ÇFARË saktësisht do të ndodhë gjatë Ndriçimi i ndërgjegjes? Isshtë një ngjarje në të cilën shpirtrat do të ndeshen me flakën e gjallë të Dashurisë që është E vërtetë.
SIPAS PASTRIMIT
Purgatori është një gjendje hiri që u jepet shpirtrave të shëlbuar që nuk janë ende “e shenjtë dhe pa të meta”(Ef 5:27). Nuk është një shans i dytë, por një pastrim për ta përgatitur shpirtin për bashkimin me Zotin. Mëkatet e mia mund të jenë falur, por dashuria ime për Të mund të jetë ende e përzier me dashurinë për veten; Unë mund ta kem falur të afërmin tim, por bamirësia ime ndaj tij mund të jetë akoma e papërsosur; Unë mund të kem dhënë lëmoshë të varfërve, por mbetem i lidhur me gjërat e përkohshme. Zoti mund të marrë me vete vetëm atë që është e pastër dhe e shenjtë, dhe për këtë arsye, gjithçka që nuk është prej Tij është "djegur", për të thënë kështu, në zjarrin e mëshirë. Nga ana tjetër, Ferri nuk është një zjarr që pastron - sepse shpirti i papenduar ka zgjedhur t'i përmbahet mëkatit të tij, dhe për këtë arsye, ajo digjet përjetësisht në zjarrin e Drejtësi.
Ndriçimi, ose "paralajmërimi" i ardhshëm është t'i zbulojë njerëzimit këtë papastërti paraprake, e cila në këtë kohë në histori, ndryshe nga gjeneratat e mëparshme, ka një karakter eskatologjik siç zbulohet përmes Shën Faustinës:
Shkruaj këtë: para se të vij si Gjykatësi i drejtë, unë po vij i pari si Mbreti i Mëshirës. Para se të vijë dita e drejtësisë, njerëzve do t'u jepet një shenjë në qiejt e këtij lloji: E gjithë drita në qiej do të shuhet dhe do të ketë errësirë të madhe mbi të gjithë tokën. Atëherë shenja e kryqit do të shihet në qiell dhe nga hapjet ku duart dhe këmbët e Shpëtimtarit ishin gozhduar do të dalin drita të mëdha që do të ndriçojnë tokën për një periudhë kohe ... Ju duhet të flisni me bota për mëshirën e Tij të madhe dhe përgatit botën për Ardhjen e Dytë të Atij që do të vijë, jo si një Shpëtimtar i mëshirshëm, por si një Gjykatës i drejtë… Bisedoni me shpirtrat për këtë mëshirë të madhe ndërsa është akoma koha për [dhurimin] e mëshirës . —Mary duke folur për Shën Faustinën, Ditari: Mëshira hyjnore në shpirtin tim, n 83, 635
Ndriçimi është një shans i fundit që bota të ndryshojë kursin e saj, dhe kështu, ajo është një zjarr e cila menjëherë ilumines dhe kursen. Në enciklikën e tij, Spe Salvi, Papa Benedikti pothuajse mund të përshkruante këtë ngjarje të spikatur kur i referohet gjykimit të veçantë që secili prej nesh do të përballet në fund të jetës sonë, i cili mund të kërkojë "purgator" - zjarr pastrues:
Zjarri që digjet dhe shpëton është vetë Krishti, Gjykatësi dhe Shpëtimtari. Takimi me të është akti vendimtar i gjykimit. Para vështrimit të tij shkrihet e gjitha gënjeshtra. Kjo takim me të, pasi na djeg, na transformon dhe na çliron, duke na lejuar të bëhemi vërtet vetë. E gjithë ajo që ne ndërtojmë gjatë jetës sonë mund të provojë të jetë thjesht kashtë, bluster pastër, dhe ajo shembet. Megjithatë, në dhembjen e këtij takimi, kur papastërtia dhe sëmundja e jetës sonë bëhen të dukshme për ne, atje qëndron shpëtimi. Vështrimi i tij, prekja e zemrës së tij na shëron përmes një shndërrimi të dhimbshëm në mënyrë të pamohueshme "si përmes zjarrit". Por është një dhimbje e bekuar, në të cilën fuqia e shenjtë e dashurisë së tij depërton nëpër ne si një flakë, duke na mundësuar që të bëhemi plotësisht vetvetja dhe, pra, plotësisht e Zotit. -Spe Salvi "Shpëtuar me Shpresë", n 47
Po, Ndriçimi është njëkohësisht një paralajmërim për t'u penduar, dhe një ftesë për "të bëhemi plotësisht vetvetja dhe, pra, plotësisht e Zotit". Çfarë gëzimi dhe zelli do të ndizet te ata që e pranojnë këtë ftesë; çfarë zemërimi dhe errësire do të konsumojnë ata që e refuzojnë atë. Shpëtimi është i hapur për të gjithë dhe shpirtrat e të gjithëve do të zhvishen sikur të ishte një gjykim në miniaturë:
Puna e secilit do të bëhet e qartë; sepse Dita do ta zbulojë, sepse do të zbulohet me zjarr dhe zjarri do të provojë se çfarë pune ka bërë secili. (1 Kor 3:13)
DREJT BIRIT
Disa njerëz më kanë pyetur nëse Ndriçimi tashmë po ndodh. Ndërsa, sipas mistikëve, Ndriçimi është padyshim një ngjarje globale, sigurisht që Zoti vazhdimisht po ndriçon, pastron dhe bashkon zemrat tona me Të për aq kohë sa ne i japim “Po Po ”. Në këto ditë, unë besoj se Zoti e ka "përshpejtuar" procesin dhe po derdh një oqean hiresh, sepse koha është e shkurtër. Por këto hire, ndërsa janë edhe për veten tuaj, kanë për qëllim t'ju përgatisin për ungjillëzimin e ri që do të vijë dhe po vjen. Forshtë për këtë arsye pikërisht që Jezusi dhe Maria po ju përgatisin tani që të bëheni një flaka e gjallë e dashurisë në mënyrë që hiri i Ndriçimit të vazhdojë të digjet në shpirtrat që do të hasni.
