Më jep shpresë!

 

NGA herë pas here, marr letra nga lexuesit që pyesin ku është shpresa?… të lutem na jep një fjalë shprese! Ndërsa është e vërtetë që fjalët ndonjëherë mund të sjellin një shpresë të caktuar, të kuptuarit e krishterë për shpresën shkon shumë më larg se «sigurimi i një rezultati pozitiv». 

Shtë e vërtetë që disa nga shkrimet e mia këtu po i bien një borie paralajmërimi për gjërat që tani janë këtu dhe që vijnë. Këto shkrime kanë shërbyer për të zgjuar shumë shpirtra, për t'i thirrur ata përsëri tek Jezusi, për të sjellë, kam mësuar, shumë shndërrime dramatike. E megjithatë, nuk mjafton të dimë se çfarë po vjen; ajo që është thelbësore është që ne të dimë se çfarë është tashmë këtu, ose më mirë, Kush tashmë është këtu Në këtë qëndron burimi i shpresës autentike.

 

SHPRESA SHT A NJ P PERSON

Në sipërfaqe, shkrimet e mia këtë javë Në Bërjen e Shenjtë dhe në vijim Shtegu i Vogël mund të duket se ofron pak shpresë në lidhje me rënien e lirë të botës në thellësitë e errësirës dhe kaosit. Por, në fakt, Shtegu i Vogël është kroi i i vërtetë shpresoj Si

Cila është e kundërta e shpresës? Dikush mund të thotë dëshpërim. Por në zemër të dëshpërimit është diçka edhe më e thellë: frikë. Dëshpërohet sepse i ka humbur çdo shpresë; frika nga e ardhmja, pra, nxit nga zemra dritën e shpresës.

Por Shën Gjoni zbulon burimin e shpresës së vërtetë:

Zoti është dashuri, dhe kushdo që mbetet në dashuri mbetet në Zot dhe Zoti në të… Nuk ka frikë në dashuri, por dashuria e përsosur e largon frikën… Ne duam sepse ai së pari na deshi. (1 Gjonit 4: 16-19)

Frika është zhvendosur nga dashuria, dhe Zoti është dashuri. Sa më shumë që ecën La Shtegu i Vogël, aq më shumë dikush hyn në jetën e Zotit dhe jeta e Zotit hyn në të. Frika dëbohet nga dashuria për Zotin aq sa një qiri largon errësirën nga një dhomë. Cfare po them ketu? Shpresa, besimi, gëzimi, paqja e krishterë… këto vijnë vetëm te ata që ndjekin vërtet gjurmët e Jezuit. Po! Kur jemi duke ecur në bashkësi dhe në harmoni me vullnetin e Zotit, atëherë posedojmë dritën e Zotit që shpërndan pashpresën.

Zoti është drita ime dhe shpëtimi im; nga kush do te kem frike? (Psalmi 27: 1)

Kur fillojmë të jetojmë si fëmijë të Zotit, ne fillojmë të trashëgojmë bekimet familjare. Kur fillojmë të jetojmë për Mbretërinë e Zotit, atëherë bëhemi marrës të thesarit të Mbretit:

Lum ata të varfërit në shpirt, sepse e tyre është mbretëria e qiellit ... Lum ata që janë zemërbutët, sepse ata do të trashëgojnë tokën. Lum ata që kanë uri dhe etje për drejtësi, sepse ata do të ngopen. Lum ata që janë të mëshirshëm, sepse ata do të kenë mëshirë. Lum ata që janë të pastër nga zemra, sepse ata do ta shohin Zotin. (Mat 5: 3-8)

Kjo shpresë ka lindur brenda nesh ndërsa ne fillojmë të ecim në kohë me ritmin e rrahjeve të Zemrës së Shenjtë, dy rrahjeve të mëshirë hiri

 

SHPRES N IN M MSHIR

Ndërsa fjalët mund të veprojnë si një shkëndijë, ato janë më shumë si një shenjë që tregon shpresën sesa vetë zotërimi i shpresës. Zotërimi i vërtetë i shpresës vjen nga njohja e Zotit, nga duke e lënë Atë të të dojë. Siç shkruajti Shën Gjoni, "Ne e duam sepse ai së pari na deshi." Ose dikush mund të thotë: "Unë nuk kam më frikë sepse Ai më do mua." Në të vërtetë, Shën Gjoni shkroi:

Nuk ka frikë në dashuri, por dashuria e përsosur e largon frikën sepse frika ka të bëjë me ndëshkimin, dhe kështu ai që ka frikë nuk është akoma i përsosur në dashuri. (1 Gjonit 4:18)

Kur pushojmë së futuri Shtegu i Vogël, e cila është rruga e dashurisë, atëherë ne fillojmë të ecim në errësirën e mëkatit. Dhe nga më të hershmit tonë prindër, ne e dimë se cila është përgjigjja njerëzore ndaj mëkatit: "fshihni" - fshiheni nga turpi, fshiheni nga frika, fshiheni në dëshpërim ... ^[1]Zanafilla 3: 8, 10 Por kur dikush arrin të njohë mëshirën e Zotit dhe dashurinë e Tij të pabesueshme të pakushtëzuar, atëherë edhe nëse një mëkat, shpirti i besueshëm si një fëmijë mund të kthehet menjëherë tek Ati, në varësi të plotë të Kryqit që na ka pajtuar me Të.

