had tijdens het Angelus de dag nadat de video was uitgebracht: 

… De Kerk 'verlangt dat alle volkeren van de aarde kunnen Jezus ontmoeten, om zijn barmhartige liefde te ervaren… [de kerk] wil respectvol aan elke man en vrouw van deze wereld het kind aangeven dat werd geboren voor de redding van allen. —Angelus, 6 januari 2016; Zenit.org