Besimi është një udhëtim ndriçimi: fillon me përulësinë e njohjes së vetvetes si nevojtar i shpëtimit dhe arrin në takimin personal me Krishtin, i cili e thërret atë që ta ndjekë në rrugën e dashurisë. —POPE BENEDIKTI XVI, Adresa Angelus, Tetor 29th, 2006
Një trung i ftohtë digjet pak pasi kalon nëpër zjarr, por nëse mbahet mbi një flakë, ai përfundimisht do të marrë flakë. Ju do të jeni ajo flakë. Por siç e dimë, flakët mund të kenë ngjyra të ndryshme, në varësi të asaj që digjet ("ar, argjend, gurë të çmuar, dru, sanë ose kashtë”Cf. 1 Kor 3:12). Zjarri më i nxehtë i njohur nga shkenca është i padukshëm. Sidoqoftë, kur shtohen papastërtitë, ngjyrat mund të emetohen. Sa më të pastra të jenë zemrat tona, aq më pak ngjyra e "vetvetes" dhe aq më shumë i padukshëm, prania e ndrojtur, transhendente e Zotit mund të vijë përmes. Kjo është arsyeja pse kaq shumë prej nesh po vuajnë sprova të dhimbshme - jo sepse Zoti nuk na do - por sepse Ai po na tërheq më thellë në Zemrën e Tij të Shenjtë në mënyrë që ne vetë të shpërthejmë përfundimisht në flakë të pastër dashurie!
Merrni parasysh se ndërsa një objekt lëviz drejt Diellit, ai fillon të shkëlqejë gjithnjë e më shumë në dritën e tij. Sa më afër Diellit, aq më shumë nxehet objekti derisa të nxehet aq shumë sa të fillojë të transformohet. Sa më afër që të jetë, aq më rrënjësisht objekti ndryshohet duke u bërë gjithnjë e më shumë si Dielli në të cilin ngutet derisa, më në fund, objekti të jetë aq afër qëllimit të tij, sa të shpërthejë në flakë. Fillon të ndryshojë me shpejtësi në vetë Diellin derisa më në fund asgjë nga objekti nuk mbetet por zjarr, flakë e ndezur, e dridhur, duke shpërthyer sikur të ishte vetë një Diell. Ndërsa objekti nuk ka fuqinë dhe energjinë e pakufishme të Diellit, sidoqoftë, ai merr karakteristikat e Diellit të tilla që objekti dhe Dielli të mos dallohen.
Ajo që dikur humbi në të ftohtin e hapësirës tani është bërë Flaka, duke hedhur dritë mbi universin.
"Flaka e gjallë e dashurisë", për të cilën flet Shën Gjoni [i Kryqit], është mbi të gjitha një zjarr pastrues. Netët mistike të përshkruara nga ky Doktor i madh i Kishës në bazë të përvojës së tij korrespondojnë, në një farë kuptimi, me Purgatorin. Zoti e bën njeriun të kalojë nëpër një purgator të tillë të brendshëm të natyrës së tij sensuale dhe shpirtërore në mënyrë që ta sjellë atë në bashkim me Veten e Tij. Këtu nuk e gjejmë veten para një gjykate të thjeshtë. Ne e paraqesim veten përpara fuqisë së vetë dashurisë. Para së gjithash, është Dashuria ajo që gjykon. Zoti, i cili është Dashuria, gjykon përmes dashurisë. Loveshtë dashuria ajo që kërkon pastrim, para se njeriu të bëhet gati për atë bashkim me Zotin, i cili është thirrja dhe fati i tij përfundimtar. OPPOPE JOHN PAUL II, Kalimi i Pragut të Shpresës, faqe 186-187
Të gjithë ata që vdesin në hirin dhe miqësinë e Zotit, por ende të pastruar në mënyrë të papërsosur, janë vërtet të sigurt për shpëtimin e tyre të përjetshëm; por pas vdekjes ata i nënshtrohen pastrimit, në mënyrë që të arrijnë shenjtërinë e nevojshme për të hyrë në gëzimin e parajsës mëkati, madje venial, përfshin një lidhje jo të shëndetshme me krijesat, të cilat duhet të pastrohen ose këtu në tokë, ose pas vdekjes në shtetin e quajtur purgator. Ky pastrim e çliron njeriun nga ai që quhet "ndëshkimi kohor" i mëkatit. Këto dy dënime nuk duhet të konceptohen si një lloj hakmarrjeje e shkaktuar nga Zoti nga jashtë, por si pasojë e vetë natyrës së mëkatit. Një konvertim i cili buron nga një bamirësi e zjarrtë mund të arrijë pastrimin e plotë të mëkatarit në një mënyrë të tillë që të mos mbetet asnjë ndëshkim. -Katekizmi i Kishës Katolike, n 1030, 1472
Të dashur, mos u habitni që po ndodh një provë me zjarr midis jush, sikur diçka e çuditshme po ju ndodhte. Por gëzohuni për aq sa ju merrni pjesë në vuajtjet e Krishtit, në mënyrë që, kur të zbulohet lavdia e tij, të gëzoheni edhe ju me shkëlqim. (1 Pjetrit 4: 12-13)