Ai mbajti dënimin që na bën të plotë Nga plagët e tij ju jeni shëruar. (Isaia 53: 5; 1 Pjetrit 2:24)

Kështu, një shpirt i tillë mund të jetë «i përsosur në dashuri» në kuptimin që, edhe pse ai ose ajo ka gabime dhe papërsosmëri, ai shpirt ka mësuar të hedhë veten plotësisht në mëshirën e Zotit. Ashtu si dielli largon errësirën nga faqja e tokës, duke lënë vetëm hije atje ku ka objekte në rrugë, ashtu gjithashtu, mëshira e Zotit dëbon errësirën e frikës në zemrën e mëkatarit të besueshëm, edhe nëse ka ende hije të hedhura nga dobësia jonë

Mëkati venial nuk e privon mëkatarin nga hiri shenjtërues, miqësia me Zotin, dashuria hyjnore dhe rrjedhimisht lumturia e përjetshme. -Katekizmi i Kishës Katolike, n 1863

E shihni, Zoti nuk pengohet nga mjerimi ynë, por përkundrazi, nga ata që kapen pas saj:

Mos u zhyt në mjerimin tënd - ti je akoma shumë i dobët për të folur për të - por, përkundrazi, shikoji zemrën time të mbushur me mirësi dhe bëhu të mbarsur me ndjenjat e Mia… Ju nuk duhet të dekurajoheni, por të përpiqeni ta bëni dashurinë time të mbretërojë në vend të dashurisë suaj për veten. Ki besim, fëmija im. Mos e humb zemrën kur vjen për falje, sepse unë jam gjithmonë i gatshëm të të fal. Sa herë që e lutni, ju përlëvdoni mëshirën Time. - Jezusi te Shën Faustina, Mëshira hyjnore në shpirtin tim, Ditari, n. 1486, 1488

Këtu, Jezusi po na thotë që të mos fshihemi, por të dalim nga hijet dhe të gëzojmë në mëshirën e Tij. Një shpirt i tillë, edhe pse ai ose ajo është i prirur për mëkat dhe dështim, nuk do të ketë frikë - në të vërtetë, do të jetë një shpirt i mbushur me një shpresë të pabesueshme.

Ejani, pra, me besim për të nxjerrë hire nga kjo burim. Unë kurrë nuk e refuzoj një zemër të penduar. Mjerimi yt është zhdukur në thellësitë e mëshirës Sime. Mos debatoni me Mua për mjerimin tuaj. Ju do të më jepni kënaqësi nëse më dorëzoni të gjitha shqetësimet dhe pikëllimet tuaja. Unë do të grumbulloj mbi ju thesaret e hirit tim. - Jezusi te Shën Faustina, Mëshira hyjnore në shpirtin tim, Ditari, n. 1485

 

SHPRESA N GR HIRI

Një zemër njerëzore tërheq në gjak me një rrahje dhe e dëbon atë në tjetrën. Ndërsa Zemra e Jezusit tërheq menjëherë në mëkatësinë tonë (është "shpuar"), në rrahjen tjetër, ajo derdhet me ujë dhe gjak të mëshirë hiri Kjo është "trashëgimia" që Ai jep atyre që besojnë tek Ai për “çdo bekim shpirtëror në qiej". ^[2]Ef 1: 3

Hiret e mëshirës Sime tërhiqen vetëm me anë të një ene, dhe kjo është besimi. Sa më shumë të besojë një shpirt, aq më shumë do të marrë. Shpirtrat që besojnë pa kufij janë një ngushëllim i madh për Mua, sepse unë derdh të gjitha thesaret e hireve të Mia në to. Unë gëzohem që ata kërkojnë shumë, sepse është dëshira ime të jap shumë, shumë. Nga ana tjetër, unë jam i trishtuar kur shpirtrat kërkojnë pak, kur ngushtojnë zemrat e tyre.  - Jezusi te Shën Faustina, Mëshira hyjnore në shpirtin tim, Ditari, n. 1578

Këto hire janë vërtet me përvojë në atë që ecën me besim. Kjo është arsyeja pse është gati e pamundur që një ateist i ngurtësuar të gjejë "provën" e Zotit që ai kërkon: sepse Mbretëria e Zotit u jepet vetëm atyre që janë "të dobët në shpirt", si fëmijë. Papa Benedikti e shpjegoi këtë në enciklikën e tij Spe Salvi, duke u mbështetur në formulimin e Shën Palit në Hebrenjve 11: 1:

Besimi është substanca (hipostazë) e gjërave për të cilat shpresohet; prova e gjërave që nuk shihen.

Kjo fjalë "hypostatis", tha Benedict, do të përkthehej nga greqishtja në latinisht me termin substancat ose "substancë". Kjo do të thotë, ky besim brenda nesh duhet të interpretohet si një realitet objektiv - si një "substancë" brenda nesh:

… Tashmë ekzistojnë tek ne gjërat për të cilat shpresohet: jeta e tërë, e vërtetë. Dhe pikërisht sepse gjëja në vetvete është tashmë e pranishme, kjo prani e asaj që do të vijë krijon gjithashtu siguri: kjo "gjë" që duhet të vijë nuk është ende e dukshme në botën e jashtme (nuk "shfaqet"), por për shkak të faktit se, si një realitet fillestar dhe dinamik , ne e mbajmë atë brenda nesh, një perceptim i caktuar i tij ka ardhur edhe tani në ekzistencë. —POPE BENEDIKTI XVI, Spe Salvi (Ruajtur në Shpresë), n 7

Pikërisht kështu bëhemi unë dhe ti shenja shprese në botë. Jo sepse ne mund të citojmë shkrime të shenjta të premtimeve të Zotit ose të prodhojmë një argument bindës të jetës së përtejme. Përkundrazi, sepse ne kanë Ai që banon brenda nesh përmes fuqisë së Frymës së Shenjtë. Ne tashmë posedojmë parapagimin e lumturisë së përjetshme.

Ai na ka vënë vulën dhe na ka dhënë Shpirtin e tij në zemrat tona si një garanci… e cila është pjesa e parë e trashëgimisë sonë ... Shpresa nuk na zhgënjen, sepse dashuria e Zotit është derdhur në zemrat tona përmes Frymës së Shenjtë që ka qenë na jepet (2 Kor 1:22; Ef 1:14; Rom 5: 5)

 

SHPRES E VUERTET

Po, miq të dashur, ka gjëra që vijnë në botë, dhe shumë shpejt, që do të ndryshojnë të gjitha jetët tona. ^[3]shih Pra, Sa është ora? Ata që kanë frikë (ose që do të kenë frikë) janë ata që nuk janë ende "të përsosur në dashuri". Kjo për shkak se ata janë ende duke u përpjekur t'i përmbahen kësaj bote, sesa botës tjetër; ata nuk e kanë braktisur plotësisht veten e tyre ndaj Zotit, por duan të mbajnë kontrollin; ata kërkojnë së pari mbretëritë e tyre sesa Mbretërinë e Zotit.

Por kjo mund të ndryshojë shumë shpejt. Dhe kjo ndodh përmes ecjes Shtegu i Vogël, moment pas momenti. Pjesë e ecjes që rruga, përsëri, është duke u bërë një person i lutjes.

Lutja është jeta e zemrës së re. Lutja ndjek hirin që na nevojitet -Katekizmi i Kishës Katolike, n 2697, 2010

Lutja tërheq lëngjet e Frymës së Shenjtë përmes Hardhisë, i cili është Krishti, në zemrat tona. Sa herë e kam filluar ditën time me një re errësire dhe lodhjeje mbi shpirtin tim… dhe pastaj era e fuqishme e Shpirtit hyn në zemrën time përmes lutjes, duke fryrë retë larg dhe duke më mbushur me rrezet e ndritshme të dashurisë së Zotit! Dua t’i bërtas botës: bëje! Lutuni, lutuni, lutuni! Ju do të ndesheni me Jezusin për veten tuaj; ju do të dashuroheni me Të sepse Ai ju do së pari; Ai do të largojë frikën tuaj; Ai do të dëbojë errësirën tënde; Ai do të të mbushë me shpresoj.

Të lutesh nuk do të thotë të dalësh jashtë historisë dhe të tërhiqesh në këndin tonë privat të lumturisë. Kur lutemi siç duhet, ne i nënshtrohemi një procesi pastrimi të brendshëm, i cili na hapet përpara Zotit dhe kështu edhe ndaj njerëzve të tjerë… Në këtë mënyrë ne i nënshtrohemi atyre pastrimeve me të cilat bëhemi të hapur ndaj Zotit dhe jemi të përgatitur për shërbimin e shokut tonë. qenie Njerezore. Ne bëhemi të aftë për shpresën e madhe, dhe kështu bëhemi ministra të shpresës për të tjerët. —POPE BENEDIKTI XVI, Spe Salvi (Ruajtur në Shpresë), n 33, 34

 

Ne jemi ende pezull në rreth 61% të rrugës 
për qëllimin tonë prej 1000 personave që dhurojnë $ 10 në muaj.
Faleminderit që ndihmuat për të mbajtur në këmbë këtë shërbesë me kohë të plotë.

  

Bashkohu me Mark në Facebook dhe Twitter!